Μια βαθιά αξημέρωτη νύχτα

 Κάποτε κι ο πόνος ακόμα κουράζεται

κι όλα μες στη λευκή αγκαλιά 

μιας αναπόφευκτης αποδοχής

σιωπούν και γαληνεύουν...

λάθη και πάθη πέφτουν σε καταστολή

η πίκρα παραλύει 

κι η μοναξιά 

μες στο βυθό κάποιου θολού ηλιοβασιλέματος

αδιάφορα βουλιάζει.

Κάποτε κι οι πληγές στεγνώνουν 

κάτω από ένα ξερό αέρα παραίτησης.

Όλα περνούν μες στην ομίχλη

κάποιας παράδοξης ανυπαρξίας

και μόνο η νύχτα

μια βαθιά αξημέρωτη
νύχτα

που υψώνεται

πάνω κι από τον πόνο ακόμα,

μπήγει μεθοδικά στα μάτια σου, 

άγρια τριαντάφυλλα της άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου