Πόσο σ' αγαπώ

Πόσο σ' αγαπώ αν με ρωτήσεις
τις λέξεις μου με υπερβολές δεν θα τις ντύσω
το βλέμμα μου μες στο δικό σου θα βυθίσω
στα μάτια μου να βρεις τις απαντήσεις

Λέξεις απλές κρυστάλλινες θα πω
να παίξουν μουσική στα πλήκτρα της ψυχής σου
και να χαθώ μαζί σου
σ' έναν ατέρμονο ερωτικό χορό

Πόσο σ' αγαπώ αν θες να μάθεις
τα χείλη μου σαν τριαντάφυλλο θ' ανοίξω
ρόδινες, μυρωμένες νότες θα σκορπίσω
σ' ένα γλυκό πρελούδιο της αγάπης

Μια θάλασσα αγάπη

Να βρέχει θέλω...
ατέλειωτα ασταμάτητα...
και να μαζεύω τη βροχή στην αγκαλιά μου
για να ξεπλύνω την αγάπη που λέρωσες...
Είχε ένα όμορφο γαλάζιο χρώμα...
ασύλληπτο...απόκοσμο...δικό μας...
Μια θάλασσα ήταν μαγική
που μας ταξίδευε πέρα απ' τον κόσμο...
πέρα απ' το σύμπαν...ως το Θεό...
Μια θάλασσα αγάπη...
Πότε φουρτούνιαζε πότε γαλήνευε
μα πάντα υπέροχα γαλάζια και ολοκάθαρη...
Κι εσύ τη μόλυνες...τη λέρωσες...
κατέστρεψες το γαλανό της χρώμα...
Τη γέμισες με κάρβουνα και στάχτες
από πυρπολημένα φιλιά... αλήθειες...όνειρα...
Μες στους καπνούς
απ' τις στιγμές του έρωτα μας που καίγονται,
χάθηκε η δροσερή της αύρα...
Έγινε μαύρη της αγάπης μας η θάλασσα...
Άνοιξε ουρανέ μου...
μ' ένα κρυστάλλινο νερό...καθάριο
να τη γιατρέψω...
να ξαναβρεί το γαλανό της χρώμα...
Στην αγκαλιά μου να μαζεύω τις σταγόνες...
ολόκληρη βροχή να γίνω...
να έρθω...να σ' αγκαλιάσω
για να ξεπλύνω την αγάπη που λέρωσες...

Αηδία και μόνο

Αηδία και μόνο...
για τα ψεύτικα...τα ανούσια...τα δήθεν
τα κάπως...τα ασαφή...τα διφορούμενα...
τα ύποπτα...
Αηδία και μόνο...
για τα πλαστά...τα νοθευμένα...
τα επιμελώς καλυμμένα με πολύχρωμα
και ακριβά περιτυλίγματα...
Αηδία και μόνο...
για το όμορφο απ' έξω
που από μέσα είναι σάπιο...
για τα αρώματα που ματαίως προσπαθούν
να καλύψουν την οσμή μιας μοιραίας
κι αναπόφευκτης σήψης...
Αηδία και μόνο...
για φριχτούς χαμαιλέοντες
και γλοιώδεις συμβάσεις...
για φωνές που απλώς κάνουν θόρυβο
με ανόητες και αδιάφορες λέξεις...
για περίεργα βλέμματα
που αλλιώς σε κοιτάνε
και είναι αλλιώς όταν δεν τα κοιτάζεις...
Αηδία και μόνο...
για πρόσωπα "φίλων"
με δόντια θηρίου
και σώματα έρποντα...
στις φιγούρες που δήθεν με αγάπη
προς το μέρος μου έρχονται
βλέπω πίσω την ουρά του φιδιού που εξέχει...
Αηδία και μόνο...
Ένα τσίρκο αλλοπρόσαλλο η πόλη
γεμάτο μαϊμούδες αρκούδες ζογκλέρ...
Θα μείνω στον κόσμο μου απόψε...
Σε τούτο το γελοίο κι ηλίθιο θίασο
για κανέναν και τίποτα δε βαράω το ντέφι...

