Μια ύπουλη σιωπή

Αβάσταχτα ήσυχα

φαντάζουν όλα, 

τούτο το απόγευμα του φθινοπώρου

και μόνο ένα σύρσιμο 

ακούγεται υπόκωφο, 

κάποιας μοιραίας 

κι αναπόφευκτης φθοράς. 

Μια ύπουλη σιωπή αναρριχάται 

σαν δηλητηριώδες 

άγριο φυτό, 

πάνω από των ανθρώπων τις ζωές...

κι είναι η σιωπή

η μόνη που ανεβαίνει 

κι όλα τα υπόλοιπα θαρρείς 

μια κλίση έχουν πάρει

απόλυτα καθοδική.

Είναι η εποχή βλέπεις της πτώσης...

φύλλα και δάκρυα 

κι ελπίδες κι αντοχές,

σ΄ένα έδαφος λασπώδες

καταλήγουν.

Θ' αργήσει να στεγνώσει αυτή η γη.

Θ' αργήσει η σιωπή να νικηθεί,

φωνή ν' αποκτήσουν οι αμίλητες μέρες...

κι είπαν θ' αρχίσουν πάλι οι βροχές

κι όπως εχθές έτσι και αύριο, 

των ξεχασμένων τις κραυγές

θα πνίξουν.

Μαρία Γασπαράτου