Κάποιος δεν έπαψε ποτέ να σ΄αγαπάει...

Κάθε φορά που σε θυμάμαι
ανθίζει ένα ρόδο στον κήπο του Θεού
το νιώθω
καθώς φτάνει ως την ψυχή το άρωμά του
κι εγώ όλο και πιο πολύ επιμένω
να σε σκέφτομαι
τόσο που να γεμίσουν με τριαντάφυλλα
όλα τα ουράνια παρτέρια
και με το άγιο βλέμμα Του να σ' αγκαλιάσει ο Θεός
και να σου πει:
"Κοιτα για σένα πως στολίστηκε
με άνθη ο Παράδεισος...
κάποιος στη γη πολύ σε σκέφτεται
κάποιος δεν έπαψε ποτέ να σ΄αγαπάει...".

Μαρία Γασπαράτου

Η άνοιξη αντέχει ακόμη

Ψάχνω λέξεις να βρω
να γλυκαίνουν τη σκέψη
απ΄τα χείλη να βγαίνουν σαν βάλσαμο
σαν παιδικό τραγούδι
σαν αηδονιών κελάηδημα
να σχίσουν στα δυό τη σιωπή
ν' ανταμώσουν κάποιας γαλήνιας θάλασσας
τα απαλά κυματάκια
να φτάσουν σε ορίζοντες που έχουν χαθεί
ελπίδα να γίνουν...
ψάχνω εικόνες να βρω μ' όμορφα χρώματα
πάνω στο λευκό χαρτί να τις αφήσω
ταξίδια να γίνουν για ψυχές που διψούν
που απελπισμένα ζητούν μια όαση
μια δροσερή πηγή
τον ίσκιο ενός πράσινου δέντρου
ενός ανθού το άρωμα
μα σήμερα δε βρίσκω...
το μυαλό μου σε λέξεις που καίνε σκαλώνει
το βλέμμα σκοντάφτει στο γκρίζο
κι έξω δυναμώνει η βροχή...
μα να στην άκρη εκεί της απόγνωσης
πάνω απ' την έρημη ακτή του φόβου
πετάει ανέμελα ένα χελιδόνι...
μη μου λυπάσαι...
κοίτα...
η άνοιξη αντέχει ακόμη...

Μαρία Γασπαράτου

Δε θα το δω όλο αυτό σαν φυλακή...

Δε θα το δω όλο αυτό σαν φυλακή...
σαν ευκαιρία θα το δω
μακριά από εξαντλητικούς ρυθμούς
και ενοχλητικούς θορύβους
να συναντήσω
ν' αγκαλιάσω
ν' αγαπήσω
όλα όσα χάνονται
στης καθημερινότητας τους ήχους...
ήχους που κάποτε θυμίζουνε γιορτή
όμως για  ένα ανόητο πανηγύρι
πρόκειται συνήθως
ένα γελοίο τσίρκο
μ' ερασιτέχνες χορευτές
και κλόουν αδιάφορους...
Μακριά απ' ότι ανούσιο μπλοκάρει το μυαλό μου
θα νιώσω την αλήθεια...
στη θέση που αξίζουν
θα βάλω της ζωής μου τα πολύτιμα
κι όλα όσα άφηνα όμορφα
δίχως ν' αγγίξουν την ψυχή μου
να περάσουν,
θα τα κοιτάξω
σα να τα βλέπω πρώτη μου φορά
και μέσα τους
με μια πρωτόγνωρη ευτυχία θα βουλιάξω
Όχι δε θα το δω όλο αυτό σαν φυλακή
τώρα το ξέρω..
μπορεί κανείς ακόμα και στο πιο στενό κελί
να νιώσει ελεύθερος...

Μαρία Γασπαράτου

Χλωμές μέρες

Χλωμές μέρες
μια ευθεία μονότονη γραμμή
αφήνουν
σ' έναν κίτρινο αρρωστημένο ουρανό
που παρεμβάλλεται αυθαίρετα
σαν πέτρινο ταβάνι
ανάμεσα σε μας και το Θεό...
μοιάζουν όλα να κυλούν αβοήθητα
αφημένα σαν φυλλαράκια φθινοπωρινά
στο έλεος ενός βοριά
που κάποιος μακρινός και άδικος χειμώνας
τον έστειλε να ξεριζώσει βάρβαρα
τη δικαιωματική μας άνοιξη...
κι εμείς ανήμποροι και σαστισμένοι
μέσα στις χούφτες μας σφιχτά
κρατάμε την ελπίδα
να μην κυλήσει σα νερό και φύγει
απ των δαχτύλων τα κενά...
προσμένουμε
να σπάσει πάνω απ' τη ζωή μας
ο συμπαγής κι άκαμπτος ουρανός
να πέσει πάνω μας σαν αγιασμός
του Θεού η Αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Ο ήλιος μέσα μου

