Να σου χαρίσω θέλω...

Να σου χαρίσω θέλω τόσα...
Η αγάπη είναι πάντα γενναιόδωρη!
Μα ξαφνικά νιώθω πως τίποτα δεν έχω...
Είπα να σου χαρίσω τις νύχτες μου,
μα είναι γεμάτες μόνο από σκοτάδι...
Θα φοβηθείς...
Έπειτα σκέφτηκα τις μέρες μου...
μα είναι γκρίζες δίχως ήλιο...
Θα κρυώνεις...
Να σου χαρίσω τις ώρες μου...
όμως λεπτά και δευτερόλεπτα
μοιάζουν με χτύπους άρρωστης καρδιάς...
Θα σε πονέσουν...
Τα όνειρά μου ίσως...
αλλά δεν έχω παρά μόνο εφιάλτες...
Θα σε τρομάξουν...
Τη ζωή μου τότε...
όμως είναι σαν τρένο δίχως μηχανοδηγό...
σε χαλασμένες ράγες...χωρίς προορισμό...
μες στην ομίχλη...σε μια τρελή πορεία στο πουθενά...
Θα σε σκοτώσει...
Είναι παράδοξο...
Να θέλω τόσο να σου δώσω
και να μη βρίσκω τίποτα...
Μα να! Πάρε την ψυχή μου...
Αυτή είναι ένα λευκό τριαντάφυλλο...
δεν έχει αγκάθια...δε θα σε πληγώσει...
θα ευωδιάσει τις μέρες σου...
Παρ' την...σου τη χαρίζω...
Σε μια γωνίτσα της καρδιά σου ασ' την
ώσπου να μαραθεί...
Κι ύστερα αν θέλεις...πέταξέ την...