Θάλασσα από αίμα

Δεν είναι αυτό, 

το κόκκινο του φθινοπώρου...

Δεν είναι των  δέντρων 

τ' άλικα φύλλα

που στον Οκτώβρη έδωσαν 

τούτο το χρώμα το βαθύ, 

που μοιάζει

απ' ώριμα σταφύλια, δυνατό κρασί...

Αίμα μυρίζει...

Κι ούτε αυτή η θλιβερή φθορά 

που ανατριχιαστικά μες στο μυαλό

και στην ψυχή μας τρίζει,

του φθινοπώρου είναι...

Σε πτώση όλα τ' ανθρώπινα

κι όσα αξίζουν,
ξεγραμμένα...

Πάνω από χάρτες και βιβλία 

σε στρογγυλά τραπέζια,

σπαρμένα με άνθη της ντροπής,

αλήθειες που πληγώθηκαν

αιμορραγούν,

ενώ ψέματα ασύστολα

χορεύουν ξέφρενα,

ντυμένα μ' έκπτωτων αγγέλων 

τα φτερά...

Πώς χάνονται έτσι άδικα

δίχως χαρά οι μήνες

σε τούτη την αχάριστη τη γη;

Πριν φύγει καν ο Οκτώβρης,

όλα του τα ζεστά και τα γλυκά 

και τα όμορφα,

έσβησαν, 

σε τρομαγμένα βλέμματα...

σε μια κόκκινη θάλασσα 

από αίμα...

Μαρία Γασπαράτου