Είναι καιρός που έπαψα να περιμένω
κι ούτε που έχω διάθεση
ν' αποκρυπτογραφώ το περίπλοκο τίποτα
που απλώνεται αινιγματικό
και κλείνει σαν κύκλος
γύρω από την αναίτια απουσία σου...
σαν ένα ομοίωμα του δίσκου της Φαιστού
μου κρύβει τον ήλιο
κι επιμένει παράλογα εντελώς
να το ερμηνεύσω...
δεν είναι όμως καιρός για μυστικά
δεν παίζω πια με γρίφους...
σ' ένα σήμερα που αγωνιά
ν' ανταμώσει το αύριο
δεν έχουν θέση τα ανεξήγητα
σ' ένα παρόν που κάθε στιγμή
είναι πολύτιμη
και τίποτα δεν είναι δεδομένο
δεν έχει θέση ότι κρύβει το φως...
κανένα αίνιγμα δεν έχει δύναμη
να σβήσει τον ήλιο...
είναι στιγμές που ξεχνάω...
ο ήλιος είναι μέσα μου...
όσες φορές κι αν δύει
τόσες και πάλι ανατέλλει
σ' ένα τοπίο άβατο
που πρόσβαση έχω μόνο εγώ...

Μαρία Γασπαράτου

Ν' αντέξουμε...

Γλιστράει το σήμερα σαν λάβα ηφαιστείου
από την κορυφή της πιο εφιαλτικής σιωπής...
κυλάει αργά
στη ραχοκοκκαλιά ενός κόσμου έκπληκτου
και εντελώς σοκαρισμένου
από την συνεχώς εξελισσόμενη πτώση του...
δεν κάνεις πια τις ίδιες σκέψεις
σαν κάθε πρωί μπροστά στο καθρέφτη...
τι να φορέσεις
τι ώρα θα βγεις
ποιον δρόμο θα πάρεις
ποιους θ' ανταμώσεις...
δεν έχεις πια τα ίδια άγχη...
αν θα 'χει κίνηση
αν θα προλάβεις
τι ώρα θα τα καταφέρεις να επιστρέψεις...
πόσο ανόητα άξαφνα
σου φαίνονται όλα αυτά...
πόσο η εικόνα σου μες στον καθρέφτη
δείχνει ασήμαντη...
γυρίζεις την πλάτη στο είδωλό σου...
και το "εγώ" έτσι απλά γίνεται "εμείς"...
μόνο μιά σκέψη έχει πια σημασία...
όλοι μαζί...
μέχρι το τέλος...
ν' αντέξουμε...

Μαρία Γασπαράτου

Τα πιο σπουδαία ταξίδια

Ακόμα κι όταν η ζωή μοιάζει ακίνητη
όταν τα βήματά σου είναι μικρά
προβλέψιμα
και μετρημένα
όταν οι ίδιες πάντα εικόνες
μονότονα περνούν από τα μάτια σου
και νιώθεις πως το βλέμμα σου
σ' έναν ορίζοντα κελί έχει παγιδευτεί
όταν θαρρείς πως τα ρολόγια σταματήσανε
και πια δεν έχει διαφορά η νύχτα με τη μέρα
ενώ στενεύει ο χώρος επικίνδυνα
κι είναι κλειστές όλες οι έξοδοι διαφυγής
υπάρχουν τρόποι αμέτρητοι να πας παρακάτω...
μην το ξεχνάς...
τα πιο μεγάλα βήματα
τα πιο σπουδαία ταξίδια
τα κάνουμε με την ψυχή...

