Σ' ένα αέναο φως

 Μπήκα ξανά στο απαλό μου κουκούλι.

Όμορφα είναι...ζεστά...

κι έτσι προστατευμένη

από αιχμές, απειλές, μαχαιριές

κι αλυσίδες χρυσές,
ταξιδεύω σ' ένα αέναο φως.

Πάντοτε κάτι δύσκολα μα και γλυκά
σε τούτο το παράξενο ταξίδι μου 

γεννιέται.

Κάτι αναπάντεχα ωραίο

σα νεαρός βλαστός σ' άγονο χώμα.

Στέκεις απ' έξω 

σαν ένα που έχασε το δρόμο του παιδί.
Φοβάσαι.
Μα πίστη θέλουνε τα θαύματα.

Κι αν είναι άστατη η άνοιξη αυτή,
μη νοιάζεσαι.
Πάλι ανθίζουνε λουλούδια.
Κι αν κάπου κάπου σκοτεινιάζει ο ουρανός
και μοιάζει να 'ρχεται βροχή,
μη σε τρομάζει.
Εκείνο μόνο που μετρά
είναι πως γίνεται ξανά
η κάμπια πεταλούδα.

Μαρία Γασπαράτου