Μας προσπερνάει η άνοιξη

Μας προσπερνάει η άνοιξη...
Φεύγει κι εμείς ακόμα προσπαθούμε
να διώξουμε απ' τη ζωή μας το χειμώνα...
Παλεύουμε μέσα σε ανήλιες φυλακές
και σε υγρά κελιά...
Επιθυμίες και όνειρα 
δεμένα με αλυσίδες
εκλιπαρούν για λίγο φως
πριν να 'ναι αργά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη...
κι εκείνα τα λουλούδια που μου 'ταξες
πάλι δε θα μου φέρεις...
Θα μαραθούν του Απρίλη 
τα τριαντάφυλλα
χωρίς να βάλω ούτε ένα στα μαλλιά...
Τα χελιδόνια ήρθανε 
μα εμείς δε θα τα δούμε...
θα χτίσουν τις φωλιές τους
κάτω από άλλες στέγες...μακριά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη
κι ο ουρανός μας πάντα σκοτεινός...
δεν τόλμησε απ' τα σύννεφα ο ήλιος του να βγει...
Βρέχει ασταμάτητα μια βροχή περίεργη...
σκονισμένη...
που ρίχνει πάνω μας κομμάτια
από λάθη μας παλιά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη...
χωρίς να μας αγγίξει...
θαρρείς και μας φοβάται
που κουβαλάμε πάνω μας ακόμα το χειμώνα...
Λες κι είμαστε ανάξιοι γι αυτή την εποχή...
Μας προσπερνάει πάλι η άνοιξη...
μακριά μας φεύγει...
Γιατί απορείς;
Δε βλέπεις;
Θέση δεν έχουμε καμιά...
παράταιροι είμαστε σε τούτη τη γιορτή...

Χάνονται οι άνθρωποι

Χάνονται οι άνθρωποι αγάπη μου...
Μέσα στα "σ' αγαπώ" που πια δεν λένε...
Παιδί εγκαταλειμμένο ο έρωτας
εκλιπαρεί για μια αγκαλιά...
Μαραίνονται τα "σ' αγαπώ" τους...
σαν ξεχασμένα λουλούδια σε άνυδρο χώμα...
πεθαίνουν...
Μη σταματάς να μου μιλάς...πόσο φοβάμαι...
Χάνονται οι άνθρωποι αγάπη μου...
μέσα σε αγκαλιές ηλεκτροφόρες...
άδειες φωλιές...χέρια ορφανά
σαν τα γυμνά κλαδιά των δέντρων το χειμώνα...
χωρίς ζωή...σχεδόν νεκρά...
Αγκάλιασε με ...πόσο φοβάμαι...
Χάνονται οι άνθρωποι αγάπη μου...
σ' ένα παρόν που πληγώνει...
με βλέμματα μονίμως στραμμένα στο χθες...
Αγάπης στιγμές παρελαύνουν
μπροστά απ' τα κουρασμένα μάτια τους,
με ξεφτισμένες σημαίες
και ερωτικά συνθήματα ξεθωριασμένα...
Μη κουραστείς να με κοιτάς...
πόσο φοβάμαι...
Χάνονται οι άνθρωποι αγάπη μου...
μέσα σε σιωπές σε μυστικά και λάθη
Δεν ονειρεύονται...δε χαίρονται...
δεν προσπαθούν...
Δε ζούνε...
Κράτα με πιο σφιχτά...
Μες στη φιλόξενη αγκαλιά σου να μείνω...
άσε με..μες στη φωνή σου να υπάρχω...
ανάσα απ' την ανάσα σου να παίρνω...
να μη φοβάμαι...
στο "σ' αγαπώ" σου να χάνομαι...

Τα θλιμμένα τραγούδια

Μου αρέσουν τα θλιμμένα τραγούδια...
εκείνα που στάζουν παράπονο...
που ταξίδι με πάνε σε μελαγχολικά τοπία...
που με γεμίζουν θαρρείς με νοσταλγία
για κάτι απροσδιόριστο...
για κάτι που δεν έχω ζήσει...μα λαχταρώ...
μια αίσθηση πόνου γλυκού
που δεν πληγώνει και τον αποζητώ...
χάνομαι μέσα τους σ' ένα κόσμο παράξενο...
ζεστά σκοτεινό...που όλα είναι οικεία..
Αισθάνομαι πως τους ανήκω...
Η μελωδία τους μια θάλασσα παραμυθένια...
οι στίχοι τους ηλιοβασίλεμα...
στάζει αίμα μέσα της...της δίνει ζωή...
Ποτάμι η δική μου λύπη
σ' αυτή τη θάλασσα χύνεται...
ένα μαζί της γίνεται
και πια δεν είμαι μόνη...
Γίνεται τραγούδι η λύπη μου...
ο πόνος γλυκαίνει...
παίρνει ένα χρώμα πορφυρό
σαν δειλινό ανοιξιάτικο...ομορφαίνει...
Στη μαγεμένη θάλασσα λικνίζεται...
τη νανουρίζει γλυκά... σχεδόν αποκοιμιέται
κι εγώ σχεδόν την ξεχνώ...
Μου αρέσουν τα θλιμμένα τραγούδια
γιατί έχουν την ψυχή μου...
γιατί η σιδερένια θλίψη μου μέσα τους βρίσκει πατρίδα...
μαλακώνει..παίρνει ένα χρώμα άλικο γλυκό...
γίνεται ένα μικρό κομμάτι ματωμένου δειλινού
και πια την αντέχω...

