Έπεσα έξω...

Κοιτάς καμιά φορά,

αλλά δε βλέπεις..

Αχαρτογράφητοι οι τόποι της ψυχής

και στα τυφλά προχωράς,

παίρνοντας λάθος μονοπάτια...

κι όσο κι αν λεν 

πως όλα φαίνονται στα μάτια,

είναι και κάποια που έμαθαν

να κρύβονται καλά.

Σε ξεγελούν τα ψεύτικα χαμόγελα

και τα επιδέξια, 

με μία κάλπικη αθωότητα,

ντυμένα βλέμματα.

Ώσπου η ώρα έρχεται μοιραία

που η αλήθεια μπρος σου 

εκτίθεται γυμνή.

"Έπεσα έξω..." 

γι' άλλη μια φορά θα πεις..

και εκείνο πιο πολύ 

που απ' όλα σε πονάει,

δεν είναι τόσο που σε γέλασαν,

είναι που ακόμα δεν κατάφερες

να τη δαμάσεις την καρδιά σου,

έτσι ανόητα να μη δίνεται...

είναι που όσο αξίζει,

ακόμα μια φορά, 

δεν την προστάτεψες

και πάλι ψάχνεις

τα κομμάτια της να βρεις

σε δρόμους καρμανιόλες.

Μαρία Γασπαράτου

Γιάννης (αφιέρωμα στα ονόματα)

 Όποια πόρτα κι αν ανοίξεις,

κάποιον Γιάννη θ' αντικρίσεις.

Σ' όποιο σπίτι και να μπεις,

Γιάννη σίγουρα θα βρεις.

"Γιάννη", όπου κι αν φωνάξεις,

μες στο πλήθος αν κοιτάξεις,

το κεφάλι θα γυρίσουν

οι μισοί και θ' απαντήσουν.

Τ' όνομά του είναι γραμμένο

σε χιλιάδες ιστορίες

κι είναι οι Γιάννηδές μας τόσοι,

όσες είναι κι οι Μαρίες.

 

Να εύχεσαι μονάχα ο Γιάννης,

στη ζωή σου που θα βάλεις,

να μην είναι ένας, που λένε,

από τους σαράντα πέντε.

Μα το πράγμα όπως και να 'χει,

ένας Γιάννης ας σου λάχει,

γιατί σπίτι δίχως Γιάννη,

προκοπή ποτέ δεν κάνει.

Μαρία Γασπαράτου 

Στ' άγια νερά

Ν' αφήσουμε όλους τους σταυρούς

που μας βαραίνουν, 

μαζί με του Κυρίου μας τον Σταυρό,

στ' άγια νερά να πέσουν. 

Μες στην αγάπη του Θεού 

να βαπτιστούν,

να εξαγνιστούν, 

να καθαρίσουν,

κι όταν επάνω μας ξανά 

φορτίο θα γενούν,

οι κουρασμένοι ώμοι μας 

να τους αντέξουν...

Κάτω απ' το θείο, ευλογημένο φως,

ανάλαφροι να γίνουν...

στου πεπρωμένου μας

τους δαιδαλώδεις δρόμους,

πιο δυνατή 

και πιο ξεκούραστη 

να προχωρήσει η ψυχή...

κι εκεί στου Γολγοθά μας,

κάποτε, 

όταν φτάσουμε την άκρη, 

σαν μάνας τρυφερής την αγκαλιά,

να μας προσμένει η λύτρωση.

Μαρία Γασπαράτου

Χρόνια πολλά, καλά και φωτισμένα, με υγεία!!!

Χαρά να φέρεις

Θέλω σαν άγγελος γλυκός να ρθείς,

μέσα σ' ένα ζεστό μελένιο φως,

χαρά να φέρεις.

Να γίνεσαι ήλιος λαμπερός, 

κάθε φορά που συννεφιάζει στην ψυχή,

χρυσή πανσέληνος, 

κάθε φορά που μέσα μας βραδιάζει...

Όσα ανορθόγραφα άφησε

ο χρόνος ο παλιός,

μ' ένα σου νεύμα μαγικό, 

θέλω να σβήνεις.

Στο πέρασμά σου, 

ευωδιαστά, 

ν' ανθίζουνε τριαντάφυλλα

κι όλη η πορεία σου,

αγάπης ίχνη να αφήνει.

