Το τώρα χάνεται

 Ανάμεσα σε μνήμες θαμπές, 

και σε παλιές φωτογραφίες,

σε ιστορίες που ο καιρός

με τις ατέλειωτες βροχές του

ανεπανόρθωτα ξεθώριασε,

σε ήχους και φωνές 

που έρχονται από μακριά

κι ακόμα επιμένεις να ακούς,

ζεις...

Ανάμεσα σε αγωνίες βασανιστικές 

για το μετά,

σε ανησυχίες και σενάρια φανταστικά,

φόβους που την ψυχή σου ανελέητα 

πολιορκούν

για ένα μέλλον που κανείς, 

πως θα 'ναι ασφαλές

δεν σου εγγυάται,

ζεις...

και κυλάει ανεπίστρεπτα η ζωή

ανάμεσα στο δύσκολό σου χθες

και στο αμφίβολο αύριο

και χάνεται το σήμερα,

το τώρα χάνεται 

κι εσύ μου λες πως ζεις...

Πώς ζεις

αφού δεν είσαι εδώ,

αφού από το ίδιο το παρόν σου 

απουσιάζεις;

Μαρία Γασπαράτου