Τέλος εποχής

Τα φύλλα πέφταν στην αυλή
- γλυκό φθινόπωρο-
και τα παρέσερνε ο αέρας...
Ο ήχος που άφηναν παράξενος...
Σαν ένα σύρσιμο
από πολλά μικρά πόδια...
Όλα πρόδιδαν
μια επερχόμενη φυγή...
Άνοιξες το παράθυρο...
Ανέπνευσες βαθιά...
Ρούφηξες με μιας
όλη την ομορφιά του φθινοπώρου...
Όλο το κόκκινο.. το κίτρινο
 ...το πορτοκαλί...
Γύρισες και με κοίταξες...
Έγινες ξάφνου,
απροσδόκητα ωραίος
και μελαγχολικός...
Το βλέμμα σου,
σα φωτεινή επιγραφή
 νέον, έγραφε
" τέλος εποχής"...
Τι κι αν έριξες
τα μάτια σου στο πάτωμα...
Είχα προλάβει να διαβάσω...
Δεν είναι μόνο που έφυγες...
Είναι που έκλεψες
τα πιο ωραία χρώματα
του φθινοπώρου...
Έμεινε μόνο η βροχή...
η συννεφιά... το γκρίζο...
Που να βρω τώρα
ένα χρώμα όμορφο
να ντύσω τη ζωή μου...
Δεν είναι μόνο που έφυγες...
Είναι που χάθηκε σε μια στιγμή
ένα γλυκό φθινόπωρο
κι απότομα χειμώνιασε...