Της ψυχής μου τα ροζ κυκλάμινα

 Ήρθες χθες βράδυ στ' όνειρό μου,

με μια ρωγμή στο βλέμμα,

από ένα δάκρυ που δεν άφησες

πάνω στ' ωχρό σου δέρμα να κυλήσει,

μη με λυπήσεις...

μ' ένα παράπονο 

που απελπισμένα έπνιξες 

σ' ένα ανεπαίσθητο αναστεναγμό,

μη με τρομάξεις...

Τα χέρια άπλωσες 

τα χέρια άπλωσα κι εγώ

κι ήσουν κοντά... 

μα ανάμεσά μας έστεκε

σαν διάφανο γυαλί 

το ανέφικτο.

Απόμεινα απλά να σε κοιτάζω

κι εσύ μ' ένα χαμόγελο παραίτησης 

πικρό,

την πλάτη γύρισες και χάθηκες 

σ' απρόσιτα τοπία.

Ξημέρωσε... κι είχε η αυγή

μια κίτρινη χροιά αρρωστημένη

κι ένιωθα μέσα μου μιας ήττας

τη βαθιά μελαγχολία.

Τι κρίμα που δεν τόλμησα

με μια γροθιά να σπάσω το γυαλί...

κι ας μάτωνα...

να σου χαρίσω ήθελα

αυτά που σου 'χω φυλαγμένα,

της ψυχής μου

τα ροζ κυκλάμινα. 

Μαρία Γασπαράτου