Κάποτε...

Χτυπάς πάλι και πάλι
με αφέλεια μικρού παιδιού
μια πόρτα, 

από καιρό σφαλισμένη.
Κανείς που να γνωρίζεις 

δε μένει εκεί.
Κάποτε ναι...
είχε ένα όνομα αυτός ο τόπος.

Κάποτε είχε ταυτότητα ο ένοικος.
Είχε στο βλέμμα του φως,
στη σκέψη του ουρανούς,
σε κάθε πράξη του, 

φτερά ελευθερίας.
Κάποτε....
Τώρα εκείνος που γυρεύεις 
μεταλλάχτηκε,
μέσα από βολικούς συμβιβασμούς
και χάθηκε
σε δρόμους που ποτέ σου 

δε θα μάθεις.
Γι αυτό σταμάτα να χτυπάς
μια πόρτα που τη σφράγισε,
κάποια 

που από την πλήρη ισοπέδωση 

διασώθηκε, ντροπή...
αν για κακή σου τύχη ανοίξει,
θα τρομάξεις...

Μαρία Γασπαράτου