Κάποιο απόγευμα κάποιου Οκτώβρη

Κίτρινα φύλλα θα γεμίσει το δωμάτιο
κάποιο απόγευμα
κάποιου Οκτώβρη...
απομεινάρια γύρω
από μια άχρωμη στεγνή ζωή.
Θα ξαποστάσει η άρρωστη ψυχή σου
πάνω στου πιάνου σου τα πλήκτρα...
άναρχες νότες στον αέρα θα χορεύουν
σαν άγριες πνιχτές κραυγές που ξέφυγαν
απ' το κελί κάποιου φυλακισμένου.
Μια ψύχρα ξαφνικά θα αισθανθείς...
θα πεις: "Τέλειωσαν όλα"...
Μα...
"Είναι νωρίς ακόμα"...
θα σου σφυρίξει ένας απρόβλεπτος βοριάς
και θα σου γνέψει από μακριά
ένας που μάταια πίστεψες πως δε θα ρθεί
χειμώνας...

Μαρία Γασπαράτου

Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή

Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή...
της καθημερινότητας η αγωνία
λίγο λίγο
θα πάρει τη θέση της περηφάνιας...
η λάμψη του βλέμματος
απ΄ τις χρυσές της ιστορίας εικόνες
θα ξεθωριάσει
θα καλυφθεί από το σκούρο γκρι
της ασφάλτου...
σε κάποια στάση στην Εγνατία
θα περιμένεις το λεωφορείο...
θα στριμωχτείς θα αγανακτήσεις
θα βρίσεις
για της πόλης τα παράλογα
για τα λάθη και τις παραλήψεις
για την αδιαφορία και την αδράνεια...
πεταμένες κάτω σημαιούλες
που ως χθες με καμάρι ανέμιζαν
στα χέρια των παιδιών
θα ποδοπατιούνται όπως τα όνειρα...
Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή...
η ζωή θα ξεσκίσει αλύπητα
της πόλης το γυαλιστερό περιτύλιγμα...
τα κακώς κείμενα θα πάρουν ξανά
την περίοπτη θέση τους...
Κοίτα κάτι μυστήρια...
είχες πιστέψει για λίγο πως κάτι άλλαξε...

Μαρία Γασπαράτου

Πίσω στο χρόνο

Να 'μουν απόψε μια σημαιούλα
στης εκκλησιάς σου το στολισμό
η στο φιλόξενό σου κόλπο
σ' ένα καράβι να 'μουν κατάρτι
να σ' αγναντεύω απ΄το λιμάνι
τα γιορτινά σου που θα φοράς
ν' αναπολώ με νοσταλγία
πίσω στο χρόνο
στιγμές ωραίες στην αγκαλιά σου...
ας ήταν λίγες...
ό,τι με πίκρανε να το ξεχνώ
και να θυμάμαι
όμορφες μέρες που φύγαν... μόνο...

Μαρία Γασπαράτου

Να μου χαμογελάς

Μιά δρασκελιά
κι από το βλέμμα σου
βουτάει το πρωινό
μες στου χαμόγελού σου τα λακκάκια...
μικρές γεμάτες μέλι κολυμπήθρες
βαφτίζουν τη μέρα "Χαρά".
Κι όλα γλυκαίνουν...
κι εκείνοι οι ψίθυροι οι βραδινοί
που την αυγή απειλούσαν
γίνονται τραγουδάκι
στα χείλη του μικρού κοριτσιού
που το ξεχνώ καμιά φορά
κι όμως με πείσμα συνεχίζει
μέσα μου να υπάρχει.
Να μου χαμογελάς...
να το θυμάμαι...
να του χαϊδεύω με στοργή τα μαλλιά
να με παίρνει απ' το χέρι
μέσα απ' την παιδική του αθωότητα
της ζωής να ξαναβρίσκω
την ωραία πλευρά...