Μαρία Γασπαράτου

Παράξενα ήσυχη μέρα

Παράξενα ήσυχα διαβαίνει η μέρα...
μα πάνω απ΄την έρημη πόλη
του ήλιου οι αχτίδες σαν βέλη τρυπούν
τις στέγες τις πόρτες τα παράθυρα
τρυπώνουν από τις πιο ισχνές χαραμάδες
από τα πιο μικρά κενά στις κλεισμένες γρίλιες
τις ψυχές στοχεύουν
που από έναν ύπουλο εχθρό τρομαγμένες
κλειδώθηκαν
που από κάποια απόκοσμη σκιά
σκοτείνιασαν...
παράξενα ήσυχη μέρα...
σα να πάγωσε ο χρόνος πάνω απ' την άδεια πόλη
σα να παρέλυσε η ζωή
από κάποια αδιανόητη απειλή...
μα είναι επαναστάτης ο ήλιος της άνοιξης ...
σαν τέρας φτιαγμένο από πάγο
λίγο λίγο θα λιώσει το φόβο
φως θα ρίξει στην απρόβλεπτη νύχτα
θα γιατρέψει την πληγωμένη ελπίδα
κι όλα θα τα ζεστάνει γλυκά...
με γράμματα που στάζουν μέλι
χαράζει μέσα μας μια υπόσχεση:
"Όλα τα όμορφα που ξαφνικά μαράθηκαν
θ' ανθίσουν ξανά"...

Μαρία Γασπαράτου

Θα ρθει η στιγμή...

Κοίτα...
άρχισαν κιόλας οι λεύκες να κεντούν
με πράσινες κλωστές και ασημένιες
την ανοιξιάτική τους φορεσιά
και του κήπου η λεβάντα
στολίζεται σιγά σιγά
με μυρωμένα μοβ λουλούδια...
μια πεταλούδα πετάει γοργά
από άνθος σε άνθος
ούτε λεπτό να μην χάσει
απ' την όμορφη μέρα...
δεν σταματάει ο χρόνος
κι η φύση γενναία όπως πάντα
μηνύματα στέλνει να διώξει το φόβο...
η ζωή περιμένει...μας κάνει σινιάλο...
Άνοιξε το παράθυρο
του Μάρτη τ' αρώματα κάθε μας σκέψη κακή
να ξορκίσουν...
μ' ένα του άγγιγμα ο ήλιος να ξυπνήσει
τα ναρκωμένα χαμόγελα
και θα δεις...
θα ρθει η στιγμή που θα πούμε:
"Πάει κι αυτό...πέρασε...
ένα όνειρο ήταν κακό...
τίποτ' άλλο..."

Μαρία Γασπαράτου

Αυτή η άνοιξη...

Περίεργη που είναι αυτή η άνοιξη...
ήρθε λες...
κι όμως μέσα σου νιώθεις βαθιά
πως δεν ήρθε...
προχωράει αγκαλιά με το φόβο
κι είναι οι δρόμοι κλειστοί
κι όσα πάνε να ανθίσουν λουλούδια
στο διάβα της,
κάποιας άγριας αγωνίας το βρόμικο χέρι
σαν δρεπάνι τα κόβει
κι εσύ σε μιας άγνοιας την ύπουλη νύχτα
ψηλαφείς το κρύο σκοτάδι
να βρεις μιά διέξοδο...
την ελπίδα στο βάθος να δεις ν' ανατέλλει...
Σε ποιας φυλακής το παράλογο
δέσμιο κρατείται το φως;
Πόσο είναι κρίμα να χαθεί έτσι άδικα
απ' τα μάτια
απ΄την ψυχή
απ' τη ζωή σου
ετούτη η άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Αύριο θα δείξει...

Όπου να 'ναι θα τελειώσει η γιορτή...
τα λουλούδια στα βάζα
θα μαραθούν λίγο λίγο...
οι ευχές δίχως τον αρχικό ενθουσιασμό
θα βγουν ίσως γι ακόμη μιά φορά
από τα κάπως κουρασμένα χείλη...
Πόσο στ΄ αλήθεια έχουν υπόσταση όλα αυτά;
Αύριο θα δείξει...
αν δεν χαλαρώσουν οι αγκαλιές
αν δεν παγώσουν τα χαμόγελα
αν δεν γίνουν εκπτώσεις στα όμορφα λόγια...
αν η αναγνώριση
η αποδοχή
η καταξίωση
δε γλιστρήσουν αθόρυβα
μέσα απ' τα μεταξένια δάχτυλα της νύχτας...
αν η κατανόηση
το νοιάξιμο
η προσφορά
δε χαθούν στους ρυθμούς της επόμενης μέρας...
αύριο θα δείξει...
αν είχε νόημα σήμερα αυτή η γιορτή...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μονοπάτι

Άνοιξε ξαφνικά ένα μονοπάτι                                                 
σ' αυτόν το δύσβατο καιρό... 
δεν ξέρω που οδηγεί
δεν ξέρω καν αν βγάζει πουθενά...
μα είναι κάτι επίμονα καλέσματα
σχεδόν αυταρχικά
που ορίζουν το βήμα μου

κι εγώ σαν μαγεμένη ακολουθώ
κάποιους ήχους παράξενους
και σαγηνευτικούς
που έρχονται σαν χάδι
από ένα μέλλον που μοιάζει ιδανικό
σαν μουσική
σαν ποίημα αγάπης
που ταξιδεύει μέσα μου βαθιά
με τη φωνή σου...

