Βράδυ πρωτοχρονιάς...

Βράδυ πρωτοχρονιάς...
Θα τη σκοτώσω αυτή τη νοσταλγία...
Σ' ένα ποτήρι με σαμπάνια θα πνιγεί...
Και θα τσουγκρίσω
το κρυστάλλινο ποτήρι δυνατά...
να σπάσει...
να χυθεί μαζί με το ποτό
η ανάμνηση σου...
Να χαθεί...
Μαζί με τη χρονιά που φεύγει...
Να σβήσει στη λήθη...
Ν' αρχίσει επιτέλους η γιορτή
που κάθε χρόνο τη χαλάς...
απρόσκλητος
καθώς εισβάλλεις στη μνήμη...
Αδέξιος μαέστρος...
λάθος διευθύνεις την ορχήστρα...
Με φάλτσες νότες γεμίζεις το χώρο...
Φάλτσα έρχεται η κάθε χρονιά...
Όλα φάλτσα..
Παραφωνία η ζωή
σ' ένα τραγούδι παράλογο...
Χορεύω παράταιρα
σ' έναν ρυθμό ακατάληπτο...
Ζαλίζομαι...
Πέφτω...
Με κόπο σηκώνομαι...
Και πάλι χορεύω...
Κυλιόμενη σκάλα
δίχως τέρμα η ζωή μου...
Δεν οδηγεί πουθενά...
Θα τη σκοτώσω αυτή τη νοσταλγία...
Απόψε τα μεσάνυχτα...
Σ' ένα ποτήρι με σαμπάνια θα πνιγεί...
Κι εσύ θα ξεμακραίνεις...
με τη χρονιά που φεύγει αγκαλιά...
Μες στο σκοτάδι θα χάνεσαι...
Ν' αρχίσει επιτέλους η γιορτή...
Βράδυ πρωτοχρονιάς...
Να ξημερώσει επιτέλους η ζωή...

Στη σιωπή των χαμένων ονείρων...

Στη σιωπή των χαμένων ονείρων
πνίγεται το τραγούδι των πουλιών...
Μη ψάχνεις μουσικές...
Πάγωσαν μια μέρα του Απρίλη
μ' ένα απρόβλεπτο χιόνι...
Στον κύκλο των χαμένων ονείρων
περιπλανιέται ακόμα εκείνη η άνοιξη...
Μες στην παγίδα τους πως θες
ν' ανθίσουν τριαντάφυλλα...
Τσάκισαν οι πεταλούδες τα φτερά τους
σε φονικά συρματοπλέγματα...
Φυλακισμένα τα πουλιά
ποτέ δεν έφτασαν στο δικό μας Νότο...
Μη περιμένεις την άνοιξη...
Ποτέ ξανά δεν θα 'ναι ίδια...
Πάντα θα λείπουν κομμάτια...
Παγιδευμένα στη σιωπή
των χαμένων ονείρων...
Θα έρχεται με δεκανίκια...
Θα ζητιανεύει λίγο ήλιο
απ' το επερχόμενο καλοκαίρι...
λίγο χρώμα από κάποιες μαργαρίτες
που φύτρωσαν λαθραία
σ' ένα κάμπο ξερό...
κάποιο κελάηδημα
που θα φέρνει τυχαία ο άνεμος
από μακρινές πολιτείες...
Κι εσύ μόνος θ' αναρωτιέσαι
που έκανες λάθος...
Κι εγώ μόνη θ' αναρωτιέμαι
Τι έφταιξε;
Πως παγιδεύτηκε κι έμεινε η άνοιξη μισή...
Πως φυλακίστηκε και το δικό μας όνειρο
μες στη σιωπή...
μέσα στον κύκλο των χαμένων ονείρων...

Μαρία Γασπαράτου

Η αγάπη σου είναι...

Νιφάδες χιονιού...
λευκά ανθοπέταλα μοιάζουν
θεϊκού γιασεμιού...
Μοσχοβόλησε αλήθεια ο κόσμος...
Μια σου λέξη χαράς πυροτέχνημα...
Την αγάπη σου δεν χώρεσε η γη...
Ανέβηκε πάνω απ'τα σύννεφα...
Τόσο αγνή και λευκή και αιθέρια...
Τόσο απέραντη...
Τόσο σπουδαία...
Δεν αντέχει το ασύλληπτο βάρος της
κι ο ουρανός...
Σαν πελώριο...ζαχαρένιο...
κατάλευκο πρόσφορο
την κόβει κομμάτι κομμάτι...
Τη μοιράζει...
Η αγάπη σου είναι
που πέφτει σαν χιόνι απόψε...
Να αλλάξει το γκρίζο τοπίο...
να ομορφύνει τον κόσμο...
Να χαρούν τα παιδιά...
να παίξουν μαζί της...
Στις ζεστές τους παλάμες να λιώσει...
να ποτίσει τη γη...
να φυτρώσουν την άνοιξη
τα πιο όμορφα λουλούδια αγάπης...

Μαρία Γασπαράτου

Φύγε αν θέλεις...

