Ένα χαμόγελο

Βρήκα ένα χαμόγελο σήμερα
σ' ένα άλμπουμ παλιό ξεχασμένο...
τόσο γλυκό
που ασυναίσθητα μ' ένα δικό μου
αυθόρμητο χαμόγελο το ανταπέδωσα...
τόσο όμορφο
που απ' το ασπρόμαυρο χαρτί
ουράνιο τόξο απλώθηκε
κι ως την ψυχή μου έφτασε...
πολύχρωμη γέφυρα από ένα χθες σκοτεινό...
Ένα χαμόγελο όλο φως σε φόντο θαμπό
σ' ένα τοπίο γεμάτο σκιές
σαν ήλιος μισός κάτω από σύννεφα
σαν άσπρη βαρκούλα σε θάλασσα μαύρη...
Βρήκα ένα χαμόγελο σήμερα...αγαπημένο...
τόσο αγνό τόσο αθώο τόσο ανύποπτο
που μου φερε δάκρυα...

Μαρία Γασπαράτου

Χρυσάνθεμο μελένιο

Μέρα γλυκιά..χρυσοντυμένη...
λούζεται νωχελικά σε φως κεχριμπαρένιο...
σιρόπι καραμέλας στάζει ο ουρανός
στα δέντρα στα βουνά στη θάλασσα
στις λέξεις σου...
Πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η καλημέρα
κάποιου απλού φθινοπωριάτικου πρωινού
όταν μέσα από την ψυχή ανεβαίνει
κι ανθίζει σαν χρυσάνθεμο μελένιο
πάνω σε χείλη αγαπημένα!

Μαρία Γασπαράτου

Συμμέτοχος

Κι όταν αδιαφορείς
συναινείς κατά βάθος...
όταν ο πόνος οι κραυγές οι σιωπές
ασυγκίνητο σ' αφήνουν
συνένοχος είσαι...
όταν με απάθεια κοιτάς την ασχήμια
κάτι μέσα σου έχει κακοφορμίσει...
μέρος του σάπιου γίνεσαι...
αν για όλα γύρω σου λες:
"δεν υπάρχει ελπίδα"
κι αλλού στρέφεις το βλέμμα
καμιά ελπίδα και για σένα δεν υπάρχει...
σε ό,τι ανόητα θαρρείς δεν σ' αφορά
συμμέτοχος είσαι...
καλπάζει η φθορά
και μοιραία σε παίρνει μαζί της...

Μαρία Γασπαράτου

Για μένα...

Λίγο πριν φύγει κι αυτός ο Σεπτέμβρης
κάτι παλιό μα αβάσταχτα όμορφο
θα νιώσεις
μια αγωνία γλυκιά θα σε τυλίξει...
τον ήλιο θα κοιτάξεις άπληστα..
τα μάτια σου δυό στάμνες καφετιές
φως θα μαζέψουν βιαστικά
μέσα τους ήλιους να φυλάξουν
για μένα...
Κι όταν τα μάτια θα κλείνεις τα βράδια
το ίδιο φως φεγγάρια θα φτιάχνει
να φέγγουν του ονείρου σου το δρόμο
να μη χαθείς
να μην αλλάξεις πορεία
το μονοπάτι να βρεις που σε μένα οδηγεί
να θυμηθείς
να νοσταλγήσεις
να μ' αγαπήσεις ξανά
φλόγα αναμμένη η σκέψη σου
ως την ψυχή μου να φτάσει
ήλιους να φέρει τις μέρες της βροχής
δώρο...για μένα...

Μαρία Γασπαράτου

Αναδρομή

Λιώνουν αργά μέσα μου οι λέξεις και οι έννοιες
σε μια ομίχλη από αγαπημένες ανάσες
που κάποτε γίναν δικές μου
μέσα από παθιασμένα φιλιά...
μα πια δεν ξέρω αν όσα τότε ένιωσα
ήταν αληθινά
η αν η άπειρη ρομαντική ψυχή μου
ήθελε αλλιώς να τα βλέπει...
κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
αν στ' αλήθεια υπήρξες
η της νεανικής μου φαντασίας ήσουν γέννημα...
τώρα και το όνομα σου κοινό μου ακούγεται...
συνηθισμένο...
έστω κι αν κάποτε τριαντάφυλλο κι αγκάθι
ήταν η κάθε συλλαβή
και στο άκουσμα του μέσα μου αντάμωναν
σε μια παράφορη συνεύρεση
ο πόνος κι η αγάπη...
άραγε άδικα ξόδεψα τόση ψυχή
για μια ιδέα για μια ουτοπία
για κάτι που μια βαθύτερη μου ανάγκη είχε εξιδανικεύσει;
Τι νόημα έχει πια τούτη η αναδρομή;
Όπως και να χει ΄Ερωτα τότε σε είχα ονομάσει...