Μαρία Γασπαράτου

Τρομάζω

Τρομάζω με όσα γύρω μου αλλάζουν...
με το καλό που μεταλλάσσεται,
το αθώο που άξαφνα υποκρίνεται,
το απόλυτο που συμβιβάζεται,
με την αλήθεια που αναπάντεχα
μεταμορφώνεται...
τρομάζω που μεγάλωσα
αλλά παρέμεινα αφελής...
που πείθομαι εύκολα γιατί το θέλω...
γιατί είναι αήττητη η ανάγκη
να βρω σε κάθε τι και να πιστέψω,
την όμορφη πλευρά...
που εκούσια κάποιες φορές κλείνω τα μάτια
και κάνω πως δεν βλέπω...
που βρίσκω σε ό,τι με προδίδει
άλλοθι...
που δίνω πάλι ευκαιρίες
ξηλώνοντας απ' την καρδιά μου
της άμυνας τη φορεσιά
κι όταν τα βράδια απώλειες μετράω
και πληγές,
τρομάζω που συναίνεσα,
που ανέχτηκα,
που όπως όφειλα τον εαυτό μου δεν προστάτεψα,
τρομάζω που σε τίποτα απ' όλα αυτά
που με απέχθεια κοιτάζω
δε διαφέρω τελικά,
αφού κι εγώ
την ίδια την ψυχή μου την ξεγέλασα...

Μαρία Γασπαράτου

Ωραίες στιγμές

Συλλέγω τις ωραίες στιγμές
προσεκτικά
σαν πολύτιμες πέτρες
σαν ψήγματα χρυσού
λάμψη να δίνουν
σε καιρούς σκουριασμένους
σε ύποπτες νύχτες να ρίχνουν φως
να χρωματίζουν ασπρόμαυρα όνειρα...
Στιγμές ωραίες και φευγάτες
σαν σπάνια παραδείσια πουλιά
σαν μεταξένιες πεταλούδες
που αφήνουν πίσω
το ανέμελό τους πέταγμα...
γλυκιά πνοή ελευθερίας
σ' επιθυμίες υποταγμένες
κι εγκλωβισμένα συναισθήματα
σε ορίζοντες παγιδευμένους
και υποθηκευμένες ελπίδες...
Στιγμές ωραίες...σταθερά σημεία
στης ψυχής την πυξίδα
το δρόμο να δείξουν
να μη χαθεί σε λάθος μονοπάτια
η άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Της ελπίδας ο άνεμος

Ν' ανεβούμε ψηλά
μ' ότι μπορεί ο καθένας...
με το μυαλό
με την ψυχή
με το όνειρο...
σαν όμορφοι χαρταετοί
μια Καθαρά Δευτέρα
να υψωθούμε
πέρα από τ' άσχημα
πέρα από τ' άδικα
πέρα απ' τα βρώμικα
αυτού του κόσμου...
μόνο να καταφέρει να φυσήξει
δυνατά
της κουρασμένης μας ελπίδας
ο άνεμος...

Μαρία Γασπαράτου

Εγώ σε λέω Ζωή

Να 'ξερες πώς σε περίμενα
μ' όλες μου τις αισθήσεις...
πόσο διψούσα
σ' ένα σου ανθάκι δροσερό
να νιώσω το άρωμά σου...
το βλέμμα μου ν' απλώσω
στα γιορτινά σου χρώματα...
τους ήχους σου ν' αφουγκραστώ
σ' ένα βλαστό που απρόσμενα
πετάγεται απ' το χώμα...
ν' αγγίξω την ελπίδα
σ' ένα μικρό πράσινο φύλλο
που σκάει ξαφνικά 

σ' ένα γυμνό κλαδί...
μ' ενός χελιδονιού 

το χαρωπό φτερούγισμα
ν' αφήσω ξένοιαστα 

να παίξει η ψυχή μου...
Να 'ξερες πώς σε περίμενα
με όλα σου τα θαύματα
με τις λαμπρές σου νίκες...
τι κι αν σε λένε Άνοιξη
εγώ σε λέω Ζωή!