Δεν σε κρατάω...
Φύγε αν θέλεις...
Καμιά προσπάθεια...
Κανένα δάκρυ...
Κανένα εμπόδιο
μπροστά στην πόρτα...
Φιλιά απόγνωσης θα ήταν μάταια...
Δε θ' αποτρέψουν τη φυγή...
Ούτε οι μνήμες γι αυτά που ζήσαμε...
Οι αγκαλιές είναι ανίσχυρες
να σε κρατήσουν...
Φύγε αν θέλεις...
Σπάσε τα φράγματα...
Πια δεν υπάρχουν αγάπης σύνορα...
Οι δρόμοι ελεύθεροι...
Σε περιμένουν...
Να ταξιδέψεις...
Σε άλλα όνειρα...
Χωρίς εμένα...
Φύγε αν θέλεις...
Και θα χαθείς...
Από τις νύχτες μου...
Από τις μέρες μου...
Απ' τη ζωή μου...
Η όραση μου, η ακοή μου, η αφή,
θα ορφανέψουν...
Το άρωμα σου θα το ξεχάσω
κι ίσως τη γεύση των φιλιών.
Οι αισθήσεις μου
με μιας θ' αδειάσουν.
Γυμνή θα μείνει η ψυχή.
Μα θα υπάρχεις κάπου κρυμμένος...
Σ' αυτό το ποίημα...
Θα σε κλειδώσω...
Θα ζεις για μένα...
Σ' αυτές τις λέξεις...
Θα 'σαι δικός μου...
Από τους στίχους μου
δε θα μπορέσεις ποτέ να φύγεις...
Δε θα σ' αφήσω...
Μ' ακούς;
Ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Η γιορτή...

Στον απόηχο της γιορτής φάνηκες...
Άργησες...
Μου είχες τάξει ένα χορό...
Ξέχασες...
Έπαψαν τα όργανα...
Φεύγει η μπάντα...
Στρωμένο ακόμη το τραπέζι...
Μπουκάλια άδεια...
Σταγόνες από κόκκινο κρασί...
λεκέδες στο λευκό τραπεζομάντηλο...
Το αίμα μιας νεκρής γιορτής...
Τη σκότωσες χωρίς να την αγγίξεις...
Ποτέ δε φεύγουν κάποια σημάδια...
Έμεινα μόνη...
Πυρπολημένο μοιάζει το τραπέζι...
Κι εσύ στην πόρτα κερδίζεις χρόνο...
Προετοιμάζεσαι...
Δε σε κοιτάω...
Νιώθω να πλησιάζεις...
Κεραυνός το άγγιγμα σου...
Το βλέμμα μου στο πάτωμα...
Αστράφτουν νωπά τα δάκρυα...
πέταλα ασημένιων λουλουδιών...
δώρο σε μια νύχτα καταδικασμένη...
Καλύτερα να φύγεις...
Τελείωσε η γιορτή...
Σταμάτησε η μουσική...
Έφυγε η μπάντα...
Είναι αργά πια για κείνο το χορό...

Κάποια Χριστούγεννα...

Θα γυρίσεις...
μια νύχτα του χειμώνα,
κάποια Χριστούγεννα...
Διστακτικά θα στέκεσαι
έξω απ' την πόρτα μου.
Θ' αναρωτιέσαι αν θα τολμήσεις...
Μάχη σκληρή θα γίνεται,
ψυχή και λογική,
εγωισμός κι αγάπη...
Όλη η ζωή μας...
μπροστά απ' τα μάτια σου.
Θα σε διχάζουν συναισθήματα...
σιωπές, εικόνες, ήχοι,
δικά μας όλα...
αυτά που ζήσαμε.
Κύματα άγριας θάλασσας
θα σε χτυπάνε.
Πώς να ξεφύγεις...
δε θα ξεφύγεις.
Θα είναι αργά...
Έξω απ' την πόρτα μου,
κάποια Χριστούγεννα,
θ' αποφασίσεις...
Η μάχη μέσα σου θα τελειώσει
και θα νικήσει αυτό που σ' έφερε
μια τέτοια νύχτα,
νύχτα χειμώνα,
νύχτα παράξενη,
νύχτα ζωής,
έξω απ' την πόρτα μου,
κάποια Χριστούγεννα...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα αλλιώτικο δέντρο...

Το βράδυ θα πάω κρυφά στην πλατεία...
Έλα αν θέλεις κι εσύ...
Θα στολίσω ένα αλλιώτικο δέντρο απόψε...
Δε θα βάλω στολίδια απ' αυτά που γυαλίζουν...
τα ψεύτικα...τα πλαστικά...
Δε θα βάλω φωτάκια...αστερόσκονη...μπάλες...
ούτε αστέρι χρυσό στην κορφή...
Θα κρεμάσω στο δέντρο μόνο ότι αξίζει...
Ακριβά στολίδια ψυχής...
Τα κλαδιά θα στολίσω με ελπίδες,χαμόγελα,
λόγια παρηγοριάς, ανθρωπιά, ευαισθησία,
γαλήνη, συμπόνια,στοργή, προσφορά...
Στην κορφή του θα βάλω έναν ήλιο αγάπης
να φωτίζει να ζεσταίνει τη γη...να γελά...
και λαμπιόνια από δάκρυα χαράς
που θ' αστράφτουν
και θα δίνουν στο δέντρο ψυχή...
Μες στη φάτνη θα μπουν
όλοι αυτοί που είναι μόνοι...θλιμμένοι...
όλοι όσοι πονούν...
καταφύγιο να βρουν
στη ζεστή αγκαλιά του Χριστού...
Ένα αλλιώτικο δέντρο θα στολίσω το βράδυ...
Έλα αν θέλεις κι εσύ...
Οι αλήθειες θα λάμπουν... θα φωτίζουν τον κόσμο...
μελωδίες θ' ακούγονται από γέλια παιδιών...
Θα χαράξουν επιτέλους Χριστούγεννα αγάπης...
να χαρεί κι ο Χριστός...
Κι η μικρή μας πλατεία με καμιά δε θα μοιάζει...
Θα γίνει της γης μια μεγάλη αγκαλιά...