Μαρία Γασπαράτου

Κι ας λες...

Η φυγή μου...ο καλός σου άγγελος...
γέφυρα ανέλπιστη για να πας αλλού
άνεμος απ' το πουθενά
που γύρισε της ζωής σου τη μονότονη σελίδα
δύναμη απρόβλεπτη
που έλυσε ότι σε κρατούσε δεμένο
που ανέτρεψε
ό,τι φοβόσουν πως ήταν δεδομένο
που έσβησε
ό,τι έτρεμες πως ήταν γραμμένο...
Η φυγή μου...δώρο απρόσμενο...
κι ας λες...
κι ας κάνεις τάχα πως λυπάσαι
αθώος κι αμέτοχος
σαν ρούχο βρόμικο πετάς τις ευθύνες
την απουσία μου βάζεις σε καλούπια
τη βαφτίζεις αυθαίρετα
της δίνεις όνομα που απ' όλα σε απαλλάσσει...
Μα άλλο όνομα έχει η φυγή μου...
κι ας λες...
μέσα σου ξέρεις...
Απόγνωση τη λένε...τίποτ' άλλο...

Μαρία Γασπαράτου

Με την πρώτη σταγόνα

Άσε με..
Τι κακό κι αυτό με σένα...
με την πρώτη σταγόνα της βροχής
μες στο μυαλό μου στάζεις
σαν αγιορείτικο κρασί...
μεθάς τη μνήμη και τα πάντα ξεχνώ...
μόνο γεύσεις αρώματα εικόνες δικές σου
χορεύουν μέσα μου σαν ξωτικά
σε τελετή μύησης
κι όλα γύρω από σένα περιστρέφονται
μου αποσπούν υποσχέσεις και όρκους
που αναιρώ στην πρώτη ηλιαχτίδα...
Δε θα μ' αφήσει ποτέ η θύμηση σου...
πάντα θα βρίσκει αφορμές
μέσα μου να εισβάλλει
κι απρόσμενα ν' ακούγονται μες στην καρδιά μου
της δικής σου της καρδιάς οι χτύποι ...
δε φταίει το φθινόπωρο
δε φταίει η βροχή
δε φταις εσύ που δίνεις δύναμη
σε μια απλή σταγόνα
φταίω εγώ
που απ την ψυχή μου ακόμα δεν ξερίζωσα
κάποιου ονείρου που έσβησε τα ίχνη...

Μαρία Γασπαράτου

Πίσω από τον καθρέφτη

Όλο το παιχνίδι παίζεται κάθε πρωί
πίσω από τον καθρέφτη....
αόρατες κλωστές ανασηκώνουν τα χείλη
σχηματίζουν ένα χαμόγελο συμβατικό
το στερεώνουν προσεκτικά
να μείνει αμετακίνητο όλη μέρα
μη τυχόν και προφτάσει η αλήθεια
να ισιώσει βίαια την καμπύλη......
οι ίδιες αόρατες κλωστές
"Όλα πάνε καλά" κεντάνε στο βλέμμα σου...
έτσι να βγεις στον κόσμο
σαν όλα να χαμογελούν μέσα σου
με μια ευχαρίστηση πλαστή
χαστούκι στα πρόσωπα των κακοπροαίρετων
ανάσα στους λίγους που νοιάζονται ειλικρινά...
Όλη μέρα...
μια μαριονέτα με άψογα προγραμματισμένες κινήσεις
δέσμια σ' ένα έργο που τελικά λίγο σε αφορά...
Μόνο το βράδυ σαν επιστρέφεις
πλήρης αποδοχής και πλήρως άδεια
σπας με ανακούφιση τις αόρατες κλωστές...
η ψυχή σου αποκαλύπτεται γυμνή πια...
το χαμόγελο πέφτει...
χαλαρώνει το βλέμμα
κι η αλήθεια σου αφήνεται χωρίς ενοχές
στον καθρέφτη της νύχτας...
ελεύθερη...ως το πρωί...

