Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια πιο πολύ

Άγγιξες με χέρια που έτρεμαν

την ευτυχία,

μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ.

Με σφαίρα έμοιαζε κρυστάλλινη

που σου 'δειχνε ανέφελο το αύριο.

Δρόμος κλειστός ήταν η αγάπη

που αναπάντεχα άνοιξε 

να τον διαβείς, 

σ' αυτό να φτάσεις, 

που όσο τίποτα λαχτάρησες.

Μα η πίστη σου έλειπε... 

η δυνατή ψυχή...

κι από τα αδύναμά σου χέρια, 

η ευτυχία 

σαν σφαίρα γλίστρησε 

κρυστάλλινη...

κομμάτια οι δρόμοι της χαράς,

το αύριο, 

οι καρδιές,  

κομμάτια.

Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ,

η ευτυχία χάθηκε.

Μαρία Γασπαράτου