Μαρία Γασπαράτου

Σε διαγράφω απόψε...

Σε διαγράφω απόψε...
Μια μουτζούρα θα γίνεις
σε τετράδιο άδειο...
Σε μια θάλασσα άγρια
θα γίνεις ναυάγιο...
Στης ζωής το βιβλίο
κομμένη σελίδα...
Σε παράγραφο ανούσια
θα γίνεις τελεία...
Μια ματαίωση πτήσης
στης ψυχής το ταξίδι...
Εφιάλτης που έσβησε
ρολογιού ξυπνητήρι...
Σε πετάω απόψε...
Σαν παπούτσια στενά
που δεν τα φοράω...
Εισιτήριο για ταξίδι
που δε θέλω να πάω...
Σαν ρολόι που χάλασε
και χτυπά λάθος ώρα...
Σαν ομπρέλα που έσπασε
μόλις τέλειωσε η μπόρα...
Σε διαγράφω απόψε...
Δε χωράς στη ζωή μου...
Δε σου δίνω πια θέση...
Απ' το θρόνο που σ' είχα
ξαφνικά έχεις πέσει...
Μια φωτιά είσαι που έσβησε
και έμεινε η στάχτη...
Μια βροχή που σταμάτησε
και έμεινε η λάσπη...
Ένα απρόβλεπτο τέλος
παράλογων μύθων...
Πεταμένο χαρτί
σε καλάθι αχρήστων...

Μαρία Γασπαράτου

Γι αυτό το λίγο σου...

Έρχεσαι και φεύγεις...

Σαν άνεμος...

Σαν φως που μπαίνει για λίγο 

απ' το παράθυρο

καθώς διαβαίνει ο ήλιος.

Σ' ένα παράθυρο κι εγώ προσμένω

γι αυτό το λίγο σου.

Κάποια ψιχία της παρουσίας σου,

σταγόνες χαράς,
στο πολύ της θλίψης μου.

Ανασαίνω για λίγο,

αρπάζω κάποια ίχνη ζωής,

τα γεύομαι,

παίρνει αναβολή ο θάνατος,

παίρνει κάποια απόχρωση
της ψυχής το γκρίζο,

μ' αυτό το λίγο σου...

Και πάλι φεύγεις...

Πόσο κουράστηκα...

Άνυδρο χώμα είμαι..

Ξερό...

Τι να μου κάνουν λίγες σταγόνες.

Πώς θες ν' αντέξω αν δε γίνεις βροχή...

Ζωή και θάνατος παίζουν κρυφτό.

Σε μιαν άκρη συντονίζεις το παιχνίδι...

Το φέρνεις στα μέτρα σου...

Μ' αφήνεις στην αγωνία...

Ελέγχεις το αποτέλεσμα...

Την τελευταία στιγμή...

Κι εγώ πανικόβλητη,

αμέτοχη, παραιτημένη,

μπροστά στο παράθυρο

προσμένω γι αυτό το λίγο σου...

Να δώσει προσωρινά τη νίκη στη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Το μικρό δωμάτιο...

Xειμώνας...
Στο μικρό δωμάτιο...
Στην υγρή πόλη...
Βροχή πάνω στη βροχή...
Φιλί πάνω στο φιλί...
Νοτισμένα τζάμια...
Ανάσες φωτιά...
Τα χέρια...τα σώματα...
στο ίδιο δέντρο μπλεγμένα κλαδιά...
Γλυκά φιλιά... γεύση
από κονιάκ και σοκολάτα...
Καλοκαίρι στα μάτια...
Άνοιξη στην ψυχή...
Κι έξω βροχή...ομίχλη...καταχνιά...
Το μικρό μας δωμάτιο
αυγουστιάτικος ήλιος
στην μουντή γκρίζα πόλη...
Κύλησε ο χρόνος...
Δε φεύγει η εικόνα...
Κάθε χειμώνα ζωντανή...
Ψάχνω μες στο Δεκέμβρη
κάποιο κρυμμένο καλοκαίρι...
Μάταια...
Έξω παγωνιά...
Βροχή πάνω στη βροχή...
Στην ψυχή ερημιά...
"Γιατί" πάνω στα "γιατί"...
Μια αμυδρή ηλιαχτίδα
στης ζωής την ομίχλη...
κάποια ανάμνηση...
κάποιο χειμώνα...
Το μικρό μας δωμάτιο...
αυγουστιάτικος ήλιος...
κάπου μακριά...
σε μια υγρή γκρίζα πόλη...

Μαρία Γασπαράτου

Φοβήθηκα...