Μαρία Γασπαράτου

Πριν και μετά

Δεν είναι ίδια όλα τα βράδια
δεν κλείνουν μέσα τους τους ίδιους ήχους
δεν πλαισιώνονται απ τις ίδιες σιωπές
κι απόψε όλα ψιθυρίζουν το όνομα σου...
η εικόνα σου ταινία σε επανάληψη
ξανά και ξανά
με το σκοτάδι εναλλάσσεται
σαν επιγραφή νέον
σαν διαφημιστικό τρέιλερ:
"Πριν και μετά"
χωρίς επιχειρήματα χωρίς αποδείξεις
στη φαντασία αφήνει το σενάριο
σε εικασίες και υποθέσεις ανεδαφικές
τίποτε χειροπιαστό
τίποτε πραγματικό...
πριν η μετά;
Η αμφιβολία κατακερματίζει τη νύχτα...
κομμάτια φωτός και σκοταδιού...
σπασμένοι της ζωής οι καθρέφτες...
ξυπόλητη πατάει η ψυχή...
πληγώνεται...
άλλη μια νύχτα υπομένει
ελπίζει
προσμένει
να τη γιατρέψει η αυγή...

Μαρία Γασπαράτου

Πού ανατέλλεις...

Χαμήλωνε ο ήλιος...
όλο και πιο κοντά μας έφτανε
ώσπου το φωτεινό του πρόσωπο
πλησίαζε απέναντι μας
σ' ένα θερμό αποχαιρετισμό
μια ανάσα απ' τη λεπίδα του ορίζοντα
μια ανάσα πριν περάσει στην άλλη πλευρά...
κι ας το ξερα οτι την ώρα εκείνη
μέσα από το χαμό του ξαναγεννιόταν...
πως κάπου αλλού ανέτελλε...
μια θλίψη μ' έπνιγε παρ όλα αυτά...
κι έτσι όπως έφευγε ο ήλιος
ένιωθα κι εσένα να φεύγεις...
Ίσως και να ταν απλά μια διαίσθηση
ίσως και μια αλήθεια
που αρνιόμουν να τη δεχτώ...
μέχρι που κάποτε αναπόφευκτα
έφτασε και για μένα η νύχτα...
Ποιος ξέρει τώρα κι εσύ
σε ποιας αγκαλιάς το μακρινό ορίζοντα
ανατέλλεις...

Μαρία Γασπαράτου

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Στη χαραυγή μιας εκπλήρωσης
θεατής γίνομαι...
χρώματα θεϊκά ανατέλλουν
κι η μέρα ανοιξιάτικο λιβάδι γίνεται
μες στον Οκτώβρη.
Άλλαξαν όλα ξαφνικά...
ότι ήταν αδύνατο κι αθέατο ως χθες
καλπάζοντας φτάνει.
Κλείνει ένας κύκλος φωτιάς...
ένας άλλος ανοίγει...σαν ήλιος...
σαν ρόδινο στεφάνι Μαγιού.
Στο βάθος η μοίρα
ήρεμη θάλασσα
λευκά καραβάκια μου στέλνει.
Καθώς τα χέρια ανοίγω
σ' ένα θερμό καλωσόρισμα
με φωνή απαλή σαν βελούδινο ψίθυρο
σαν γαλήνιου κύματος παφλασμό
την κάθε συλλαβή εννοώντας
ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου λέει...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτούς που μένουν

Δεν ξέρω αλήθεια...
πώς φίλε μου να φυλαχτείς;
Πώς να ανιχνεύσεις τα χαμόγελα
πώς να ερμηνεύσεις τα βλέμματα
πώς να διακρίνεις μέσα στις λέξεις
τις προθέσεις
το αληθινό το πρόσωπο
πίσω απ' αυτό που βλέπεις;
Και δε μιλώ γι αυτούς που φεύγουν...
δεν είναι πάντα προδοσία η φυγή...
για κάποιο λόγο φεύγει κανείς...
αν δεν γνωρίζεις πώς θα κρίνεις...
κάποιες φορές μια εντιμότητα
κρύβεται στη φυγή
μια ευθύτητα
μια αλήθεια...
Όχι δε σου μιλώ γι αυτούς που φεύγουν...
γι αυτούς που μένουν σου μιλώ...
που δήθεν νοιάζονται
που δήθεν σ' αγαπούν...
αυτούς φοβάμαι φίλε μου...
αυτούς που μένουν
και που δε μένουν για καλό...

