Ψέματα λέω

Γυρνώ πίσω συχνά

σ' εκείνα τα παλιά καλοκαίρια...

στα σταυροδρόμια της μοίρας μου.

Καυτός ο ήλιος, 

το φως του εκτυφλωτικό,

κι εγώ δεν έβλεπα τις πινακίδες,

τα στοπ, τ' απαγορεύεται,

τα προειδοποιητικά θαυμαστικά.

Βιαζόμουν...δεν προσπάθησα..

Τον ήχο μόνο άκουγα μιας θάλασσας,

το άρωμα ένιωθα 

κάποιου άσπρου γιασεμιού.

Έτρεχα στα τυφλά 

πίσω από μια ψευδαίσθηση.

Αγνόησα τον ουρανό

κι όσα μου έστελνε σημάδια, 

τ' άφηνα ανερμήνευτα.

Σαν μέλισσα με τράβαγε 

το άνθος του κακού..

Το μύρισα, το άγγιξα, το γεύτηκα

κι έπειτα σαν κοχύλι στέγνωσα,

σε μια έρημη ακτή.

Τώρα στον εαυτό μου λέω

πως έφταιξε ο ήλιος

ότι δεν άντεξαν τα μάτια 

τόσο φως...

ότι για όλα πάντα φταιν 

τα καλοκαίρια...

Ψέματα λέω...

Μαρία Γασπαράτου