Μαρία Γασπαράτου

Ώρα είναι

Ώρα είναι δίχως άλλο
να τακτοποιήσω τις άναρχες σκέψεις μου,
τα ατίθασά μου συναισθήματα,
τις αγενείς μέσα μου φωνές,
της καρδιάς μου τους αδάμαστους χτύπους,
τις παραπλανητικές αναμνήσεις,
τις ασαφείς εικόνες,
τις μπερδεμένες λέξεις,
μια τάξη να βάλω στο χάος
και να πετάξω...
να πετάξω από πάνω μου
τη σκόνη ονείρων που έχουν ξεφτίσει,
ευκαιριών που έχουν λήξει,
να διώξω ό,τι άδικα πονάει,
ό,τι πίσω με κρατάει...
σκουριασμένο παλιό συρματόπλεγμα η λύπη
και σπάει...έτσι απλά...
με τη γροθιά μιας απόφασης.

Μαρία Γασπαράτου

Λίγο πριν έρθουν τα σύννεφα

Έχει μια γεύση γλυκόπικρη
κάποιες φορές ότι τελειώνει...
μιά μελαγχολική ομορφιά
σαν φθινοπωρινή λιακάδα
λίγο πριν έρθουν τα σύννεφα...
κι όπως βαδίζεις προς το τέλος
πιο όμορφα φαντάζουν τα τοπία...
πιο ζωηρά μοιάζουν τα χρώματα
λες και τα βλέπεις πρώτη φορά...
κι ο χρόνος λιγοστεύει
και η ματιά σου δε χορταίνει
τ' αδιάφορα μέχρι πριν λίγο θαύματα
και δε χορταίνει η ψυχή
μια ζεστασιά πρωτόγνωρη
απ όσα είχε υποβαθμίσει
συναισθήματα.
Κι ο δρόμος τελειώνει...
πίσω κοιτάς με νοσταλγία
ενώ περίεργα σε τυλίγει
μιά μελαγχολική ομορφιά
σαν φθινοπωρινή λιακάδα
λίγο πριν έρθουν τα σύννεφα...

Μαρία Γασπαράτου

Το ωραίο δέντρο

Θα πέσει και το τελευταίο φύλλο
δίχως αντίσταση
σα να προσμένει μ' ανακούφιση
το τέλος
σα να το κούρασε αυτό το καλοκαίρι
σα να το στέγνωσε το αβάσταχτο λιοπύρι.
Το ωραίο δέντρο
που τη σκιά του απλόχερα μου χάριζε
θα γυμνωθεί
και τα κλαδιά του με φτερά θα μοιάζουνε
καμένου αγγέλου
που από μια Κόλαση φλεγόμενη
έχει ξεφύγει.
Κι όταν θα πέσει και το τελευταίο φύλλο
σα μάνα στοργική θα τ' αγκαλιάσω
το φτωχό μου δέντρο
και θα του πω ένα παραμύθι ωραίο
ως την ερχόμενη άνοιξη να κοιμηθεί...

Μαρία Γασπαράτου

Μια πεταλούδα μικρή

Τα γρανάζια του χρόνου,
σκληρά, σταθερά, αδιαπραγμάτευτα,
γαντζώνονται βαθιά
στο κορμί, στην ψυχή, στα όνειρα.
Επιβάλλουν, ακυρώνουν, ανατρέπουν,
τα πάντα εξουσιάζουν.
Στα γρανάζια του χρόνου,
το αύριο,
μια πεταλούδα μικρή,
τη ζωή της ρισκάρει,
πετώντας από κενό σε κενό...

Μαρία Γασπαράτου

Πέρα απ' το σκοτάδι

Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών,
ξεριζωμένο δέντρο,
απελπισμένα τις ρίζες μου βύθισα
στην άγονη γη σου,
μια πατρίδα να βρω, μια αγκαλιά,
ν' αρχίσω ξανά...
μα πέτρες βρήκα μόνο και χώμα ξερό
κι όλα γύρω σου και μέσα σου στεγνά...
μια έρημος δίχως αρχή και τέλος...
οι τρυφερές μου ρίζες έσπασαν ψάχνοντας
να βρω λίγη δροσιά στην ψυχή σου,
μια ιδέα ευαισθησίας σε κάποιο τυχαίο δάκρυ
στην άκρη των ματιών σου,
μια όαση ελπίδας στο βλέμμα σου...
Δεν ήξερα..
πόσο θάνατο μπορεί να καθρεφτίσει
τελικά ένα βλέμμα...
Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών,
μου 'μαθες πως μπορεί
πέρα από το σκοτάδι,
πυκνότερο σκοτάδι να υπάρχει...

