Σκόνη

 Σκόνη πάνω σε αποχαυνωμένες συνειδήσεις, 

πάνω σε σταυρωμένα χέρια 

που αρνήθηκαν

ν' αποτινάξουν του άπραγου καιρού 

τα σκουριασμένα ψήγματα, 

σκόνη μέσα σε βλέμματα 

που δείλιασαν 

κατεύθυνση ν' αλλάξουν,

να βρουν έναν καθάριο 

και μακρύ ορίζοντα,

πάνω σε χείλη που προτίμησαν 

να μείνουν κλειστά

γιατί οι ζωές βολεύτηκαν 

στην ασφαλή μα σκοτεινή 

και μουχλιασμένη σιωπή τους,

σκόνη σε σκέψεις που συνήθισαν,

νωθρά να κινούνται 

σε μονοπάτια παρωχημένα 

μα δελεαστικά ευκολοδιάβατα,

σε λόγια ξύλινα, προβλέψιμα,

που εγκληματικά υποθάλπουν 

δόλια κίνητρα,

σκόνη παντού, 

που βρίσκει τρόπο να τρυπώνει

και να θαμπώνει 

των πιο αγνών ονείρων μας 

τα όμορφα χρώματα...

κι εσύ ρωτάς, 

γιατί τούτη την άνοιξη

δεν είναι όπως θα 'πρεπε  

λαμπρός ο ήλιος...

Μαρία Γασπαράτου