Μαρία Γασπαράτου

...κι η μέρα έγινε γιορτή

Είχα ξεχάσει οτι είναι Κυριακή...
ούτε οι πρωινές καμπάνες
ούτε του δρόμου η ασυνήθιστη ησυχία
μου το θύμισαν
μια μέρα σαν τις άλλες κι αυτή
την ίδια μου δωσε αίσθηση όταν ξύπνησα...
κινήσεις απαράλλαχτες...
σήκωσα τα ρολά
στο μάτι της κουζίνας το μπρίκι
μια μέρα σαν τις άλλες κι αυτή
καμιά διαφορά...
ώσπου ένα γλυκό φιλί
μια καλημέρα καρδιάς
κι η μέρα έγινε γιορτή...
τι σημασία έχει...
Δευτέρα θα μπορούσε να ταν...
Τρίτη...
Παρασκευή...
θαύματα κάνει η αγάπη
μόνο αυτή μπορεί
την όποια μέρα να τη κάνει Κυριακή...

Μαρία Γασπαράτου

΄Ενα χαμόγελο μαχαίρι

Τίποτα δεν χρειάστηκε να πεις...
έφτανε απλά στην άκρη των χειλιών σου
εκείνο που πολύ προσπάθησες
χαμόγελο να βγει
μα δε σου βγήκε...
ένα χαμόγελο καμπυλωτό μαχαίρι...
τη μέρα έκοψε στα δυό
κι εμείς απέναντι...
έπαψε από εκείνη τη στιγμή
η μέρα ΜΑΣ να είναι
κι έγινε πια του καθενός η μέρα...
κι αν εξακολουθείς τάχα να απορείς
ν' αναρωτιέσαι τότε τι συνέβη
πάει καιρός..και τώρα το μπορώ
έτσι ανάλαφρα
και χαριτολογώντας να στο πω:
Το παραμύθι φταίει...
η ύπουλη προσπάθεια να πειστώ
αυτό στα χείλη σου χαμόγελο πως ήταν
ενώ μες στην ψυχή σου όταν γεννήθηκε
δεν ήταν παρά ένα κοφτερό
καμπυλωτό μαχαίρι...

Μαρία Γασπαράτου

Μες στο βαθύ της μπλε

Χάνεται πάλι ο νους σ' αυτό τον τόπο...
δε ξέρω πια αν θέλω να επιστρέψω
δε ξέρω καν κι αν έφυγα ποτέ...
μες στην υγρή ομίχλη του κάποιες φιγούρες
ό,τι απέμεινε
κι ούτε που ξεχωρίζω
αν " Έλα" η "Έχε γεια"
μου λεν...
κι όλα μια θάλασσα αγαπημένη τα σκεπάζει
τα ωραιοποιεί τα εξαγνίζει τα απαλλάσσει...
πόσο εύκολα κάποιες φορές
όλα όσα μ' έδιωξαν ξεχνάω
καθώς βουτάω την ψυχή μου
μες στο βαθύ της μπλε...

Μαρία Γασπαράτου

Θα βρεθούμε ξανά

Στα "ίσως" σου έριξα άγκυρα...
τη λύπη μου έπνιξα
στου ιδρώτα σου τις διάφανες σταγόνες...
στα δάκρυα...
στα τελευταία απελπισμένα σου φιλιά
και κρύφτηκα μες στη γραμμή της μοίρας
στην παλάμη σου.
Θα βρεθούμε ξανά
τη νύχτα που σαν ήλιος αυγουστιάτικος
θα μοιάζει το φεγγάρι...
να βρει φως να λάμψει η αλήθεια...
να βρει αλήθεια να νικήσει η αγάπη...

Μαρία Γαπαράτου

Μέρες που θα ρθουν

Μέρες που θά 'ρθουν
μ' αρέσει να φαντάζομαι
στη ράχη των πιο λαμπερών
αχτίδων του ήλιου...
πίσω απ' το μελαγχολικό βουνό
της προσμονής
μαζί με την αυγή να ξεπροβάλλουν
κανένα εμπόδιο δε θα τις σταματά
κανένα μαύρο σύννεφο
καμιά βροχή...
η μια μετά την άλλη
συνεχώς
σε μιά χωρίς θλίψης διαλείμματα
χαρούμενη εποχή
Μέρες που θά 'ρθουν
μ' αρέσει να φαντάζομαι
μέρες γεμάτες φως...ευλογημένες...
σαν δώρο
σαν αντίτιμο
σαν αποπληρωμή
για της ατέλειωτης βροχής της μέρες...

Μαρία Γασπαράτου

Το όνειρο

Το όνειρο στάθηκε μια νύχτα
έξω απ την πόρτα σου...
της αυλής σου τα ρόδα
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
τα βυσσινιά κεφάλια τους
έστρεψαν ξαφνιασμένα...
η γέρικη γάτα σου για λίγο τύλιξε
τη γκρίζα ουρά της
γύρω απ το φτερωτό του πόδι...
δεν πήρες είδηση...
μπροστά στην τηλεόραση
μέσα από ψεύτικες ζωές
γευόσουν συγκινήσεις...
δεν πρόλαβες...
μια στάλα φως από το φως του
την ψυχή σου ν' αγγίξει
να γιατρέψει την άρρωστη ελπίδα...
Τώρα στο πιο επικίνδυνο σημείο της ερημιάς
τα λάθη σου αθροίζεις...
καλύτερα να μην ερχόταν λες...
όμως μια νύχτα ήρθε το όνειρο...
μα εσύ ποτέ δεν πίστεψες
ποτέ στ΄ αλήθεια δεν περίμενες...
το νου σου είχες αλλού...και δε σε βρήκε...

Μαρία Γασπαράτου

...και συνεχίζεις...

Πιάνεσαι κάποτε απ' ό,τι βρεις...
από κάποιου μηνύματος
την απλή καλημέρα,
από ένα "γεια"
μιας στο τηλέφωνο ζεστής φωνής,
απ' το χαμόγελο του ήλιου
που καθρεφτίζεται
στων παραθύρων σου τα τζάμια,
από τα χάδια του αέρα
στης λεύκας τ' αργυρόλευκα φύλλα,
από ένα κίτρινο χαρούμενο χρυσάνθεμο
που μες στης φύσης τη φθορά ανθίζει...
Πιάνεσαι κάποτε απ' ό,τι βρεις
και συνεχίζεις...

 Μαρία Γασπαράτου

Η εξουσία της σιωπής

Η εξουσία της σιωπής έχει γερά σχοινιά...
τυλίγονται γύρω απ τα χέρια τα πόδια το λαιμό...
όσο της αντιστέκεσαι εκείνη προχωρά...
φτάνει ως την ψυχή σου και σε πνίγει...
"Θα της ξεφύγω" λες...
μα απλώνει δίχτυα παντού...
και θα πιαστείς κάποια στιγμή
κανένας δε γλιτώνει...
μη φοβηθείς...
όταν δεν τη φοβάσαι τη σιωπή
γίνεται φίλη
και τότε χαλαρώνουν τα σχοινιά
γίνονται ανεμόσκαλες
που σε οδηγούν απρόσμενα
στο πιο ωραίο μέσα σου
λυτρωτικό ταξίδι...