Μαρία Γασπαράτου

Μήνυμα χαράς

Βρήκα κιόλας πεσμένα κάτω
δυό τρία κίτρινα φυλλαράκια
απ' τη μικρούλα μου ροδιά...
Σήμερα το 'νιωσα...
ξημέρωσε φθινόπωρο.
Ξάφνου ένα φτερούγισμα
σαν τρελό χτυποκάρδι
ερωτευμένης καρδιάς
έσχισε τον αέρα...
ένας γλάρος...πέταξε από μακριά...
ήρθε ως εδώ
σκαστός απ το επόμενο καλοκαίρι
για μένα ...
στο ράμφος του ένα κλαράκι από αρμυρίκι
έσταζε Αύγουστο...
το άφησε στο περβάζι μου
και πέταξε προς τον ήλιο.
Μήνυμα χαράς.
Υπόσχεση ελπίδας.
Κάποτε ότι φεύγει γυρίζει ξανά.
Το πρωινό πλημμύρισε φως.
Όμορφο που είναι το φθινόπωρο!

Μαρία Γασπαράτου

Αν...

"Μια νύχτα είναι..." είπε...
"θα περάσει...
μέσα σε παλιές φωτογραφίες
θα ξεχαστώ
θα φανταστώ πως κάπως αλλιώς ήρθαν όλα
και θ' αποκοιμηθώ
σε κάποιο όνειρο βυθισμένος
σ' ένα από κείνα που δεν πίστεψα...
θ' αποκοιμηθώ
κι όλα αλλιώς θα τα δω το πρωί
πιο απλά
πιο ανάλαφρα
πιο ήρεμα..."
Κι η αυγή τον βρήκε
σε παλιές φωτογραφίες να κοιτά
βλέμματα που πληγώνουν...
κανένα όνειρο δε του επέτρεψε
μέσα του να βυθιστεί...
Στο πρώτο φως παίρνουν μορφή οι σκιές
βρίσκει το όνομα της η θλίψη
ευδιάκριτα όλα και σκληρά
μιά πραγματικότητα άκαμπτη
στο άδειο δίπλα του μαξιλάρι
αφήνει μια φράση μισή:
Θα μπορούσαν κάπως αλλιώς
να έρθουν όλα, αν...

Μαρία Γασπαράτου

Η αγάπη μου

Ποτέ δε θα ήταν φύλλο η αγάπη μου...
πέφτουν τα φύλλα στο πρώτο φύσημα
του φθινοπώρου...
ποτέ δε θα τανε λουλούδι...
τα κόβουν τα λουλούδια άστοργα χέρια
κι αργοπεθαίνουνε σε κάποια ανθοστήλη...
δε θα μπορούσε η αγάπη μου να είναι βροχή
να χάνεται σαν τη ρουφά αχόρταγα
το διψασμένο χώμα...
ούτε φεγγάρι θα ήτανε ποτέ
ν' αδειάζει
να κρύβεται
να σβήνει...
μα ούτε ήλιος θα τανε ποτέ η αγάπη μου
πως θα μπορούσε...αφού τα δειλινά ο ήλιος δύει...
Τότε;
Μα πες μου τι άλλο από ψυχή;
Μιά άγια ολοκάθαρη ψυχή;
Αυτό μονάχα θα μπορούσε να είναι η αγάπη μου...
ασύλληπτη άφθαρτη αθάνατη...
σ' εσένα αιώνια ταμένη...

Μαρία Γασπαράτου

Λέξεις δικές σου

Απ' τα βορινά παράθυρα
του Σεπτέμβρη
έφερε πάλι ο άνεμος
λέξεις δικές σου αγαπημένες
νοσταλγικά μηνύματα
μιας άλλης εποχής...
σαν φύλλα κίτρινα έπεσαν
στο ανοιχτό μου τετράδιο
εκλιπαρώντας
σε μια σελίδα να τις κλείσω
να μη χαθεί
από του χρόνου τη μοιραία φθορά
της αγάπης σου η αλήθεια
η πιο γλυκιά δική σου ανάμνηση
να μην ξεχαστεί...

Μαρία Γασπαράτου

14 Σεπτέμβρη

14 Σεπτέμβρη
όπως κάθε φορά έτσι και τώρα
δε θα μετρήσω τα λάθη
για τίποτε δε θα μαλώσω τον εαυτό μου
θα του χαρίσω μόνο
ένα βλέμμα τρυφερό
μια σκέψη αγάπης
ένα χαμόγελο
γι αυτά τα λουλουδάκια της ψυχής
που όμορφα φρόντισε
κι άντεξαν στης ζωής τους χειμώνες
μόνο γι αυτά τα μεταξένια ανθάκια
που τόσα φθινόπωρα μετά
δεν έχουν μαραθεί...
14 Σεπτέμβρη
όπως κάθε φορά έτσι και τώρα
τον κρυφό μου κήπο καμαρώνω
κι ένα ποίημα ασήμαντο μικρό
τη μέρα αυτή
σε μένα το αφιερώνω
για ότι ωραίο μέσα μου δεν άφησα
να χαθεί...

Μαρία Γασπαράτου

Ζωή

Τι άλλο είναι η ζωή;
Ένα κομμάτι ουρανού...
Όλα περνάνε
μπροστά απ' την αέρινη οθόνη του...
σύννεφα κεραυνοί
ήλιοι φεγγάρια
φως και σκοτάδι
κι η γοητεία του άγνωστου
και η μαγεία του απρόβλεπτου
μαγνήτες
στη ρευστή του κι άπιαστη επιφάνεια
κι εμείς ταυτόχρονα θεατές
και πρωταγωνιστές
σ' ένα ιδιαίτερο ρόλο ο καθένας
χαμένοι συνήθως στο άγνωστο σενάριο
παλεύουμε ν΄αγγίξουμε
μια ηλιαχτίδα
ένα αστέρι
ένα όνειρο
κι αναρωτιόμαστε ως το τέλος...
άραγε υπάρχει συγγραφέας
η κάποιος που ποτέ μας δε θα δούμε
σκηνοθέτης
μόνους μας άφησε απλά
να αυτοσχεδιάζουμε;

Μαρία Γασπαρατου

Δειλινά

Πόσα και πόσα δειλινά δεν πήγαν χαμένα
αφού δεν τα αντίκρισαν
τα μελαγχολικά μάτια κάποιου ποιητή...
Τι κρίμα!
Θα είχαν προλάβει να κρυφτούν σε κάποιο ποίημα
πριν τα προλάβει η νύχτα...

Μαρία Γασπαράτου

Κάτι δικό μου

Μη φεύγεις έτσι...
κάτι από μένα πάρε,
να χεις στο δρόμο σου,
από αγάπη καμωμένο,
να σε προσέχει...
κι είναι ο δρόμος μακρύς...
του άγνωστου τα σκαλοπάτια
πρόχειρα, σαθρά, κακοφτιαγμένα...
δε θα τ' αντέξουν φοβάμαι
το βάρος του ανένδοτου
που σε τυλίγει...
Μη φεύγεις έτσι...
για μένα...
κι όχι για σένα τόσο,
κάτι δικό μου μαζί σου πάρε,
κάποια που σου 'κοψα
απ την ψυχή μου ανθάκια...
ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ,
ένα στίχο,
το τελευταίο μου άγγιγμα,
των κουρασμένων μου βλεφάρων
το πετάρισμα,
σ' εκείνη την αμήχανη του αντίου σου
στιγμή...
κάτι δικό μου, να νιώθω πως σ' ακολουθεί,
να αισθάνομαι, μαζί σου, 

πως συνεχίζω ακόμα...

Μαρία Γασπαράτου

Ένας μεγάλος ήλιος

Μια τρύπα...
μια ολοστρόγγυλη τρύπα...
ένα αχανές μηδενικό
στο άχρωμο παρόν...
μέσα του χάνονται οι μέρες
οι ώρες οι στιγμές
και γύρω τίποτα...
ας ήταν έστω ν' ακουστεί ένας ήχος
ένα σινιάλο
ένα μήνυμα
μια νότα του καλοκαιριού θαλασσινή
που πήδηξε απ τον Αύγουστο
κι έφτασε ως εδώ
πάνω σε κάποιο κύμα του Σεπτέμβρη.
Τίποτα...
Μόνο παράταιρος ακούγεται
κι αγωνιώδης
κάποιων καρδιών ο χτύπος...
Μα εγώ θα τ' αγαπήσω το κενό...
στην άδεια του αγκαλιά
θ' απλώσω ουρανούς...
λευκός καμβάς που απ' την αρχή
με χρώμα θα γεμίσω
κίτρινο της χαράς και το φωτός...
έτσι όμορφα να γίνει το μηδέν
ένας μεγάλος ήλιος...