Φοβήθηκα
τα σκοτεινά δάση στα μάτια σου,
τις αφέγγαρες νύχτες,
τις κλειστές πόρτες,
τις κάμαρες με τα μυστικά...
Σα μαγνήτης
με τραβούσε το άγνωστο...
Μα φοβήθηκα...
Πώς να ριχτώ σε τέτοια βάθη...
Ποταμός ήσουν
παραδομένος σε ξένη θάλασσα.
Ανεξερεύνητος βραδινός ουρανός.
Αστέρι άγνωστο.
Μυστηριώδης πλανήτης.
Κι εγώ ένα κυκλάμινο
στην άκρη ενός γκρεμού,
δέσμια φονικού ανέμου,
αδύναμη,
τρομαγμένη,
δειλή.
Κάθε μου κίνηση χάδι θανάτου...
Φοβήθηκα...
Αρνήθηκα τον άγνωστο ουρανό σου.
Προτίμησα την άκρη του γκρεμού.
Αφέθηκα στον άνεμο φονιά.
Τις χειμωνιάτικες νύχτες
παλεύω να κρατηθώ...
να μη σκορπίσω,
στιγμές σαν κι αυτή
που με χαϊδεύει ο θάνατος.
Θυμάμαι ακόμα
τα σκοτεινά δάση στα μάτια σου.
Στο βάθος τους τώρα λάμπει ένα ξέφωτο.
Έσβησε ο φόβος...
Μα είσαι πια μακριά...
Είσαι η ελπίδα που έχασα.
Ο δρόμος που δεν περπάτησα.
Ο παράδεισος που δεν πίστεψα.
Η μακρινή προδομένη πατρίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Καράβι ακυβέρνητο...

Άλλη μια νύχτα με άγριο καιρό...

Δίχως πυξίδα του μυαλού τα ταξίδια...
Χωρίς οδηγό...
Τον έλεγχο χάνω...
Πηγαίνω σε μέρη που κάποτε αρνήθηκα...
Σε ψάχνω
Σε βρίσκω...
Σε χάνω...
Σε θέλω...
Σε διώχνω...
Τρελαίνομαι...
Καράβι ακυβέρνητο μυαλό και ψυχή...
Ταξίδια ανώφελα...ανόητα...άσκοπα...
Κανείς στο τιμόνι...
Στο χάος πηγαίνω...
Στο τέλος...
Στο τίποτα...
Στο δικό σου ταξίδι...
Κι εσύ πουθενά και παντού...
Ελέγχεις τα πάντα...
Ορίζεις τους χάρτες...
Προστάζεις ανέμους...
Διαλέγεις λιμάνια...
Βυθίζεις τις άγκυρες...
Σηκώνεις πανιά...
Πώς να ξεφύγω που είσαι η θάλασσα
κι είναι η ψυχή μου καράβι...
Ταξιδεύει ακυβέρνητη στα βαθιά σου νερά
κι η αγάπη σου φάρος που ποτέ δεν ανάβει...

Μαρία Γασπαράτου

Τρομαγμένη η αγάπη...

Περπατάω στους δρόμους της πόλης..
Πολύχρωμα φώτα...
Βιτρίνες κατάφωτες...
Στην πλατεία στολισμένο
τεράστιο δέντρο...
Και πιο πέρα μια φάτνη...
Χαμογελά ο  Χριστός...
Η Παναγία γλυκιά και γαλήνια...
ουράνια μάνα...
Περίεργη εικόνα...παράταιρη...
σε μια εποχή που ουρλιάζει...
Διψάει για αίμα...για χρήμα...
για δύναμη...
Κρύβεται τρομαγμένη η αγάπη...
Την ψάχνω στους δρόμους της πόλης...
Στολίδια...δεντράκια...
φωτάκια...γιρλάντες...
Και δίπλα στη φάτνη εκείνος...
Χωμένος σε ένα χαρτόκουτο...
Πεινάει..διψάει...κρυώνει...
φοβάται...πονάει...
Διαβάτες αδιάφοροι...
περνούν...τον κοιτούν...
προσπερνάνε...
Ίσως κάποιοι λυπούνται...
μα μέχρι εκεί...
Πουθενά η αγάπη...
Κι ο Χριστός μες στη φάτνη
θεατής μιας αλήθειας επώδυνης...
χαμηλώνει τα μάτια να μη μας κοιτάει...
Δεν υπάρχει στον κόσμο ελπίδα...
Πόσο άχαρη...ψεύτικη...απάνθρωπη
τελικά η στολισμένη μας πόλη...
Μαριονέτες κι εμείς σε παράλογο
θέατρο...
σε ποια χέρια αφήσαμε να κινούνε
τα νήματα...
Πως πιστεύουμε αλήθεια πως
είμαστε άνθρωποι
αφού κρύβεται ακόμα
τρομαγμένη η αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Κι η ψυχή τελευταία...