Μαρία Γασπαράτου

Μια πόρτα γαλάζια

Έφτιαξα ένα παραβάν από πυκνή ομίχλη
καθόλου χρώμα πάνω του δεν έβαλα
μόνο ζωγράφισα στο κέντρο του μια πόρτα
κι έριξα πάνω της
όλης της θάλασσας και του ουρανού
το ανοιχτό γαλάζιο.
Ένα σωτήριο παραβάν
στην άκρη του μυαλού μου...
με μία κίνηση κοφτή σα μαχαιριά
όταν το τραβώ
σκέψεις κακόβουλες απ' έξω αφήνω...
κι έπειτα είναι όλα εύκολα...
μια πόρτα μπλε
για καθαρούς κι όμορφους λογισμούς
με προδιαθέτει...
άλλοτε ονειρεύομαι απλώς σαν την κοιτώ
κι άλλοτε την ανοίγω
κι αφήνομαι σ' αυτό που υπάρχει πίσω της
για να με ταξιδέψει ..
Έφτιαξα ένα παραβάν από πυκνή ομίχλη...
τίποτα απ όσα θέλουν να μου κάνουνε κακό
δεν το διαπερνάει
με μια γαλάζια πόρτα...σαν θάλασσα
και σαν τον ουρανό...

Μαρία Γασπαράτου

Λυτρώθηκα

Κι εκεί στον πάτο του πιο φριχτού εφιάλτη
όταν σκοτάδι υπήρχε μονάχα
και βρόμικο μαύρο νερό
μια δέσμη ασημένιου φωτός
διαπέρασε την παράξενη κι άγρια νύχτα...
τα μάτια σου ατσαλένια σπαθιά
με μιας κόψαν
της ψυχής μου τους γόρδιους δεσμούς...
Λυτρώθηκα...

Μαρία Γασπαράτου

Μιας άνοιξης η υπόσχεση

Καρδιές που σταματούν...
που άντεξαν πολύ
μα τώρα σβήνουν...
καρδούλες τρυφερές
του φθινοπώρου...
πώς παίρνετε έτσι μαγικά
ρόδινο χρώμα της ζωής
λίγο προτού χαθείτε!
Πόσο όμορφο κάποιες φορές
μοιάζει το τέλος
όταν στη μακρινή ακτή
της προσμονής,
μιας άνοιξης η υπόσχεση
αιωρείται!

Μαρία Γασπαράτου

Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα

Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα
είχαν ανέκαθεν κάτι θλιμμένο...
σαν κάτι να έμεινε μισό
σα να μην πρόφτασε θαρρείς
να γίνει όπως θα πρεπε...
σα νοσταλγία που δε βρίσκει γιατρειά...
σαν μια αλήθεια
που δεν ήθελες ν' ακούσεις
όμως την ύστατη στιγμή ειπώθηκε...
Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα
ντυμένα ήταν ανέκαθεν
μ' ένα τριμμένο πανωφόρι αποτυχίας...
είναι συνήθως
που για το τέλος της βδομάδας
αφήνεις τη χαρά
μα όπως της πρέπει δεν την προσκαλείς
κι αυτή δεν έρχεται...

Μαρία Γασπαράτου

Της αγάπης μου το χρώμα

Λιγάκι πριν το δειλινό,
φιλιά μενεξεδιά και ρόδινα
στα σύννεφα αφήσει,
λίγο προτού
στο υγρό κορμί της θάλασσας
ο ήλιος
τα ματωμένα χείλη του ακουμπήσει,
θα σε φιλήσω,
να πάρει η δύση της αγάπης μου το χρώμα,

κόκκινο της φωτιάς και της καρδιάς,
τριαντάφυλλο
στην αγκαλιά του ορίζοντα ν' ανθίσει...

