Καλά τα "ζήτω"
και οι σημαίες,
οι τελετές,
κι οι λόγοι οι πατριωτικοί,
οι παρελάσεις κι οι φωτοχυσίες,
200 χρόνια όμως μετά,
της λευτεριάς το δέντρο
το αιματοβαμμένο,
που δυο αιώνες τώρα
τον ίσκιο του στον τόπο αυτόν
απλόχερα χαρίζει,
μαραζώνει...
δεν το φροντίσαμε καλά...
Θα έπρεπε
τους πιο γλυκούς καρπούς
να βγάζει...
κι αυτή θαρρώ θα ήταν
για τη θυσία των προγόνων μας,
η μέγιστη τιμή.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου