Τούτη η νύχτα

 Μοιάζει σα να μην έχει τέλος

τούτη η νύχτα.

Οι φάροι έχουν κουραστεί 

ν' αναβοσβήνουν...

αδύναμες ριπές φωτός 

μάταια να ρίχνουν

στου ανέφικτου το μαύρο ωκεανό.

Κι εσύ με μάτια καρφωμένα στο κενό

προσμένεις της αυγής το πρώτο φως...

τον ήλιο, 

σπόρους χρυσούς ν' αφήσει 

ν' ανθίσουν μες στο βλέμμα σου.

Όμως γι' ακόμα μια φορά ξεχνάς...

Τι περιμένεις; 

Πώς θες να ξημερώσει ο ουρανός

αν δεν χαράξει πρώτα μέσα σου;

Μαρία Γασπαράτου