Δεν έφταιγε η βροχή

Με περίμενες εκείνο το Σάββατο...

εκείνο το Μάρτη με τις ατέλειωτες βροχές...
Παραμονές μιας άνοιξης 
που έχασε το δρόμο της...
ανήμερα κάποιας αγάπης 
που τέλειωσε νωρίς...
Κι εγώ στεκόμουν όρθια στην πόρτα..
αναποφάσιστη...
μπερδεμένη...δειλή...
το χέρι μου μετέωρο...
έτοιμο για μια κίνηση απλή 
που δεν έκανα...
το πόμολο έμεινε ανέγγιχτο... 
παγωμένο...βουβό...
Η πόρτα δεν άνοιξε ποτέ...
Τα βήματα μου δεν με έφεραν ποτέ σε σένα...
Ήταν ήδη αργά για μια τέτοια συνάντηση...
Ήταν ήδη αργά για μια προσπάθεια ακόμα...
Το ήξερες αλλά περίμενες...
Έβριζες τη βροχή που χτυπούσε το τζάμι σου
με μια εκδικητική μανία...
Το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπάει...
Δεν απάντησα ποτέ...
δεν ξανάκουσα ποτέ τη φωνή σου...
Συσσωρευμένα λάθη μας εγκλώβισαν
σε δυο κόσμους παράλληλους...
Μα εσύ συνέχιζες να βρίζεις τη βροχή...
να θυμώνεις με το Θεό...
να καταριέσαι την άνοιξη που ακόμα δεν είχε έρθει...
να τα βάζεις μ' ένα χειμώνα που ακόμα δεν είχε φύγει...
Ξεγελούσες τον εαυτό σου
πως για την απουσία μου έφταιγε η καταιγίδα...
Αναζητούσες αιτίες σε λάθος τόπους...
Έψαχνες απελπισμένα να βρεις άλλοθι...
Μα κατά βάθος το ήξερες...
Δεν έφταιγε η βροχή που δεν ήρθα...

Όμορφη νύχτα

Όμορφη που είναι η νύχτα απόψε...
τη γλυκιά τους ανάσα αφήνουν
άνθη λευκά
άγριων νεραντζιών.
Ευωδιάζει ο αέρας
άρωμα λεπτό
ανοιξιάτικων λουλουδιών
και άγιο λιβάνι,
προσφορά στο Χριστό
που νικά το κακό,
προσφορά στη ζωή
που νικάει το θάνατο,
στο φως
που νικά το σκοτάδι.
Όμορφη που είναι η νύχτα απόψε...
γλυκιές ψαλμωδίες
ιερές προσευχές,
πλησιάζει του Χριστού η Ανάσταση
κι η καρδιά μου γεμάτη χαρά,
τα χείλη μου έτοιμα
το φιλί της αγάπης να δώσουν,
μικρή της ψυχής προσφορά
σ' αυτούς που αγαπώ,
δώρο Θεού στη ζωή μου,
στα δικά μου σκοτάδια
που πάντοτε φέρνουν το φως,
στους μικρούς μου θανάτους
που πάντοτε φέρνουν ανάσταση.

Μαρία Γασπαράτου

Καλή Ανάσταση!!!

Καλό Πάσχα!!!

Παραιτημένοι άνθρωποι

Ξεφτισμένα όνειρα
παρελαύνουν
μέσα στις κουρασμένες μνήμες
παραιτημένων ανθρώπων...
Σέρνουν πίσω τους
κουρελιασμένες ελπίδες
και μπαλωμένα κομμάτια χαράς
που σκορπίζονται στο πρώτο φύσημα...
Αγάπες ελαττωματικές...
προσδοκίες μίζερες...
προσμονές ανεπαρκείς...
ανομολόγητες επιθυμίες και
καταπιεσμένες εξεγέρσεις
σ' ένα κακότεχνο παζλ...
αγωνίζονται ανεπιτυχώς
να ενωθούν...
σ' ένα καινούριο όνειρο
ανθεκτικό στον καιρό
και στο χρόνο...
Μάταια...
Παραιτημένοι άνθρωποι...
της ζωής αποστάτες...
λιποτάκτες της ευτυχίας...
βαδίζουν μηχανικά σ' έναν άδειο δρόμο...
από την ίδια την ψυχή τους μετανάστες...
Χαμένοι άνθρωποι...
το τέλος τους ζουν πολύ πριν να έρθει...
σε γρανάζια αφήνονται
μια μηχανής σαρκοβόρας...
τραγικοί...
καταδικασμένοι...
αθώοι...
μέσα στη αδιαμφισβήτητη ενοχή τους...
Κατά λάθος γεννημένοι
σ' ένα κόσμο για μαχητές...
αμετανόητοι...
φυγόπονοι...
δειλοί...
παραδομένοι στο φόβο...
στο τίποτα εγκλωβισμένοι...
από χέρι χαμένοι...
από επιλογή δυστυχισμένοι...

