Μα τι να γράψω...

 Γράψε, μου λες, κάτι αισιόδοξο,

κάτι χαρούμενο για το αύριο...

για θάλασσες γαλάζιες,

για δάση και τοπία,

γεμάτα πεταλούδες και πουλιά...

γράψε, μου λες, για τη ζωή,

για την αγάπη...

να γαληνέψει η ψυχή μας.

Μα τι να γράψω πες μου; 

Για ποια γαλάζια θάλασσα

που με το αίμα βάφτηκε προχτές

κάποιου αθώου

κι όλου του κόσμου μέσα της 

βουλιάξαν οι ενοχές;

Για ποια πράσινα δάση

που η φωτιά τα ρήμαξε...

για ποια πουλιά,

που άστεγα μείναν ξαφνικά...

για ποια τοπία που πνίγηκαν

σε μια βροχή μοιραία

κι ό,τι ήταν όμορφο ως χθες

χάθηκε μες στη λάσπη;

Για ποια αγάπη πες μου,

που πια δε νοιάζεται κανένας 

για κανένα...

για ποια ζωή, 

που μπρος σε μια οθόνη

χωρίς να μας αγγίζει,

άσκοπα και ανόητα περνά;

Δε βρίσκω λέξεις 

την ψυχή να γαληνέψουν...

δε βρίσκω για το αύριο 

ένα ρούχο γιορτινό

κι είναι τόσο μεγάλο το κακό 

να το παλέψω

κι είμαι μπροστά του εγώ 

τόσο μικρή...

Συγγνώμη... δε μου βγαίνει...

Μαρία Γασπαράτου