Μαρία Γασπαράτου

Η δική μου θάλασσα

Για την αγάπη που σου είχα
γι αυτή μιλώ...
για τη δική μου θάλασσα...
γι αυτή που αντάλλαξες,
με κάποια, σ' άλλα πέλαγα,
που σου 'ταξαν ταξίδια...
Γελάστηκες...
Βάρκα που ξέβρασε το κύμα...
σκαρί που έσπασε σε κρύα
αφιλόξενα νερά...
στην άκρη τώρα μιας παραλίας έρημης,
ακίνητο, ανήμπορο, παραιτημένο...
έτσι μοιάζεις...
δε βλέπεις πια τη θάλασσα...
έχεις την πλώρη στο Βορρά,
μη ξεχαστείς κι ονειρευτείς ταξίδια...
όμως τη νιώθεις...
τα κύματά της
έρχονται πάντα από μακριά,
φιλιά και χάδια δροσερά
αγγίζουν την ψυχή σου...
Δε λησμονιέται μάτια μου
η δική μου θάλασσα
και σ' όποια άλλη θάλασσα και να βρεθείς,
τα υγρά της μέσα σου αγγίγματα,
ποτέ δε θα 'ναι ίδια...

Μαρία Γασπαράτου

Γλυκά φθινοπωριάζει

Μέσα στις πυρακτωμένες παλάμες
του καλοκαιριού
έλιωσαν βασανιστικά χιλιάδες στιγμές...
τα ίχνη τους ακόμα κοχλάζουν
στο κλειδωμένο συρτάρι 
στο μυστικό μπλε τετράδιο
το σιωπηλό της ψυχής σου αποδέκτη.
Μη λες τίποτα...
έμαθα τις σιωπές σου να ερμηνεύω...
είμαι πάντα εδώ...
του Σεπτέμβρη το απαλό αγέρι
με τα πρώτα ξερά φύλα
παρασέρνει μακριά τα καμμένα...
μια δροσερή πνοή ελπίδας
σβήνει τ' απομεινάρια της φωτιάς
κι εμείς πάντα μαζί...
η μέρα όμορφα αλλάζει...
ένας καλοσυνάτος ήλιος
στάζει μέλι...
γλυκά γλυκά φθινοπωριάζει...

Μαρία Γασπαράτου

Εγωιστές

Τώρα που χάθηκε αυτό το κάτι
που τόσο άδικα υποτιμήσαμε
τώρα που απομείναμε μόνοι
στην ψυχρή αγκαλιά του "τίποτα"
τώρα που απλώνουμε τα χέρια 
μα η απόσταση είναι πια χαοτική
τώρα που τα λάθη ρίζωσαν
στου εγωισμού το χώμα
τώρα που είναι τα πάντα πλέον
μη αναστρέψιμα
ψάχνουμε την αλήθεια
σε ακανθώδη απομεινάρια σιωπής
ρίχνουμε ο ένας στον άλλο ευθύνες
για παραλείψεις για ψέματα για υπεκφυγές
αμετανόητοι τραγικά
κι εγωιστές
δίχως ντροπή και δίχως ενοχές
με θράσος λέμε
οτι κάποτε βαθιά αγαπηθήκαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Κάτι ωραίο

Πάνω στις χρυσοκόκκινες γραμμές
του φθινοπώρου
ταξιδεύει γλυκά μια προσδοκία
αβέβαιη μέχρι χθες
σαν τρένο που βρήκε επιτέλους
τις κατάλληλες ράγες...
Μέσα στης φύσης τον αργό θάνατο
μέσα στην αναπόφευκτη φθορά
κάτι ωραίο γεννιέται...
είναι η αρχή
που κρύβει στα ερείπιά του
κάθε τέλος...

Μαρία Γασπαράτου

Θα προσμενω

Μα εγώ θα προσμένω...
στη σκιά του πιο μακρινού ονείρου...
στην άκρη της πιο αναποφάσιστης αυγής...
με το βλέμμα καρφωμένο αδιάκοπα
σ' ένα αμφισβητούμενο σημείο φωτός
ανάμεσα στα πιο σκούρα σύννεφα...
πέρα απ τα πιο άγρια κύματα 

στο μακρινό ορίζοντα

σε κάποια που μοιάζει να ρχεται νηνεμία...
θα προσμένω...
εδώ...
σε μια ευλογημένη γωνιά της ψυχής
που ακόμα ονειρεύεται
κι αντέχει...