Με κουράζουν οι άνθρωποι
που όλα τα ξέρουν.
Σε κοιτούν
λες και είσαι από άλλο πλανήτη.
Το μυαλό πάντα πρώτο...
η ψυχή τελευταία...
Με κουράζουν οι άνθρωποι
που όλα τα ξέρουν.
Την ελπίδα σου κάνουν σημαία.
Σε γεμίζουν κανόνες
και "πρέπει" και "μη"
κι η ψυχή τελευταία...
Μες στον κόσμο τους
καλούμαι να ζήσω.
Δε θέλω...
Η ψυχή μου σκοντάφτει
σε ξύλινα λόγια.
Κλωτσάει, αντιστέκεται,
τα βάζει μαζί μου...
Κι εγώ αρνούμαι να ζήσω
σ' ένα κόσμο γεμάτο ειδήμονες
που νομίζουν πως όλα τα ξέρουν.
Το μυαλό πάντα πρώτο...
η ψυχή τελευταία...
Σ' ένα κόσμο δικό μου θα ζω...
στη δική μου αλήθεια...
Θα πορεύομαι μόνη,
σε αδίσταχτους χρόνους...
Κόντρα σ' όλα θα πάω,
ανθρώπους, συστήματα,
συμφέροντα, οφέλη,
όλα αυτά που πληγώνουν...
Κι ας με βλέπουν αυτοί
που νομίζουν πως όλα τα ξέρουν
λες και ήρθα από άλλο πλανήτη.
Την ψυχή μου θα αφήσω
στη θέση αυτή που της πρέπει
κι ας πληρώσω το τίμημα.
Η ψυχή πάντα πρώτη...
Ποτέ τελευταία...

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια στροφή...

Σε μια στροφή του δρόμου

αλλάξαμε πορεία...

Σε κέρδισαν άλλα τοπία...

Με μάγεψαν καινούριες θάλασσες...

Μα μέχρι εκείνη τη στροφή

δε χώριζαν τα χέρια μας...

Γεμάτη η αγκαλιά σου από μένα...

Το βλέμμα μου γεμάτο 

απ' το δικό σου βλέμμα...

Παράξενη η ψυχή μας...

Παράξενη η ζωή...

Που πήγε τόση αγάπη...

Πως χάθηκε σε μια στροφή...

Μεγάλα λόγια...

Λατρείας βλέμματα...

Υποσχέσεις παράλογες...

Συναισθήματα ακραία...

Αγάπης θαύματα...

Μετέωρα όλα...

Τα σκόρπισε στο χώμα η βροχή...

Έγιναν λάσπη...

Πέρασε με τα χοντρά 

παπούτσια του ο χρόνος...

Τα ισοπέδωσε...

Ξημερώνουν αδιάφορες μέρες...

Άχρωμα τελικά τα τοπία σου...

Άγριες οι δικές μου θάλασσες...

Κάποια απομεινάρια αγάπης,

σε κάποιου δρόμου τη στροφή,

με μια αδύναμη φωνή

κάτι μας λένε...

Αν βρεις το θάρρος κάποτε

στάσου στο σταυροδρόμι...
Άκου...

Ανίκανοι ήμασταν...
μικροί...δειλοί...ανάξιοι...

να την κρατήσουμε
μια τέτοια αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα όνειρο...

Πεθαίνει ο ήλιος στα μάτια σου...
Στο βλέμμα σου
μάχεται μάταια η μέρα...
Η δύση της κλέβει το φως...
τη νικάει...
πεθαίνει...
Γιορτάζει ο θάνατος...
Στο πύρινο βλέμμα σου
ανεμίζει σημαίες...
Μες στη ματιά σου
κι εγώ καθρεφτίζομαι...
χαμένη από χέρι
στο δικό μου αγώνα...
Σε κόκκινο φόντο
χτυπώ τα φτερά μου...
τσακίζομαι...
στης αγάπης το πρόωρο δείλι...
ηττημένη...
Δε φεύγω απ' τα μάτια σου...
σε κάποια γωνιά θα κρυφτώ...
θα προσμένω...
η νύχτα εκεί να με βρει...
Να γείρεις...
να κλειδώσεις τα βλέφαρα...
κι εγώ κλειδωμένη
να διαλέξω ένα όνειρο
γεμάτο αγάπη...
να ζήσω για πάντα εκεί...
Να με παίρνεις μαζί
στα ταξίδια σου...
να μ' αγαπάς...
να με θες...
να ζεις κάθε νύχτα για μένα...
Δε με νοιάζει που θα ζω σ' ένα όνειρο...
ούτε που δεν θα υπάρχω τη μέρα...
Θα μείνω για πάντα κλειδωμένη
στο βλέμμα σου...
Μονάχα τις νύχτες θα υπάρχω...
Για σένα...

Μαρία Γασπαράτου

Ποτέ ξανά...

Ποτέ ξανά για σένα...
Ούτε ένα δάκρυ...
Ούτε μια σκέψη...
Καμιά σκιά δική σου
περαστική...
απ' των ματιών μου τους καθρέφτες...
Ποτέ ξανά για σένα...
Κανένα όνειρο
στης νύχτας μου
τους μακρινούς περιπάτους...
Κανένα βήμα που να με φέρει πιο κοντά...
Ποτέ ξανά για σένα...
Καμιά μελαγχολία
στ' απομεσήμερα του φθινοπώρου...
Καμιά υποψία θλίψης
στη χειμωνιάτικη βροχή...
Ποτέ ξανά για σένα...
Ούτε παράπονο
που όσα είπες πως θα έρθουνε
δεν ήρθαν...
Ούτε θυμός κανένας
που δε σου λείπω πια...
Ποτέ ξανά για σένα...
Ούτε αναστεναγμός...
Ούτε συγκίνηση...
Ούτε η μοναξιά μου
θα 'χει το χρώμα σου...
Ούτε η σιωπή μου
θα ψιθυρίζει τα λόγια σου...
Ποτέ ξανά για σένα...
Καμία λύπη...
Καμιά ελπίδα...
Καμιά μελωδία δε θα μουρμουρίσω...
Κανένα στίχο δε θα τραγουδήσω...
Ούτε μια λέξη για σένα...
Ποτέ ξανά...
Ποιόν κοροϊδεύω;
Μόλις σου έγραψα ένα ποίημα...