Μαρία Γασπαράτου

12 του Οκτώβρη

Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα
σαν κάποια ευλογημένη
που έπιασε ευχή...
σαν δώρο....
σαν δαχτυλίδι αρραβώνα
που μ' ένωσε με τη χαρά...
σαν το χρυσό κλειδί που άνοιξε
μια χρόνια κλειδωμένη πόρτα...
σαν ήλιο αυγουστιάτικο
στα μέσα φθινοπώρου...
Καμιά φορά αρκεί μια λέξη...
Κι ας γράφει το χαρτί:
"Σαββατο 12 του Οκτώβρη"...
θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα
σαν μέρα καλοκαιρινή...

Μαρία Γασπαράτου

Αδίστακτοι καιροί

Αδίστακτοι καιροί...
τοίχο τοίχο πηγαίνεις...
τρέμεις αυτές που δεν τις περιμένεις
τις πισώπλατες μαχαιριές...
σε κάθε βήμα σου ο φόβος τροχοπέδη...
σφαίρες αδέσποτες βουίζουν γύρω σου
οι ύποπτες σιωπές...
σε μια περίεργα θορυβώδη μοναξιά
κάποιες στιγμές γίνεται εχθρός
ακόμη κι ο εαυτός σου...
Τι πανοπλία να φορέσεις;
Πως να κρατήσεις ατσαλάκωτα
αλέκιαστα
ακέραια
προπάντων ζωντανά
όσα ωραία μέσα σου υπάρχουν ;
Δέντρο φυλλοβόλο η ψυχή
την ξεγυμνώνουν βίαια
οι άγριοι καιροί...
μακριά πολύ μακριά η άνοιξη
πάνω σε άλογο κουτσό...
δε διακρίνεις κάποτε
αν έρχεται η αν φεύγει...
ελπίζεις μόνο...σ' ένα θαύμα
που πια κι αυτό
κανείς δεν το πιστεύει...

Μαρία Γασπαράτου

Το καράβι του ονείρου

Κι αν περνάνε οι μέρες

κι αν αλλάζουν οι μήνες,

θα με βρίσκει όπως πάντα ο καιρός

να προσμένω,

της παλιάς μου ευχής την εκπλήρωση,

σ' ένα ακρογιάλι,

σ' ένα ξωκλήσι,

σ' ενός καντηλιού την τρεμάμενη φλόγα,

στη σιωπή, που μονάχα σε μένα μιλά,

κάποιας άγιας εικόνας,

να προσμένω

το καράβι του ονείρου να δω, 

μ' ανοιχτά τα λευκά του πανιά,

του ονείρου που αργεί,

μα που ξέρω

δε μ' έχει προδώσει..

δε σ' αφήνει ποτέ ό,τι ελπίζεις,

αν πιστεύεις σ' αυτό

και αν πρώτος εσύ δεν τ' αφήσεις...

Μαρία Γασπαράτου

Κάποιες ώρες

Κάποιες ώρες μοιάζουν με στρατιώτες
που πληγωμένοι γυρίζουν
από άνιση μάχη
τα βήματά τους σέρνουν
όχι από κούραση μόνο και πόνο...
είναι που ηττημένοι
δε θέλουν να φτάσουν πουθενά.
Κάποιες ώρες μοιάζουν με ταξιδιώτες
που μετάνιωσαν για την επιλογή τους
χαμένοι στέκονται...
δεν ξέρουν
αν έχει νόημα να συνεχίσουν
η αν θα πρεπε πίσω να επιστρέψουν.
Κάποιες ώρες μοιάζουν ανήμπορες...
δεν προχωρούν...
οι λεπτοδείκτες κολλούν
σε σκουριασμένες αμφιβολίες
σε άκαμπτες υποψίες
σε πέτρινες σκέψεις...
σαμποτάρουν την ελπίδα
κι ο χρόνος παράδοξα κυλά
κι η ζωή παραιτημένη σταματά...