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα!!!

Μια ξαφνική σιωπή

Μια ξαφνική σιωπή σ' ένα λαλίστατο δείλι
κι όλα σταμάτησαν μες στον αρμονικό
και γνώριμο ρυθμό τους να κυλούν...
τα σύννεφα έπαψαν να ταξιδεύουν
και στέγνωσαν
σαν ματωμένες πινελιές
στον γκριζογάλαζο ουράνιο καμβά...
ο άνεμος μαρμάρωσε
αφήνοντας των δέντρων τις κορφές
παράξενα και θλιβερά γερμένες...
ο ήλιος πέτρωσε κι απότομα ματαίωσε
την σταθερή κι αναμενόμενη πορεία του
στη δύση...
μιά ξαφνική σιωπή σ' ένα λαλίστατο δείλι
μία απρόβλεπτη βουβή στιγμή
μιά απροκάλυπτη απαξίωση
μιά αναπάντεχη άρνηση
κι όλα σταμάτησαν...
σαν ρολόι που έσπασε
σαν καρδιά που λαβώθηκε
σαν αγάπη που τέλειωσε...

Μαρία Γασπαράτου

Λόγια

Λόγια που πήρε ο άνεμος...
που κράτησαν όσο κρατάει
μια ανάσα
ένα πετάρισμα βλεφάρων
μια μαχαιριά...
λόγια που χάθηκαν
χωρίς ν' αφήσουν γύρω ίχνη
που βιάστηκαν σαν πουλιά να πετάξουν
δίχως αυτήκοες μάρτυρες
δίχως καταγραφή...
γι αυτά τα λόγια σου μιλώ
που δεν θυμάσαι
που επίμονα αρνείσαι
που λες πως δεν ειπώθηκαν ποτέ...
πόσο είναι εύκολο για σένα να ξεχνάς
όπως ξεχνάει ο σουγιάς...
πόσο είναι εύκολο για μένα να θυμάμαι
όπως θυμάται η πληγή...

Μαρία Γασπαράτου

Άνοιξη τη λένε...

Στο βάθος ξεπροβάλει η ελπίδα...
πάνω στα χρυσαφένια της μαλλιά
χτίζουν φωλιές τα χελιδόνια...
πάνω στα χείλη της ο ήλιος ακουμπά
το πιο γλυκό χαμόγελό του...
στα σμαραγδένια των ματιών της πέλαγα
χορεύουνε λικνιστικά κάτασπρα κυματάκια...
στα δροσερά της μάγουλα
φύτρωσαν ροζ τριανταφυλλάκια
κι αρχίζει κιόλας το άρωμα τους
να με μεθά...
όλο και πιο κοντά μου έρχεται...
αναριγούν στο πέρασμά της
κι ανθίζουν
νεογέννητα λουλούδια
κι ότι ήταν γκρίζο μέχρι χτες
ξάφνου αποκτάει χρώμα...
αυτή η ελπίδα έχει μιά υπόσχεση...
μιά βεβαιότητα...
δεν έχει η προσμονή της αγωνία...
αυτή η ελπίδα δεν είναι αόριστη...
έχει ένα όνομα: Άνοιξη τη λένε...

Μαρία Γασπαράτου

Λήθη

Δεν υπάρχουν λεωφόροι
που βγάζουν στη λήθη...
τίποτα δεν είναι εύκολο
σαν ψάχνεις για τη λησμονιά...
στενά δρομάκια μόνο
ανάμεσα σε βράχους αιχμηρούς
που για να τα διαβείς
κομμάτια χάνεις από την ψυχή σου...
γιατί κάποιες φορές είναι πιο εύκολο
το να θυμάσαι
ενώ παλεύεις μέσα σου για να ξεχνάς...
στενά δρομάκια μόνο...αυτά θα βρεις
και αδιέξοδα
που σε γυρίζουν πίσω
σ' ότι αγωνίζεσαι να αποφύγεις
σ' ότι αγαπάς... σ' ότι μισείς...
σ' ότι φοβάσαι...
και πάλι ξεκινάς απ' την αρχή...
Δεν υπάρχουν λεωφόροι
που βγάζουν στη λήθη...

όλα είναι δύσκολα...