Δύσκολος δρόμος

Δύσκολος δρόμος είμαι...
δύσβατος...
με ανηφόρες κι επικίνδυνες στροφές...
Κάτω γκρεμός και γύρω νύχτα...
Θα συναντάς μόνο βροχές...
ψυχρούς ανέμους... καταιγίδες...
Θα κουραστείς...
θα φοβηθείς...
θα μετανιώσεις...
Δίχως φανάρια...
δίχως σήματα κινδύνου...
Τη μια στιγμή θα υπάρχεις
και την άλλη όχι...
Μα αν τελικά τολμήσεις να διαβείς,
αν τελικά τα καταφέρεις,
σε κάποια πύλη θα βρεθείς...
Να την ανοίξεις...
Μες στην ψυχή μου
μια ηλιόλουστη γωνιά σε περιμένει...
να ζεσταθείς...
εκεί έχει πάντα καλοκαίρι...
σ' αυτή την όμορφη γωνιά ανθίζουν
ροζ βελούδινα τριαντάφυλλα...
δίχως αγκάθια...
δεν θα πληγωθείς...
ποτέ δε θα πονέσεις...
μόνο χαρά θα σε γεμίσει το άρωμα τους...
αν τελικά τολμήσεις να διαβείς,...
αν τελικά τα καταφέρεις...

Ανοιξιάτικη βροχή

Σταγόνες ανοιξιάτικης βροχής
πέσαν στα χείλη σου τ' αγαπημένα
κι έγινε τριανταφυλλένιο το φιλί
λες και στα χείλη μου ακουμπούν
ρόδα ανθισμένα.

Την αγαπώ την ανοιξιάτικη βροχή
όταν από τα χείλη σου σταλάζει
και κοινωνώ μες στο δικό σου το φιλί
μια αγάπη που παραδεισένια μοιάζει.

Ας μείνουμε έτσι κάτω απ' τη βροχή
έρωτα στάζει ο ουρανός μαζί σου
κι ας μην ξανάρθει πια η άνοιξη ποτέ
αφού για πάντα θα την κλείσεις
στο φιλί σου.

Μαρία Γασπαράτου

Αγέννητη χαρά...

Στα μονότονα βράδια σου
δεν υπάρχει πανσέληνος...
μόνο ένα άδειο κοφτερό φεγγάρι
σαν δρεπάνι
θερίζει με μανία τα όνειρα σου...
Οι Κυριακές σέρνουν μια θλίψη
αβάσταχτη...
κι όταν την πόρτα κλείνεις πίσω σου
στο άδειο σπίτι
η μοναξιά μυρίζει θάνατο...
Μες στην ψυχή σου ανατέλλει μαύρη
κάποια απροσδιόριστη ενοχή...
Φταις...
για ότι όμορφο δεν έρχεται...
κι είναι νωρίς ακόμα για όλα
τα άσχημα που θα 'ρθουν...
Κι αναρωτιέσαι τάχα ανύποπτος
μα κατά βάθος ξέρεις...
Έμεινε αγέννητη η χαρά...
πως να σε φτάσει...
έμβρυο ακόμα την αρνήθηκες
σαν την κυοφορούσε η ζωή...
Τώρα οι χειμώνες
έχουν μια ψύχρα παράξενη
και τα φθινόπωρα
μια αβάσταχτη μελαγχολία...
Με μια λαχτάρα παιδική
ζητάς τα καλοκαίρια...
μα εκείνα
έρχονται και φεύγουν άχρωμα...
κι η άνοιξη πάντα μακριά...
μακριά από σένα...
Γιατί είναι αγέννητη η χαρά
πως να σε φτάσει...
Κι αναρωτιέσαι τάχα ανύποπτος
τι είναι αυτό που δεν αφήνει
έναν ήλιο
να φωτίσει τη ζωή σου...
Στάσου σ' έναν καθρέφτη απέναντι
και τόλμησε...
απάντηση αν θες να πάρεις...
τόλμησε...
να ρωτήσεις την ψυχή σου...

Όχι δεν είναι αργά...