Μαρία Γαπαράτου

Απόψε...

Ψυχορραγεί ο έρωτας στα μακριά μαλλιά μου...

Ξένο το χάδι σου...

Το άγγιγμα σου μαχαιριά...

Μια ανάσα πριν το τέλος αυτό το βράδυ...
Με τρομάζει η σελήνη...
Τεράστιος δίσκος που φλέγεται...
Θα κάψει τη νύχτα...
Μαζί της κι εμάς...

Κλείσε τις κουρτίνες...

Να κρυφτεί το φεγγάρι...

Αυτή η φωτιά μες στα μάτια σου
μοιάζει με θάνατο...

Ας μη μιλήσουμε...

Ότι κι αν πούμε...αγκάθι στην ψυχή...

Μες στα ποτήρια το κρασί έγινε αίμα...

Θα μεταλάβουμε με ευλάβεια το χωρισμό...

Θα μπεί στην ψυχή μας...θα την ποτίσει..

Θα μας αλλάξει...

Τίποτε αύριο δεν θα 'ναι ίδιο...

Οδυνηρή μετάλλαξη...

Θα ξημερώσει ένα γκρίζο πρωί...

Θα είσαι αλλού...

Θα μαζεύω κομμάτια...

σε μια άρρωστη μέρα...μ' έναν ήλιο χλωμό...

σε μια βρώμικη πόλη...σ' ένα σπίτι άδειο...

Θα μου λείπεις...

Θα πονάω ...

Θα θυμώνω...

Θα σ' αγαπάω...

Θα σε μισώ...

Θα αγωνίζομαι να καταλάβω...αύριο...
Κι απόψε...

Πένθιμο το τραπέζι...

Αγάπης μνημόσυνο...

Στη μνήμη της πίνουμε...

Μου λείπεις ήδη...

'Αδειασε το μπουκάλι...

Άδειασε η ψυχή...

Στα χείλη συρματοπλέγματα...

Ματώνουν οι λέξεις...

Πεθαίνουν πριν βγουν...

Τα χέρια αρνούνται  αγγίγματα...

Τα βλέμματα αρνούνται να σμίξουν...

Η μέρα αρνείται να ξημερώσει...

Ήδη ο καθένας αλλού...

Έφτασε η ώρα...
Απόψε...

Τελειώσαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα αντίο...

Στα βραδινά ταξίδια του μυαλού μου
καράβια οι σκέψεις μου, 

σαλπάρουν,
στης απουσίας σου τη θάλασσα.
Μοναχικά, παράξενα ταξίδια
έχουν προορισμό μια απάντηση...
Φτάνουν σε τόπους γνώριμους.
Σε βρίσκουν.
Με περιμένεις πάντα,
μ' ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά,
φιλιά τρυφερά,
βλέμματα αγάπης...
Σε κάθε ταξίδι εκεί...
Με τόση προθυμία να μ' αγαπήσεις πάλι,
όπως παλιά,
έτσι όπως πάντα μ' αγαπούσες...
Με χέρια απλωμένα,
ολόκληρος μια προσφορά,
ολόκληρος μια αγάπη...
Και ταξιδεύω...ταξιδεύω
και δε χορταίνω να σ' ανταμώνω...
Παλιές εικόνες ξανά μπροστά μου...
Ακούω τη φωνή σου ξανά...
Ζω ένα όνειρο...
Μα πάλι φεύγω..
Ξέρω...
Σε κάποιο λιμάνι δε θα σε βρω.
Πρέπει ν' αντέξω.
Να ζήσω ξανά την απώλεια.
Να βρω την απάντηση.
Δεν είσαι εσύ ο προορισμός.
Μα παρεμβάλλεσαι,
να μ΄εμποδίσεις,
να μη συναντηθώ με την αλήθεια...
Στο τελευταίο το ταξίδι του μυαλού μου
φτάνω σ' ένα λιμάνι άδειο...
Εσύ δεν είσαι...
λες και δεν ήσουνα ποτέ...
λες και ποτέ δεν ήσουν στη ζωή μου...
Σε ψάχνω σα χαμένη
σε έρημα ακρογιάλια...
νιώθω πως κάτι μου χρωστάς...
ξέρεις πως κάτι μου χρωστάς...
Πρέπει να μου το δώσεις...
να ελευθερωθεί η ψυχή...
Με κούρασαν τόσα ταξίδια...
Θέλω ν' αράξω στης ζωής μου το σήμερα...
Να μη γυρίζω πίσω...
Τα πήρα όλα όσα είχες να μου δώσεις...
Δε θέλω τίποτα...
Δε θέλω να γυρίσεις...
Δεν ψάχνω εσένα κατά βάθος...
Γυρεύω μόνο ένα "αντίο"...
Εκείνο που ποτέ δε μου 'πες...
Που άφησε σκόπιμα τη φυγή σου μισή...
Που έγινε άγκυρα στη ζωή μου,
να μην προχωρήσω...
Να ελπίζω μάταια,
παγιδευμένη, στάσιμη,
σ' ένα αντίο που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Αυτό μονάχα μου χρωστάς...
Ένα "αντίο"...
Τίποτε άλλο...
Κι ύστερα πάλι φύγε...
Να λυτρωθώ...
Να προχωρήσω...
Να ζήσω...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό το λιμάνι...