κι αν κάποτε τα καταφέρεις να φτάσεις ως τη λησμονιά

μισός θα φτάσεις...και με μισή ψυχή...
Μαρία Γασπαράτου

Κάπου στα τέλη του Φλεβάρη

Αρχίζω να ξεχνώ το πρόσωπό σου...
πόσο στ΄ αλήθεια σκούρα
ήταν τα μάτια σου;
Θυμάμαι μόνο πως κάτι άλλαζε
κάπου στα τέλη του Φλεβάρη
κι έβλεπα δρόμους φωτεινούς ν' ανοίγονται
στις καφετιές τους ίριδες
που μ' οδηγούσανε απρόσμενα
σ' ένα ηλιόλουστο και πρόωρο καλοκαίρι...
ξεχνώ και το άγγιγμά σου ακόμη...
θυμάμαι μόνο όταν πλησίαζε η άνοιξη
πως είχε άλλη αίσθηση στο δέρμα μου
η αφή σου
κι η αγκαλιά σου είχε άλλη ζεστασιά
σα να 'βρισκε έτσι ξαφνικά
η θαλασσοδαρμένη μου ψυχή
απάνεμο και ασφαλές λιμάνι...
Πολλά αρχίζω να ξεχνάω...
όλα τα σκόρπισε ο καιρός...
σκληρός ο χρόνος...
προδίδει ανεπανόρθωτα τη μνήμη...
μα σ' αγαπούσα....
κι η αγάπη μου άνθιζε σαν την αμυγδαλιά
θυμάμαι...
κάπου εκεί στα τέλη του Φλεβάρη...

Μαρία Γασπαράτου

Ποίηση

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η ποίηση
παρά τα χέρια σου
στοργικά τυλιγμένα γύρω απ' το κορμί μου;
Πόση περισσότερη αλήθεια
να κλείσει στους στίχους του ένας ποιητής
απ' την αλήθεια
που φωλιάζει στη φωνή σου τις νύχτες
και σαν κρινάκι ολόλευκο ανθίζει
πάνω στου "σ' αγαπώ" σου
την εύφορη γη;

Μαρία Γασπαράτου

Δεν είχα προβλέψει...

Δεν υπήρχε σχέδιο διαφυγής...
δεν είχα προβλέψει...
ούτε που πέρναγε από το νου μου
σαν εκδοχή
να 'χω ένα μαξιλάρι ασφαλείας
μιά πόρτα κινδύνου
μιά άλλη επιλογή...
δε μέτρησα τις πιθανές απώλειες
δεν υπολόγισα τις ενδεχόμενες ζημιές
και πώς μπορεί κανείς να υπολογίσει
με μέτρο τις ανάγκες της ψυχής;
Είναι που δεν ήθελα στο βάθος να ξεφύγω
είναι που δεν ήθελα
απ' τον αναμενόμενο χαμό μου να σωθώ
κι έπειτα πώς θα μπορούσα;
Ξέφυγε ποτέ κανείς απ' τον έρωτα;

Μαρία Γασπαράτου 

Άλλη μια Κυριακή

Περνάει κι αυτή η Κυριακή
σαν γιορτή που ξεχάστηκε
απ όσους ήταν καλεσμένοι...
σαν αστείο δυσνόητο
που δε γέλασε κανείς...
ταξιδεύει γοργά
πάνω απ' τις ξεγυμνωμένες λεύκες
μέσα στα σύννεφα
μαζί μ' όλα τ' ανείπωτα και τ' άπιαστα...
τις άδειες ώρες...
τις αφηρημένες στιγμές...
τρέχει να συναντήσει το δείλι
ν' αγγίξει την άλλη πλευρά του ορίζοντα
να ξημερώσει αλλού...
Άλλη μια Κυριακή προδομένη
φεύγει βιαστικά
περνάει αδιάφορα δίπλα απ' τη ζωή μας
σαν τρένο που προσμέναμε
σε λάθος σταθμό...

Μαρία Γασπαράτου

Άγγελοι

Κι όμως υπάρχουν μεταξύ μας άγγελοι
που έχασαν το δρόμο τους θαρρείς
και από λάθος βρέθηκαν σ' αυτή τη γη...
που απελπισμένα ψάχνουν ένα κομμάτι
έστω μικρό
απ΄ τον χαμένο τους Παράδεισο
μέσα σε βλέμματα σκληρά
και κλειδωμένες ψυχές
σε αγκαλιές μαρμάρινες
και ξύλινα λόγια...
ντυμένοι με μια αύρα φωτεινή
περιπλανιούνται χωρίς ελπίδα...
ξένοι
χαμένοι
αλλιώτικοι
σ' ένα κόσμο στενό
που των φτερών τους το άνοιγμα δεν το χωρά...
αν συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιο άγγελο
μη φοβηθείς το φως του
μην προσπεράσεις
αγάπη γίνε
κι ίσως μες στην αγάπη σου να βρει
τη μακρινή του που έχασε πατρίδα...