Μαρία Γασπαράτου

Άνοιξε ένα παραθυρο

Άνοιξε να χαρείς ένα παράθυρο...
αυτό που βλέπει στο Νότο...
τ' αποδημητικά πουλιά να δω
που φεύγουν
μαζί τους νοερά να ταξιδέψω...
για λίγο να βρεθώ κι εγώ
σε ηλιόφωτους τόπους...
Δύσκολα αντέχεται
του ουρανού η συννεφιά
όταν μονοπωλούν την ψυχή σου
τόσα φθινόπωρα...

Μαρία Γασπαράτου

Ήταν Βοριάς

Άφησα τη ζωή μου στον άνεμο
βιβλίο ανοιχτό
στα καθαρά του φύλλα ν'αφήσει
δροσιά της θάλασσας...
να ζωγραφίσει
με κάποιου γλάρου το φτερό
γαλάζια πέλαγα
και ήλιους χρυσαφένιους...
ταξίδια ονειρεύτηκα
πανιά φουσκωμένα...
δεν το φαντάστηκα
πως στις λευκές σελίδες του
σκόνη και λάσπη θ' αφήσει
κι όσες είχαν επάνω τους
λέξεις και χρώματα χαράς
με κάποια βρόμικη βροχή
πως θα τις μουτζουρώσει...
Άφησα τη ζωή μου στον άνεμο
βιβλίο ανοιχτό
Γελάστηκα...
Νόμιζα Μπάτης πως ήταν
μα ήταν Βοριάς...

Μαρία Γασπαράτου

Κόκκινο κυκλάμινο

Απόφαση το πήρα..

με φόρα έπεσα
απ' των ματιών σου τους γκρεμούς
στον άγριο μέσα σου κι ερειπωμένο τόπο...
στα αιχμηρά του βράχια
ρίσκαρα τη ζωή μου να τσακίσω
για ένα κόκκινο μικρό κυκλάμινο
που από θαύμα επέζησε...
παράταιρο
μέσα στο σκούρο κι αφιλόξενό σου γκρίζο...
το πότισα το φώτισα το ζέστανα
στήριγμα έγινα επάνω μου να γείρει
απ' του ερχόμενου χειμώνα τους ανέμους
να σωθεί
να βρει ζωή σαν έρθει
να μην τρομάξει η άνοιξη και φύγει...

Μαρία Γασπαράτου

Λέξεις του χθες

Είναι περίεργο
πως μένουν αναλλοίωτα μέσα μας
κάποια λόγια
μαζί με όσα πίσω τους σέρνουν
συναισθήματα...
Τόσα και τόσα κάθε μέρα χάνονται
στιγμές όνειρα άνθρωποι...
τόσα και τόσα ξεχνιούνται
καθώς διαβαίνουν πέρα απ το σήμερα
μέσα στο τραγικά ταχύ άρμα του χρόνου...
ρευστά κι αδύναμα...
τα έζησα λες... και δευτερόλεπτα μετά αμφιβάλλεις...
Μα είναι κάποιες λέξεις...
που βρίσκουν τέτοια δύναμη;
Καρφώνουν με ευκολία ασύλληπτη τον πόνο
στον τοίχο της μνήμης
και στάζει αίμα στην ψυχή
κάθε φορά που με το τίποτα
η θύμηση
απ' τον ανήσυχο ύπνο της ξυπνάει...
Λέξεις του χθες...
λέξεις πληγές...

Μαρία Γασπαράτου

Η ύστατη στιγμή

Τίποτε πια δε θα ναι ίδιο
χαμόγελο μου δε θα ξαναδείς
μήτε και δάκρυ
με απάθεια θα σε κοιτώ
λες και δε θα σε βλέπω
θα ψάχνεις ένα βλέμμα μου
που να μην είναι άδειο
κάτι να υπάρχει μέσα του
να σ' αφορά να το διαβάσεις
μα δε θα βρίσκεις τίποτα
θα έχω ήδη φύγει...
κάποτε κι η αγάπη ακόμα αμύνεται
είναι η στιγμή που αλλάζουν όλα
εκείνη η ύστατη στιγμή
που χάνεις το παιχνίδι...

