Τα μάτια σου...

Πιο πολύ απ' όλα θυμάμαι τα μάτια σου.
Την αγάπη που καθρεφτιζόταν μέσα τους.
Απλή, καθαρή, γαλήνια, αναπάντεχα αληθινή...
Τίποτε δε ζητούσε...
Μόνο να δώσει ήθελε...
Κι εγώ έπαιρνα...όλο έπαιρνα,
όση αγάπη μου έδινε το τρυφερό σου βλέμμα.
Και ξαφνικά τα μάτια σου γέμισαν φόβο.
Κάτι διάβασες μέσα στα δικά μου...
Το ενδεχόμενο έγινε βεβαιότητα...
Το τέλος αναμενόμενο...
Κι αυτό το προαναγγελθέν τέλος
που διάβασες μέσα στα μάτια μου,
έγινε εφιάλτης...
Κι έπειτα όλα άλλαξαν...
Και το φόβο στο βλέμμα σου,
διαδέχτηκε η ειρωνεία, η απαξίωση, η οργή και το μίσος...
Πως γίνεται έτσι να μεταμορφώνεται η αγάπη;
Τόσο που ν' αμφιβάλλεις τελικά
για την πραγματική της ταυτότητα...
Να μπερδεύονται ξαφνικά
όλα όσα μέχρι χθες θεωρούσες ξεκάθαρα.
Να στροβιλίζεσαι  ανάμεσα στην αλήθεια
και στο ψέμα...
Κι αναρωτιέμαι ...
Που πήγε εκείνο το γεμάτο αγάπη βλέμμα...
Ποιος απ' τους δυό μας ξεγελάστηκε τελικά...
Ποιος από τους δύο ήταν ο ψεύτης...