Μαρία Γασπαράτου

Έρωτας

Έρωτας...
της ζωής και της καταστροφής...
της χαράς και της μελαγχολίας...
του πάθους και των παραλογισμών...
του απόλυτου και του ακραίου...
Ο έρωτας...
ένα μικρό παιδί
ανώριμο
απαιτητικό
παγιδευμένο
μες στου παραμυθένιου κόσμου του
την ουτοπία...
δοσμένο ολοκληρωτικά
στην πιο εθιστική αυταπάτη
ένα γλυκό μικρό παιδί
που να χαθεί είναι καταδικασμένο
αν δε μπορέσει μεγαλώνοντας
να γίνει Αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Της ζωής μου οι ήττες

Της ζωής μου οι ήττες...
σαν πληγωμένοι στρατιώτες
παροπλισμένοι κι ανήμποροι...
σκιές που σέρνονται
μέσα από χαρακώματα
με ματωμένες στολές...
με ανεπανόρθωτα τραύματα...
με μικρούς και μεγάλους θανάτους
στους γερτούς τους ώμους...
ζητούν μιά απάντηση
για όλα τα λάθη μου κι όλες τις παραλήψεις
για τις αποτυχημένες μάχες μου
τις άνευ όρων παραδόσεις
τις άτακτες μου υποχωρήσεις...
της ζωής μου οι ήττες...
επίμονες και εκδικητικές
μου ψιθυρίζουν
πως δεν υπήρξα όσο θα πρεπε γενναία...
μα εκεί που χάνομαι
μέσα στου ίδιου μου του εαυτού την απαξίωση
σαν άτι αγέρωχο
απ' όλα αυτά μακριά με παίρνει
αυτή που ξέρω μέσα μου καλά
η μυστική η αδιαμφισβήτητη
η πιο μεγάλη της ζωής μου νίκη...

Μαρία Γασπαράτου

Το "μαζί" και το "χώρια"

Τεντωμένο σχοινί απ' το τώρα ως το χθες
τα λόγια σου...
το "μαζί"
το "ποτέ"
το "για πάντα"
κι εγώ μια τρελή σχοινοβάτης
με μάτια κλειστά ακροβατώ
απ' τη μιά ως την άλλη πλευρά
δίχως δίχτυ ασφαλείας...
καταργώ τις αισθήσεις
κι αφήνομαι
σ' ένα ένστικτο αμφίβολο...
την αλήθεια σου ψάχνω να βρω...
το "μαζί" πού τελειώνει
πού αρχίζει το "χώρια"...
σε ποια μυστική της ψυχή σου γωνιά
κυβερνά το "ποτέ"
και σε ποια ξεψυχά το "για πάντα"...
αγκαλιά με το φόβο χορεύω
ενώ κάθε μου βήμα απειλεί το κενό...

Μαρία Γασπαράτου

Κι εσύ μου λες...

Κι εσύ μου λες πως όλα τα ξέχασα...
πως τίποτα δε σήμαιναν για μένα
οι δρόμοι που βαδίσαμε...
τα καλοκαίρια στο μικρό ψαροχώρι...
της αγάπης τα λόγια που ασυγκράτητα
φεύγαν μαζί με το κύμα
κι επέστρεφαν άσπρα πουλιά...
τα βράδια που αγκαλιά στην προβλήτα
δρόμους στο αύριο ανοίγαμε
μέσα απ' των αστεριών τη λάμψη...
τα φθινόπωρα...
τα πρωτοβρόχια...
τα νοτισμένα τζάμια
που πάνω τους όνειρα ζωγραφίζαμε
και χελιδόνια...
τι κι αν έφτανε βαρύς ο χειμώνας...
στον κοινό της αγάπης μας τόπο
είχε κιόλας η άνοιξη φτάσει...
Κι εσύ μου λες πως όλα τα ξέχασα...
μα τότε θα έπρεπε
τα πιο όμορφα της καρδιάς μου τοπία
να έχω ξεχάσει...