Μαρία Γασπαρατου

Θα έρθεις

Θα έρθεις...
όταν του πεπρωμένου τις γραφές
μπερδέψει
κάποιου παράξενου Οκτώβρη ο άνεμος...
με μια λαχτάρα αβάσταχτη
σαν από χρόνια να περίμενες...
κι όπως παλιά σ' ένα χορό για δύο
θα ενώσουμε τα χέρια...
πρώτη φορά δε θα αισθανθώ
το γνώριμο συναίσθημα
της μυστικής μου θλίψης
δίχως αμφιβολία θα αφεθώ
και τη χαρά μου πια δε θα υπονομεύει
εκείνος ο εγκληματικός αναίτιος φόβος...
θ' ανταλλάξουμε ανάσες
λέξεις
σιωπές...
θα μ' αγαπάς
όπως ποτέ δε μ' είχες αγαπήσει
με μιαν αγάπη μαχητή
που την παλιά κατάρα θα νικήσει
κι ελεύθερη από σκιές
χωρίς σημάδια από πληγές
το αδύνατο θα κάνω δυνατό...
θ' αλλάξω τη μοίρα...

Μαρία Γασπαράτου

Φλόγες του φθινοπώρου

Φλόγες του φθινοπώρου
στα δειλινά των άτυχων ονείρων
στης αμφιβολίας τα ακανθώδη κόκκινα ρόδα
στα παθιασμένα που δεν δόθηκαν φιλιά
στα "όχι" και στα "μη" που την καρδιά ματώσαν
στα πληγωμένα "σ' αγαπώ"
στης άρνησης τη βαθιά χαρακιά
στων αποτυχημένων εξεγέρσεων
τις πορφυρές σημαίες
στων μοιραίων συμβιβασμών τις μαχαιριές
στων δειλών υποχωρήσεων τις αιματοχυσίες
Φλόγες...
φλόγες του φθινοπώρου
ας γίνουν όλα...
κι όλα σιγά σιγά να σβήσουν
κάτω από μια άγρια βροχή...
να μείνει μόνο η μυρωδιά
απ τη βρεγμένη γη
κι όλα χώμα
κι όλα τίποτα
και μόνο ένα εύφορο κενό στην ψυχή...
χώρο να βρει ν' ανθίσει
σαν επιστρέψει η χαρά.

Μαρία Γασπαράτου

Χειλάκια κόκκινα

Κοίτα...
χειλάκια κόκκινα
διάσπαρτα στα δέντρα
φιλιά σου στέλνουν...
γλυκά ζεστά μηνύματα
του Οκτώβρη...
είναι η αγάπη μου
που ήρθε να σε βρει
ντυμένη
με τα φθινοπωρινά της...

Μαρία Γασπαράτου

Οκτώβρη αγαπημένε

Στις χρυσοκόκκινες σου ανταύγειες
Οκτώβρη αγαπημένε
θα ντύσω τις προσδοκίες μου
έτσι λαμπρές να ταξιδέψουν
στις γενναιόδωρες μέρες σου...
στο άλικο γλυκό σου φως
θα ξαναβρώ τα παιδικά μου φθινόπωρα
θα νιώσω πάλι εκείνη την σπάνια
ανυπέρβλητη κι ατόφια χαρά...
κάθε σου μέρα θα είναι μια γιορτή
από χρυσές και πορφυρές στιγμές...
γουλιά γουλιά θα σε πιω
θα σε χαρώ
θα σε ζήσω...
δεν είναι υπόσχεση...
Απόφαση είναι...

Μαρία Γασπαράτου
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