Άδικα περιμένεις...
Είμαι από κείνες που δεν γυρίζουν...
Σ' αυτό το λιμάνι δεν πιάνουν πλοία...
Οι άνεμοι είναι σαρωτικοί...
Πριν φτάσουν στην προβλήτα
ναυαγούν τα καράβια...
Αυτό το λιμάνι το διάλεξα...
Να με κρατήσει μακριά...
Να μη γυρίσω...
Να μην υποκύψω σε πλάνα καλέσματα...
Να μην ενδώσω στου μυαλού μου
τα λάθος σήματα...
Σε νεκρωμένες εικόνες
του χτες... βρικόλακες που
ζητούν την ψυχή μου...
Εδώ είναι ανελέητος ο καιρός...
Δεν πνέει ο Πουνέντες...
ο Μαϊστρος...η Όστρια...
Αυτό το λιμάνι το διάλεξα...
Είμαι από κείνες που δεν γυρίζουν...
Άδικα περιμένεις...
Δεν θα 'ρθω...
Εδώ δεν πιάνουν καράβια...
Τα ανεμολόγια άχρηστα...
Φυσάει μόνο Σιρόκος...
Σηκώνει σκόνη...
Τα πλοία χάνονται...
Βουνά τα κύματα...
Άγρια θάλασσα...
Καταπίνει τον πόνο...
πνίγει τη νοσταλγία...
Η αγάπη βουλιάζει...
Οι ελπίδες βυθίζονται...
Δεν υπάρχει δρόμος...
Δεν υπάρχει τρόπος...
Δεν υπάρχει συγχώρεση...
Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία...
Χάθηκαν όλα στη σκόνη...
Μαζί τους κι εσύ...
Μαζί κι όσα ζήσαμε...
Μαζί κι η αγάπη...
Αυτό το λιμάνι το διάλεξα...
Είμαι από κείνες που δεν γυρίζουν...
Άδικα περιμένεις...
Ο φάρος έσβησε...
Ο φαροφύλακας πέθανε...
Τα πλοία ναυάγησαν...
Δεν υπάρχει επιστροφή...

Μαρία Γασπαράτου

Βράδιασε νωρίς...

Βράδιασε νωρίς σ' αυτή την αγάπη...
Έμεινε εκτεθειμένη στο σκοτάδι...
Αναπάντεχα...
Κι εγώ...τη νύχτα της ιχνηλατώ...
Ψάχνω με την αφή
εναπομείναντα κομμάτια τρυφερότητας...
Αφουγκράζομαι προσεχτικά
ν΄ακούσω λίγο τη φωνή σου,
ψιθύρους που με ταξίδευαν...
Τόση νύχτα γύρω μου...
Απελπισμένα αγωνίζομαι
ν' αγγίξω ψήγματα ευτυχίας
που παλεύουν να επιβιώσουν
σ' ένα τόπο δίχως φως.
Σκοντάφτω πάνω στα ετοιμοθάνατα
"σ' αγαπώ " σου,
πάνω σε μισογκρεμισμένα όνειρα,
σε ξεχασμένα οράματα,
σε αγκαλιές φαντάσματα...
Σκοντάφτω πάνω στη ζωή μου,
κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα,
παραδομένη στη νύχτα κι αυτή...
Πέφτω...
Πονάω...
Ματώνω...
Πώς να παλέψω τόση νύχτα...
Κι εσύ τυμβωρύχος της αγάπης,
γυρνάς μες στα ερείπια
ν' αρπάξεις ότι απέμεινε,
καπηλεύεσαι την ψυχή μου
που επιμένει να σου ανήκει,
καλπάζεις πάνω στην ελπίδα μου,
σαρώνεις τα πάντα,
φεύγεις αφήνοντας κι άλλο σκοτάδι στο σκοτάδι
κι άλλη νύχτα μέσα στη νύχτα.
Δε βλέπω τίποτε πια.
Δεν μπορώ τίποτε να υπερασπιστώ.
Οι νυχτοφύλακες αυτοκτόνησαν.
Η αγάπη πια καταδικασμένη.
Εγώ σ' ένα κόσμο δίχως φως.
Εσύ σ' ένα κόσμο δικό σου.
Συνεχίζω να ψάχνω στο σκοτάδι.
Μάταια το ξέρω...
Προσδοκίες χωρίς αντίκρυσμα...
Είναι που αρνούμαι να το δεχτώ.
Είναι που η αλήθεια πληγώνει.
Βράδιασε νωρίς σ' αυτή την αγάπη.
Βράδιασε στη ζωή μου νωρίς.
Κινούμενη άμμος η νύχτα.
Με καταπίνει...

Μαρία Γασπαράτου

Όσα δεν έκανα...