Μαρία Γασπαράτου

Μόνοι μας είμαστε

Μόνοι μας είμαστε...
στους μεγάλους αγώνες...
στα τυφλά σταυροδρόμια της μοίρας...
στον καθρέφτη μπροστά
τη στιγμή που απ΄το βλέμμα μας
δραπετεύει η αλήθεια...
όταν φτάνει η ώρα
των σκληρών αποφάσεων...
σ' ενός λάθους τραγικού την αγχόνη...
στων καιρών τα πιο βίαια χτυπήματα...
στα σκοτάδια που απειλούν την ψυχή μας...
όταν για όλους παντού ξημερώνει
μα αρνείται για μας ν' ανατείλει ο ήλιος...
μόνοι μας είμαστε...
όσοι κι αν βρίσκονται γύρω...
στης ζωής τα πιο δύσκολα
πάντα είμαστε μόνοι...

Μαρία Γασπαράτου

Τίποτα για πάντα δεν κρατάει

Δώδεκα και τριάντα κάθε μέρα
η ώρα που περνάει ο παλιατζής
μ' ένα σαραβαλάκι ξεχαρβαλωμένο...
μες στην καρότσα του ψυχορραγούν
πράγματα χαλασμένα
το κάθε τι αγκαλιά με τη δική του ιστορία...
διαπεραστική ακούγεται η φωνή του
σαν πλοίου σφύριγμα
που ξεσηκώνει τους ανθρώπους...
κι έτσι όπως χάνεται στου δρόμου τη στροφή
μένει σαν θλιβερός απόηχος
η αίσθηση του χρόνου
που με σκληρότητα
περνά πάνω από τις ζωές μας
και της φθοράς η αίσθηση
πως τίποτα για πάντα δεν κρατάει
μα πιο πολύ η θλίψη
για τα σπασμένα μέσα σου
εκείνα που σκουριάζουν λίγο λίγο
από της μνήμης το Νοτιά...
Πως απ' αυτά να απαλλαγείς;
Κανένας δεν περνάει παλιατζής
απ' της ψυχής τους τόπους...

Μαρία Γασπαράτου

Τα όμορφα που χάνονται

Που πάνε άραγε όλα τα όμορφα
που χάνονται...
εικόνες πρόσωπα στιγμές
λέξεις φιλιά αγγίγματα
χαμόγελα χαρές...
θα υπάρχει ένας τόπος δε μπορεί...
κάποια πατρίδα απολεσθέντων...
μακρινή σαν αστέρι σ' άλλο γαλαξία
κοντινή σαν κύτταρο αόρατο
σε μια αρτηρία της καρδιάς...
απρόσιτη όπως και να 'χει...
σαν ιερό τοπίο
σ' ενός απόκοσμου βουνού
τη δύσβατη πλαγιά...
όλα αυτά που χάνονται
μαζί με την ψευδαίσθηση
πως μας ανήκαν
γλυκά οικεία αγαπημένα
κι όμως...ρευστά εφήμερα αβέβαια...
Μην ψάχνεις...
ίσως αυτά μας τα όμορφα που χάνονται
να 'ναι ο Παράδεισος
που ο Θεός μας έχει τάξει...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε κουτσό Φλεβάρη

Κάθε κουτσό Φλεβάρη
είναι αναπόφευκτοι οι συνειρμοί
με τα λειψά της ζωής μου...
σα να αγγίζει η πρώτη του μηνός
μια λεπτεπίλεπτη χορδή
κι ηχούν στην ηρεμία του πρωινού
νότες παράταιρες που ξέφυγαν θαρρείς
από κάποια παλιά ξεκούρδιστη κιθάρα...
κι όλα μου τα μισά και τα παρατημένα
αρχίζουν φάλτσα να μου τραγουδούν
σ' ένα σκοπό ακατάληπτο και ενοχλητικό
που τον αφήνουνε κι αυτόν ανολοκλήρωτο
μοιραία...
μα ξάφνου εκεί κατά το μεσημέρι
κάθε Φλεβάρη πρώτη του μηνός
όλα μου τα ατέλειωτα και τα εγκαταλειμμένα
στριμώχνονται σε κάποια έρημη και σκοτεινή
γωνία του μυαλού
κι ανέλπιστα ανοίγει το τοπίο...
δεν έχει πίσω... δεν έχει χθες...
μονάχα αύριο... μόνο μπροστά...
στις ανθισμένες μυγδαλιές...
σ' ότι απ' την αρχή ξαναγεννιέται...
στην άνοιξη που θά 'ρθει...

Μαρία Γασπαράτου