Δάκρυα διαμάντια στα μάτια σου
για όλα του κόσμου τ' άδικα...
Ακριβό περιδέραιο
στης ελπίδας τον τρυφερό λαιμό...
Κι ο αναστεναγμός σου για
όλα της γης τα παράλογα
γλυκό αεράκι...
ούριος άνεμος...
πανιά φουσκώνει σε μια
χρόνια τώρα
ξεχασμένη αντίσταση...
Ο λυγμός σου πολέμου ιαχή...
Το μαντήλι σου λάβαρο...
Ίσως και να μην είναι αργά
για όνειρα...
Όχι δεν είναι αργά...
όσο υπάρχουν ακόμα
κάποιοι τρελοί...ρομαντικοί...
που ψάχνουν για σπίθες φωτιάς
σ' ένα κόσμο γεμάτο από στάχτες...
Που στα ερείπια και στη καμμένη γη
αναζητούν
κάποιο που σώθηκε λουλούδι...
Ίσως και να μην είναι αργά
για όνειρα...
Όχι δεν είναι αργά...
όσο υπάρχουν ακόμα
κάποιοι αμετανόητοι...
παράταιροι...ονειροπόλοι
που ήρθαν θαρρείς από άλλη εποχή...
κι επιμένουν...
την ψυχή τους να μη την πουλούν
σ' ένα κόσμο που όλα αγοράζονται...
Στο βλέμμα σου το 'δα...
στα δάκρυα διαμάντια...
στον αναστεναγμό και στο παράπονο...
Ίσως και να μην είναι αργά
για όνειρα...
Όχι δεν είναι αργά...
όσο υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κλαίνε...

Για λίγο μόνο...

Άσε με λίγο να ζήσω μέσα σου...
για λίγο μόνο...
Πάνω στα σκούρα σου τα βλέφαρα
να γίνω δάκρυ
που θα κυλήσει σε μια συγκίνηση βαθιά...
Για λίγο μόνο...
Να διασχίσω τη φωτεινή διαδρομή
απ΄την ψυχή σου
μέχρι την όμορφη γωνία των ματιών σου...
Και να χαθώ μετά...
Να σβήσω πάνω σ' ένα λευκό μαντήλι
που θα σκουπίσει απαλά το πρόσωπο σου...
Άσε με λίγο...
Να γίνω έστω ο αναστεναγμός σου
που απ' τα βάθη της ψυχής σου θα βγει
σε μιά που δεν κατάφερες
λύπη σου να δαμάσεις...
Για λίγο μόνο...να σε νιώσω...
Και να χαθώ μετά μαζί με την αναπνοή σου...
Μια ανάλαφρη πνοή κι εγώ
μες στον αέρα απαλά να αιωρηθώ...
Να σβήσω...
Άσε με λίγο να ζήσω μέσα σου...
Για λίγο μόνο...
Μες στης φωνής σου τη χροιά
μια απόχρωση ζεστή να γίνω...
Έστω κι όταν σε κάποια άλλη
θα λες το "σ' αγαπώ" σου...
Για λίγο μόνο...
Να σε νιώσω σαν αγαπάς αληθινά...
Κι ας σβήσω
όταν θα σβήσει ο ήχος της φωνής σου...
Δε με πειράζει...
Θα 'ναι σαν από σένα αγάπη μου
να 'χω κι εγώ αγαπηθεί βαθιά...

Πως να με πείσεις...

Ήρθες μέσα στη νύχτα...
ντυμένος μ' ένα χθες παραποιημένο...
γεμάτο με στιγμές μεταλλαγμένες...
μασκαρεμένες αλήθειες...
κι αδέξια μελοποιημένες σιωπές...
Κρατάς έναν παραμορφωτικό καθρέφτη
με φυλακισμένα μέσα του
ώρες...λόγια...αγκαλιές...συναισθήματα...
Για να μου δείξεις τι;
Πως τάχα το χθες ήταν όμορφο...
πως έκανα λάθος...
Προσπαθείς να δώσεις φως
στης περασμένης μας ζωής τα σκοτάδια
φορώντας στις κούφιες μέρες μας
πολύχρωμα προσωπεία...
κακόγουστα φτηνά στολίδια
που κουδουνίζουν εκνευριστικά
μέσα στην κρυστάλλινη
καθαρότητα της μνήμης μου...
Μοιάζουν με σήματα κινδύνου
δυσδιάκριτα μα αναγνωρίσιμα...
έχω πια μάθει να ανιχνεύω το κακό...
Στο βλέμμα σου εικόνες του χθες
ζωντανές...ακέραιες...ανόθευτες
φωνάζουν..ξεγυμνώνουν αλήθειες...
ενώνουν σπασμένα κομμάτια ζωής
κι εσύ αποκαλύπτεσαι όπως είσαι...
όπως ήσουν πάντα...
Πως να με πείσεις...
Στα χέρια σου νωπό ακόμα το χθες...αιμορραγεί...