Έρχονται ύπουλα από μια γωνιά
και με κοιτούν όσα δεν έκανα...
Είναι ντυμένα
με αυγουστιάτικες θάλασσες
και ανοιξιάτικους ουρανούς...
σέρνουν ξωπίσω τους δειλινά
που στάζουν χρυσοκόκκινη άμμο
και τριανταφυλλένιους ορίζοντες...
Κρατούν απ' το χέρι την αγάπη που αρνήθηκα...
τραγούδια στο φεγγαρόφωτο που δεν άκουσα...
λόγια που δεν είπα...
κι όσα δεν άφησα να μου πουν...
Με κοιτούν μ' ένα βλέμμα ανερμήνευτο...
Δεν ξέρω αν κρύβει θυμό η παράπονο...
Πίσω τους απλωμένοι χάρτες...
Ταξίδια που μείναν στα σχέδια...
Όνειρα καρφωμένα σε μια υδρόγειο
που δεν τόλμησα να γυρίσω...
Που έμεινε ακίνητη
να δείχνει πάντα το ίδιο σημείο...
Σφυρίζουν καράβια που άφησα να φύγουν...
τρένα που δείλιασα ν' ανεβώ...
Κι εσύ τελευταίος...μα πρώτος...μου γνέφεις...
Διαβάζω στα μάτια σου
αυτά που φοβήθηκα...
Όσα δεν έκανα στρέφονται γύρω σου...
Όλα είσαι εσύ...
Θυμώνεις...
Λυπάσαι...
Πονάς...
Ρωτάς... χωρίς να πεις λέξη...
Κι η υδρόγειος ακίνητη στο ίδιο σημείο...
Μια μαύρη τρύπα στο σήμερα...
Τα σπρώχνω όλα μέσα...
Τα δειλινά...τους ορίζοντες...
την αγάπη...εσένα...
Βυθίζονται αργά σε μια απύθμενη θάλασσα...
Ακούω κραυγές μα κλείνω τ' αυτιά μου...
Ώσπου επιτέλους βουλιάζουν στο τώρα...
Πιστεύω αφελώς πως ξεμπέρδεψα...
Κοιτάω μπροστά...
Συνεχίζω...
Αγωνίζομαι...
Υπάρχω...
Μα σύντομα έρχεται πάλι η στιγμή
που ύπουλα από κάποια γωνιά
με κοιτούν με θυμό...με παράπονο...
με ρωτούν...απαιτούν απαντήσεις
αυτά που δεν έκανα...
Και πάντα εσύ...
'Ολα εσύ...
Θυμώνεις...
Λυπάσαι ...
Πονάς...
Ρωτάς...χωρίς να πεις λέξη...
Τελευταίος...μα πρώτος...μου γνέφεις...

Μαρία Γασπαράτου

Η παγωνιά δεν αντέχεται...

Θ' ανάψω το τζάκι απόψε...

Έπιασε κρύο...

Σ' αυτό τον τόπο η παγωνιά δεν αντέχεται...

Θα ρίξω για προσάναμμα τις αυταπάτες... 

Τις σειρήνες 

που μ' εξαπάτησαν...

Δε φταις εσύ...

Φταίω εγώ που ονειρεύτηκα λάθος...

Θ' ανάψει μια μικρή φωτιά...

Πολύ μικρή...τι να μου κάνει...

Σ' αυτόν τον τόπο η παγωνιά δεν αντέχεται...

Θα ρίξω μέσα ένα φθινόπωρο...

Εκείνο που έχασα...

που πριν αρχίσει ήρθε ο χειμώνας...

Φύλλα ξερά...

Κλαδιά γυμνά...

Ψυχή στεγνή...

Ζωή ξύλινη...

Θα ζωηρέψει η φλόγα...

Όμως δεν θα'ναι αρκετή...

Σ' αυτόν τον τόπο η παγωνιά δεν αντέχεται...

Θα μουγκρίζει η φωτιά...

Θηρίο που πεινάει για κατεστραμμένα 

κομμάτια ζωής...

Θα της τα δώσω...

Βράδια μοναξιάς...

Πρωινά θλιβερά...

Μέρες δίχως όνομα...

Τετάρτες...

Κυριακές...

Δευτέρες...

Ίδιες...

Άδειες...

Ατέλειωτες... 

Μάταια προσμονή...

Προσδοκίες που διαψεύστηκαν...

Ελπίδες που ναυάγησαν...

Θα φουντώσει η φωτιά...

Μα όχι αρκετά...

Σ' αυτόν τον τόπο η παγωνιά δεν αντέχεται...

Θα ρίξω τέλος το χαμόγελο σου...

Τα κατασκευασμένα βλέμματα...

Τα ψεύτικα σήματα...

Τα λάθος μηνύματα...

Την προδοσία... 

Τη φυγή σου...

Ωραία θα γίνει η φωτιά

σαν ρίξω μέσα τη φυγή σου...

Θα τη βλέπω να καίγεται...

μαζί της κι εσύ...

μαζί κι η ζωή μου με σένα...

Ωραία θα καίει η φωτιά...
Θα γίνει στάχτη ο πόνος...
Θα γίνει στάχτη η ζωή...
Θα ξαναγεννηθεί...

Θα ζεσταθεί επιτέλους αυτός ο τόπος...

Μαρία Γασπαράτου

.