Λευκό μου σύννεφο

Μόνο εσύ ξέρεις τους δρόμους,

όλους τους δρόμους της ψυχής

κι όλους τους τρόπους,

στα όνειρα μου να εισβάλλεις.

Λευκό μου σύννεφο απρόβλεπτο,

μόνο εσύ μπορείς όποτε θες

τον ουρανό μου ελεύθερα να εξουσιάζεις.

Άλλες φορές σαν άσπρο ρόδο,

σαν γαρύφαλλο ανοιχτό,

την άχαρη ζωή μου να στολίζεις

κι άλλες  φορές σαν σκούρα πινελιά, 

γκρίζο να γίνεσαι

κι έτσι αναπάντεχα 

τον ήλιο να μου κρύβεις.

Λευκό μου σύννεφο απρόβλεπτο...

πότε γλυκιά σκιά και πότε σκοτεινιά,

πότε βροχούλα δροσερή 

σε διψασμένη γη,

πότε πλημμύρα...

μόνο εσύ...όλα εσύ...

χαρά και λύπη και γιορτή και θλίψη,

πόνος και βάλσαμο κι αγάπη και ζωή,

στα όνειρά μου, στην ψυχή,

στο αύριο, στο χθες, μες στο παρόν μου,

θέλω εσύ να υπάρχεις μόνο

κι ας μη χαρώ ποτέ... ποτέ,

ανέφελο τον ουρανό μου.

Μαρία Γασπαράτου