"Είμαι αλλού..."

                1.    Βυθισμένος στις σκέψεις...

Ήσουν βυθισμένος στις σκέψεις σου.

Κάθε ενδεχόμενο επικοινωνίας

φάνταζε εξωπραγματικό.

Το βλέμμα σου ταξίδευε κάπου

όπου εγώ δε χωρούσα.

Άναψες τσιγάρο...

Έπρεπε κάπως να δηλώσεις

την παρουσία σου στο χώρο...

Μια αποτυχημένη προσπάθεια

να με πείσεις ότι βρισκόσουν εκεί...

Δεν ήσουν εκεί και το ήξερα...

Δε ρώτησα τίποτα...

Η απάντηση ήταν ήδη γραμμένη παντού...

Στο πρόσωπό σου, στις κινήσεις σου,

στους τοίχους του δωματίου

που έγινε ξαφνικά καταθλιπτικό,

στον καπνό του τσιγάρου σου

που ανέβαινε στο ταβάνι βαριεστημένα,
στον καθρέφτη
που αποτύπωνε την απουσία σου...

Τα πάντα φώναζαν: "Είμαι αλλού..."

Πήγα κάτι να πω...
Xτύπησε το τηλέφωνο...

Απέκτησε νόημα

η παρουσία σου ξαφνικά...

Παραιτήθηκα από την όποια

προσπάθεια για διάλογο.

Δεν υπήρχε λόγος

μόνη μου να προσπαθώ...

                    2.   Στην αγκαλιά μιας πολυθρόνας...

Άρπαξες με αγωνία το ακουστικό...
Κάτι μισές κουβέντες...
Μονολεκτικές απαντήσεις...
Κάποιο χαμόγελο δε βρήκε φιλόξενα χείλη...
Αναζήτησε καταφύγιο στα μάτια σου...
Βιάστηκες να τα χαμηλώσεις...
Έπρεπε να βρεις χρόνο...
να δαμάσει μια άγρια χαρά,
που δεν είχε σχέση με μένα...
Δεν είχε σχέση μ' εμάς...
Προσπάθησες να καμουφλάρεις
την προσμονή σου γι αυτό το κάτι άλλο...
Της φόρεσες μια μάσκα ανησυχίας...
δήθεν για κάτι έκτακτο...κάτι επείγον...
Το μόνο επείγον
ήταν η ανάγκη σου να φύγεις...
"Μη με περιμένεις...
Θ' αργήσω..." ψιθύρισες
και κάτι άλλα που δε συγκράτησα
γιατί δεν ήταν αληθινά...
Έκλεισες απαλά την πόρτα...
Έμεινα ακίνητη στην πολυθρόνα...
Άνοιξα πάλι το τετράδιο...
Μόνο σ' αυτό μιλάω πια...
Μόνο αυτό μ' ακούει πια..
Διαβάζω αυτό που είχα γράψει
μόλις μια βδομάδα πριν:
    
      17 Ιανουαρίου
"Πόσους αιώνες βρίσκομαι εδώ μέσα!
Γέρασα σ' αυτήν εδώ την πολυθρόνα...
Γριά ήμουν πάντα...
Το 'νιωθα πάντα...
Περνούν οι μέρες...περνούν τα χρόνια
σ' αυτήν εδώ την πολυθρόνα.
Οι ώρες με γελούσαν...
Πρόσμενα την αυγή, μα δεν κυλούσαν...
Μονάχα απόβραδο και βράδυ...
Κι έπειτα μόνο βράδυ...
Τι θλιβερό σκοτάδι!
Τι φυλακή!
Έγινα μια σκιά μέσα στη νύχτα...
Κι είναι αλήθεια...
Μονάχη ήμουν πάντα μες στο κρύο...
Ας πω ένα αντίο στην προσμονή..."

Έκλεισα το τετράδιο.
Τι άλλο να γράψω...
Όλη μου η ζωή  εκεί...
σε λίγες γραμμές...
"Ας πω ένα αντίο στην προσμονή..." ψιθύρισα
και κουλουριάστηκα στην αγκαλιά της πολυθρόνας...