Μαρία Γασπαράτου

Μικρές στιγμές

Κάποιες στιγμές μονάχα θα κρατήσω...
Κάποιες μικρές στιγμές που λάμπουν
σαν κρυσταλλάκια διάφανα
κάτω από της μνήμης μου
τους ανελέητους προβολείς...
Μικρές στιγμές
που λαμπυρίζουν σαν διαμάντια
στους σκοτεινούς
και δαιδαλώδεις δρόμους της ψυχής...
Μοσχοβολούν σαν φρέζες ανοιξιάτικες...
σαν κρίνα που άνθισαν
πάνω σε γκρίζα βράχια αιχμηρά...
Δροσοσταλίδες μοιάζουν διάφανες
πάνω σε μαύρα τριαντάφυλλα
που ιριδίζουν καθώς πάλλονται
από έναν άνεμο φονιά...
Κάποιες στιγμές μονάχα θα κρατήσω
έτσι...να φέγγουν απαλά σαν αστεράκια
τις άγριες νύχτες μου
που ψάχνω κάτι να πιαστώ...
Στιγμές μικρές μοναδικές δικές μας...
νότες χαρούμενες που παρεμβαίνουν
στης μνήμης μου το θλιβερό σκοπό...
γλυκό πρελούδιο μιας αγάπης
χωρίς συνέχεια...
Κάποιας αγάπης που έμεινε μισή...
Κι αν με πονάει...γι αυτές τις λίγες
τις μικρές στιγμές το άξιζες να σ' αγαπήσω...
Δε μετανιώνω...
Γι αυτές τις λίγες μας στιγμές ακόμα σ' αγαπώ...

Άνοιξε ένα παράθυρο

Θέατρο η πόλη...
Χιλιοπαιγμένα έργα ζωής...
τόσο προβλέψιμα κι αναμενόμενα...
Οργιάζει η πλήξη
πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες...
μέσα σε σφραγισμένα στόματα
και πνιγμένες φωνές...
Μπροστά από οθόνες μονίμως ανοιχτές...
βλέμματα υπνωτισμένα...
κοιτάμε και δεν κοιτάμε...
ακούμε και δεν ακούμε...
ονειρευόμαστε μέσα σε ξένα όνειρα...
ζωή δανεική από ανόητες σαπουνόπερες...
κατασκευασμένες επιθυμίες
πάνω σε ηλίθια πρότυπα...
Κάπου σε μια γωνιά η ψυχή
αγωνίζεται ν' ανασάνει...
παραγεμισμένη από εικόνες απρόσιτες...
γεμάτη συναισθήματα υποκινούμενα
από παραπλανητικά ερεθίσματα...
Πόσο είναι λάθος όλα...
Παγιδευμένοι σε αδιέξοδους δρόμους
με αγκυροβολημένα βλέμματα
σε ψεύτικους ορίζοντες
αναζητούμε την ευτυχία...
Προσπάθειες ατελέσφορες...
εξοντωτικές...μάταιες...
Κοίτα...
Ο θάνατος αποχωρεί ηττημένος...
Η φύση ξαναγεννιέται...
Η ζωή περιμένει...
Σπάσε τα δεσμά σου...
Σπάσε τα κάγκελα από τις μίζερες
αποπνικτικές φυλακές σου...
Μην ψάχνεις μακριά...
Άνοιξε απλώς ένα παράθυρο...
να μπει η άνοιξη μέσα...

Τη νύχτα...

Έπεσε η νύχτα στην πόλη...
Διαστέλλονται όλα...
αγάπη...απουσία...θλίψη...ερημιά...
Τα φώτα ανάβουν...τα όνειρα σβήνουν...
Παραφυλάει η μοναξιά
πίσω απ' τα κλειστά παράθυρα...
Ανυπότακτοι φόβοι...
παρωχημένες ενοχές...
καταπιεσμένες επιθυμίες
στήνουν παγίδες...
Πόσο μοιάζουν όλα με θάνατο...
Τη νύχτα...
Δραπετεύουν οι σκέψεις μου...
σε ψάχνουν...
που είσαι..δε ξέρω καν αν υπήρξες...
ζωντανεύει η μορφή σου...
μ' εξουσιάζει...με βασανίζει...
ζητά απαντήσεις...
Ο ουρανός με απειλεί...
με καταπίνει το μαύρο του...
Μαχαίρια τ' αστέρια...
το φεγγάρι πληγή...
εσύ πουθενά...
υπάρχεις και δεν υπάρχεις...
Παραίσθηση όλα...
Κλείνω τα μάτια...
Κλείνω τα φώτα...
Τι ώρα είναι;
Αργεί το πρωί...
Πρέπει ν' αντέξω...κι απόψε...

Τώρα...

Τώρα φοβάσαι τη σιωπή μου...
Σε απειλεί μια επερχόμενη φυγή...
Προσπαθείς να καταλάβεις...
να προβλέψεις την επόμενη κίνηση...
να προλάβεις το αναμενόμενο...
να εμποδίσεις το αναπόφευκτο...
Τώρα τα ψέματα τέλειωσαν...
Οι αλήθειες πληγωμένες
ζητούν δικαίωση...
Τώρα με ικετεύεις να μιλήσω...
να σε κοιτάξω στα μάτια βαθιά
όπως παλιά...
να σ' αγαπήσω πάλι...
να γίνω όπως πρώτα...
Τώρα...
Μα δεν είμαι πια η ίδια...
Κουράστηκα τόσο...
να περιμένω...
να εκλιπαρώ ένα σου βλέμμα...
να ψάχνω τις κρυμμένες αλήθειες σου...
να σε βλέπω να φεύγεις...
Τώρα με πλησιάζεις...
Απλώνεις γέφυρες
εκεί που ύψωνες τείχη...
Ανοίγεις αγκαλιές
εκεί που ζωγράφιζες "αντίο"...
Προσπαθείς με τρυφερά αγγίγματα
να κλείσεις πληγές...
Τώρα είσαι δίπλα μου...
Τώρα είσαι εδώ...για μένα...
Τώρα μ' αγαπάς...
Φοβάσαι μη φύγω...
Τώρα..
Μα τώρα...δεν το βλέπεις;
Είναι αργά...
Έχω φύγει ήδη...

Της άνοιξης ο έρωτας

Καλπάζει ο έρωτας
στ' ανθισμένα λιβάδια...
Περνάει με δύναμη
ποδοπατώντας τις λευκές μαργαρίτες...
Στο διάβα του σκορπίζουν τα πουλιά
κι οι πεταλούδες φτεροκοπούν αλαφιασμένες...
Φυλάξου...κρύψου...
Δεν αστειεύεται της άνοιξης ο έρωτας...
Είναι αλλιώτικος...
δεν μοιάζει με κανένα...
Σηκώνει σκόνη
τα μυστικά του να μη δεις...
Φέρνει μαζί του έναν άνεμο παράξενο
που απατηλά σ' αναστατώνει...
Ντύνεται μια πολύχρωμη ζωή
μα πίσω του κρυμμένο
σέρνει ένα θάνατο...
Μην ξεγελιέσαι...
Εφήμερη είναι η χαρά και τα χαμόγελα
κι ο πόθος και το πάθος
και οι φωτιές στα βλέμματα...
Κι αυτός ο έρωτας αλήτης είναι...
καιροσκόπος...
δεν ήρθε για να μείνει...
Κοίτα...
Από το πέρασμα του ούτε μια μαργαρίτα
να μαδήσεις δεν σου άφησε...
Για να σ' αφήσει ν' αμφιβάλλεις...
Μια αυταπάτη είναι...ένα ψέμα...
Μην εμπιστεύεσαι της άνοιξης τον έρωτα...
τον εκβιάζει η φύση μέσα σου ν' ανθίσει...
Αέρας είναι...
κύμα περαστικό της θάλασσας...
μια φευγαλέα αστραπή σ' ένα γαλάζιο βλέμμα...

Στα περίεργα βράδια μου...

Στα περίεργα βράδια μου 
δε θ' ακούσεις τραγούδια...
σκόρπιες λέξεις μονάχα...
παράξενα σήματα...
σκέψεις κρυπτογραφημένες...
κλειδωμένες σιωπές...
ακατάληπτους κώδικες...
και θολές αιχμηρές αναμνήσεις...
Σκοτάδι παράξενο ντύνει τις νύχτες μου...
μην τολμήσεις να τις ανιχνεύσεις...
θα χαθείς σε αδιέξοδα
και θα χάσεις τον ύπνο σου...
επικίνδυνοι τόποι
για αθώους ξενύχτες...
Τις καλά κλειδωμένες μου πόρτες
είναι μάταιο
να θελήσεις ν' ανοίξεις...
Τα κλειδιά τα φυλάω
σε μέρη αλλόκοτα
που ανθρώπινο πόδι δεν έχει πατήσει...
Τις μέρες μου κράτα...
τότε να έρχεσαι...
την αυγή...
που ο ήλιος όλα τ' αλλάζει
με το φως όλα δείχνουν πιο όμορφα...
και να φεύγεις το βράδυ...
μακριά από μένα...
μακριά απ' τα σκοτάδια μου...
Σου χαρίζω τις μέρες μου...
κι όταν σβήνει ο ήλιος
άσε με μόνη μου...
Την ημέρα να σ' έχω...
μου φτάνει...

Τα ήσυχα απογεύματα

Πόσο μ' αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα...
τα δειλινά...

που κουβαλούν μια ανεπαίσθητη προσμονή 

για το επερχόμενο σκοτάδι...
Στην τριανταφυλλένια αγκαλιά του ουρανού
κοιμούνται κουρασμένα τα όνειρα...
ώσπου να έρθει η νύχτα...
ν' αρχίσει το ταξίδι τους...
Κομμάτι του δειλινού γίνομαι κι εγώ...
προσμένω...
το πολυπόθητο σκούρο πέπλο
που θα καλύψει τα απραγματοποίητα...
τα ανολοκλήρωτα...
τα προδομένα...
Να κρυφτούν στης νύχτας την παρήγορη αγκαλιά...
ν' αλλάξουν σχήμα...όνομα...προορισμό...
να γιατρευτούν...
να αφεθώ κι εγώ...
να ξεχαστώ...να ονειρευτώ...
να σε δω πάλι...
κάπου ανάμεσα στ' αστέρια...
να με καλείς... να μ' αγαπάς...
ν΄ανανεώνεις υποσχέσεις...
ένα αστέρι κι εσύ στης ψυχής μου
το σκοτεινό στερέωμα...
να ρίξεις το λατρεμένο φως σου
σε μια έρημη πόλη που προσπαθεί
να ξαναβρεί τους ρυθμούς της...
να χτίσει απ' την αρχή προσδοκίες...
ελπίδες...ζωή...
Πόσο μ' αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα...
τα δειλινά...
που κουβαλούν μια ανεπαίσθητη προσμονή
για το επερχόμενο σκοτάδι...
το ταξίδι των ονείρων...
το δικό σου πολυπόθητο φως...

Μαρία Γασπαράτου

Σιωπές

Στις παρατεταμένες σιωπές σου
θα κρεμάσω μια αυγουστιάτικη πανσέληνο
να ρίξει φως σ' αυτά που δεν λες...
Θα φτιάξω ένα τραγούδι
με λέξεις
που αρνείσαι ν' ακούσεις...
να γεμίσει γλυκές μελωδίες
η άχρωμη νύχτα...
ν' αποκτήσει φωνή
το άηχο τίποτα...
Μπουκέτα πολύχρωμα
από εικόνες αγάπης
θα φέρω απ' το χτες...
να γεμίσει το βράδυ μαγικές ευωδιές...
Κι εσύ θεατής...
στην αρχή αδιάφορος....
μιας στημένης παράστασης,
με ρόλους και σκηνικά κατασκευασμένα...
θα χαμογελάς ειρωνικά
με το σχεδόν παιδικό μου παραμύθι...
Μα λίγο πριν το τέλος
θα βγω στη σκηνή
να παίξω έναν ρόλο ζωής...
ν' ακούσεις αλήθειες...
να συγκλονιστείς...
να συγκινηθείς...
ν' αναθεωρήσεις...
να πιστέψεις...
να με βρεις ξανά...
να μ' αγκαλιάσεις...
να θυμηθείς πως μ' αγαπάς...
να σ' αγαπήσω πάλι...
να χαθούμε στην ξεχασμένη αλήθεια μας...
να σβήσουν οι επικίνδυνες σιωπές...
να γεμίσει αγάπη η νύχτα...
να πέσει η αυλαία
ν' αρχίσει η ζωή...

Πόσο σ' αγαπώ

Κι αν με ρωτήσεις πόσο σ' αγαπώ
θα πω αλήθειες...
Τις λέξεις μου δεν πρόκειται 
με υπερβολές να τις στολίσω...
Δε θα διαλέξω φεγγαρόφωτα
και δειλινά μενεξεδένια...
Ούτε μέσα στους ήχους
κάποιου μπλουζ ερωτικού
κρατώντας σου απαλά το χέρι
θα σου μιλήσω...
Δεν θα 'ναι Κυριακή ούτε γιορτή...
Δεν θα φορέσω το καλό μου το φουστάνι
εκείνο που σε κάνει να με θέλεις πιο πολύ...
Δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά...
Θα καταλάβεις...
Λέξεις απλές κρυστάλλινες θα πω
που όπως θα βγαίνουν απ' τα χείλη μου
θα παίζουν μουσική
στα πλήκτρα της ψυχής σου...
Κι εσύ γλυκά θ' αναστατώνεσαι
που θα 'χει γίνει η φωνή μου μαγική...
Έναστρους ουρανούς
και κοραλλένια δειλινά
θα βλέπεις μες στα μάτια μου...
Και θα 'ναι καθημερινή...
μα εσύ θα νιώθεις μια χαρά πρωτόγνωρη
που ξαφνικά θα γίνει η μέρα αυτή ξεχωριστή...
κι ας μη φοράω το καλό μου το φουστάνι
εκείνο που σε κάνει να με θέλεις πιο πολύ...
πρώτη φορά τόσο πολύ
θα νιώσεις πως με θέλεις...
γιατί θα καταλάβεις...
πως σ' αγαπώ κι απ' τη ζωή μου πιο πολύ...

Μαρία Γασπαράτου