Μαρία Γασπαράτου

Γεύση από στάχτη

Είχαν μια γεύση από στάχτη
τα τελευταία σου φιλιά...
κάτι σιγοκαιγόταν μέσα σου...
δεν είχα καταλάβει...
κάποιες στιγμές μπερδεύονται τα πάθη
και πια δεν ξέρεις
αν είναι από έρωτα η φλόγα
η αν σε καίει του άλλου η ανάγκη για φυγή...
είναι ίσως που θέλεις μέχρι τέλους να πιστεύεις
σε κάποια αυταπάτη
ίσως ακόμα ένα κομμάτι στην ψυχή σου
αρνείται να συμβιβαστεί
και το μικρό παιδί που εκεί μέσα κρύβεται
και που δε λέει να μεγαλώσει
ένα ωραίο τέλος χρειάζεται οπωσδήποτε
γαλήνια για να κοιμηθεί...
Ναι...τώρα που στη μνήμη μου τα φέρνω
είχαν μια γεύση από στάχτη
τα τελευταία σου φιλιά...
Κάτι σιγοκαιγόταν μέσα σου...
η μήπως λίγο λίγο
μέσα στ' αδιάφορα φιλιά σου
γινόταν στάχτη η δική μου η ζωή;

Μαρία Γασπαράτου

Δείλιασες

Δείλιασες...
Πήρες ένα ζευγάρι ξένα φτερά...
πίστεψες πως δε θ' αντέξουν τα δικά σου
κι από τότε πετάς χαμηλά...
Μα η ευτυχία δύσκολα πιάνεται
θέλει ψυχή γενναία
και η δική σου σ' ένα μοιραίο δισταγμό
εγκλωβίστηκε...
Τώρα λοιπόν γιατί λυπάσαι;
Για ποιο απ' όλα περισσότερο πονάς;
Για τα φτερά σου που από φόβο τα αχρήστεψες
η που με ψεύτικα και δανεικά φτερά
δε θα βρεθείς ποτέ ψηλά στον ουρανό μου;

Μαρία Γασπαράτου

Όχι μην έρθεις

Θα 'ρθεις;
Τώρα που σβήνουν λίγο λίγο τα φώτα της γιορτής;
Τώρα που λιγοστεύει το φως της μέρας;
Τώρα που η νύχτα επικίνδυνα μακραίνει
και η αυγή απ' του ορίζοντα την άκρη
μια αναμενόμενη μελαγχολία αφήνει;
Θα 'ρθεις;
Τώρα που πέρασαν οι μέρες της χαράς
και που το καλοκαίρι αντίο μου γνέφει;
Τώρα που έφυγαν τα πλοία μακριά
και δε μας πήρανε μαζί
σ' αυτό που μου 'ταξες το πολυπόθητο ταξίδι;
Θα 'ρθεις...
Να περιμένω είπες...
Μα άκουσέ με...
τα πρωινά που πέρασαν τα λυπημένα
μάζευα ήλιο να χει η ψυχή μου ζεστασιά
και τα ατέλειωτά μου βράδια τα θλιμμένα
κεντούσα ευχές στα πεφταστέρια...
Όχι μην έρθεις...
Δεν περιμένω...
Ένα φθινόπωρο γλυκό
μια γενναιόδωρη μου ανοίγει αγκαλιά
και θα το ζήσω όπως αξίζει...
χωρίς εσένα...

Μαρία Γασπαράτου

Σεπτέμβρη μου

Πόσο είσαι ωραίος,
λαμπερός,
μεθυστικός,
σαν κόκκινο κρασί
από ώριμα γλυκά σταφύλια! 
Τα πρωινά,
τα μεσημέρια σου,
τα δειλινά,
τα βράδια,
έχουν μια αύρα απαλή,
θαρρείς φτιαγμένη
από σπάνιο μετάξι...
κι ας βιάζονται οι ποιητές
για τη μελαγχολία του φθινοπώρου
στίχους να γράψουν.
Σεπτέμβρη μου
γεμάτος είσαι φως...
ένα μικρό

γλυκό καλοκαιράκι!

Μαρία Γασπαράτου

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