Λίγο ακόμα...

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης

και το φθινόπωρο σιγά σιγά 

θα γίνεται χθες,

θα βιάζονται όλα να γευτούν

όση δεν πρόλαβαν χαρά,

πριν τα προλάβει ο χειμώνας.

Λίγο νωρίτερα, τα πρωινά θα ξυπνώ,

θα είναι δώρο 

η φωτεινή ακόμα ανατολή,

στα διψασμένα μάτια μου.

Στου ουρανού τις ανοιχτές αποχρώσεις

που σθεναρά 

θ' αντιστέκονται στο σκούρο,

θ' αφήνω το βλέμμα μου 

να βρει καταφύγιο.

Λίγο ακόμα...λίγο ακόμα,

θα κολυμπάει η ψυχή μου

στο φως...

Τα δειλινά θα στέκομαι 

μπρος στο παράθυρο,

θα κλέβω λίγο χρυσαφί 

και λίγο πορφυρό,

φυλαχτό θα τα κάνω

να τα φορώ στο στήθος μου...

Τέλος, τα ξάστερα ακόμα βράδια,

με τα κρυμμένα μου φτερά θα πετώ

και με του φεγγαριού τη λάμψη

θα φωτίζω το άγνωστο.

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης,

μ' ό,τι καλό θ' αφήνει πίσω του,

ένα ωραίο πανωφόρι θα φτιάξω,

να βγάλω κι αυτόν το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου