Σ' ένα ποτήρι αγιορείτικο κρασί

 Θα σταθείς μπροστά στο παράθυρο.

Θ' αφήσεις τη σκέψη σου να ταξιδέψει πάλι

σε τόπους σχεδόν ξεχασμένους,

σε θυμωμένους δρόμους που έκλεισαν

γιατί δεν τους περπάτησες εδώ και χρόνια,

θα ψάξεις για κείνα τα σημάδια 

που άφηνες στο διάβα σου 

τον εαυτό σου ξεγελώντας 

πως κάποτε θα σε οδηγούσαν 

πίσω.

Δεν θα τα βρεις.

Με απογοήτευση σ' ένα αφιλόξενο παρόν 

θα επιστρέψεις.

Ο ήλιος θα δύει πίσω απ' το βουνό όπως πάντα.

Η ίδια κόκκινη γραμμή θα οριοθετεί το βλέμμα σου

πάνω απ' τη θάλασσα, 

σαν κορδέλα αστυνομίας 

που αποκλείει την πρόσβαση 

στον τόπο του εγκλήματος

κι έπειτα

σαν κάθε βράδυ θ' ανάψεις το φως,

θ' ακούσεις τις ειδήσεις των οχτώ

και σ' ένα ποτήρι αγιορείτικο κρασί

θα πνίξεις όλα τα δικά σου...τ' ασήμαντα...

Μαρία Γασπαράτου