Σαν μελωδία θεϊκή,

πάνω απ' όλα μας τα φάλτσα 

να κυλάς

κι ο κόσμος όμορφα ν' αλλάζει...

κι όταν θα φύγεις και θα γίνεις παρελθόν,

θέλω για σένα τα καλύτερα να λέμε...

λαμπρό πως ήτανε,

καλοσυνάτο,

ελπιδοφόρο,

δοτικό,

το 2025.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο να είναι για όλους, το 2025, με υγεία και αγάπη!!!

Ίσως ακόμα προλαβαίνεις

 Ίσως ακόμα προλαβαίνεις,

κάτι συγγνώμες που δεν είπες,

να πεις, 

να ελαφρύνει η ψυχή σου...

ίσως ακόμα, 

και να μην είναι ολότελα αργά,

για κείνα σου τα δίκια 

που σε καίνε,

που πάντα δείλιαζες 

ν' αγγίξεις,

μα μέσα σου ήξερες 

πως θα 'πρεπε αναμμένη

ν' αφήσεις τη φωτιά...

Βρες τη φωνή σου,

αυτή που 'χεις ξεχάσει,

πάλεψε για όλα εκείνα 

που διψάς,

όμως ποτέ δεν τόλμησες 

να διεκδικήσεις,

βάλε επιτέλους όρια,

βγες απ' τα περιθώρια,

τα χέρια σου άπλωσε,

δώσε και πάρε,

κλάψε αν θέλεις, 

γέλα, 

τραγούδα,

μίλα...

πες όλα εκείνα 

στην ψυχή σου που κρατάς 

φυλακισμένα

και κάνε κήπο, μέσα σου, 

το σκοτεινό κελί..

Κρίμα δεν είναι φεύγοντας 

ακόμα μια χρονιά,

ν' αφήσει πίσω της

λειψή ζωή

κι απωθημένα;

Μαρία Γασπαράτου

Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους

και μια χαρούμενη χρονιά, με υγεία και χωρίς απωθημένα!!!

Στον αγαπημένο φίλο, Νίκο Βρεττό

Στον σπουδαίο στιχουργό, στον υπέροχο άνθρωπο, στον αγαπημένο φίλο, Νίκο Βρεττό,

που τόσο αναπάντεχα έφυγε.

Καλό σου ταξίδι Νίκο.

Θα μας λείψεις πολύ, μα θα έχεις πάντα μια φωτεινή θέση στην ψυχή μας.

Σκοτείνιασε αναπάντεχα η μέρα

και του Δεκέμβρη τη λιακάδα

έσβησε ξαφνικά,

βαριά μια συννεφιά...

Δεν είσαι πια μαζί μας

μα έμειναν οι στίχοι σου...

Λόγια δικά σου 

με αρετή και καλοσύνη 

κεντημένα,

αστέρια έγιναν 

που αιώνια θα λάμπουν

στου ουρανού μας 

το θαμπό στερέωμα,

να μας θυμίζουν 

πόσο υπήρξαμε στ' αλήθεια 

τυχεροί,

που μέσα σ' όλα τα φθηνά, 

τ' ανούσια, τα υστερόβουλα, 

τα βρόμικα, τα ψεύτικα,

γνωρίσαμε έναν Ποιητή

με  αγνή ολοκάθαρη ψυχή,

γνωρίσαμε έναν Άνθρωπο 

με Άλφα κεφαλαίο.

Μαρία Γασπαράτου

Μια ψεύτικη χαρά

Άναψαν πάλι φώτα αστραφτερά, 

χριστουγεννιάτικα στολίδια 

και λαμπάκια και γιρλάντες, παντού,

έτοιμα να σε πνίξουν.

Δέντρα τεράστια σε πλατείες, 

βοσκοί και μάγοι και δώρα

κι ο μικρός Χριστός στη φάτνη Του,

που Αγάπη φέρνει, 

αλλά κανείς δεν παίρνει,

από πιστούς και άπιστους

απλώς φωτογραφίζεται.

Στο internet ολημερίς

προβάλλεται ξεδιάντροπα,

μια ψεύτικη χαρά...

Γραφεία ταξιδίων επιμένουν 

πως πρέπει να προλάβεις

αυτή την προσφορά..

Χριστούγεννα να κάνεις

σε ειδυλλιακά, λευκά τοπία...

Να κλείσεις πρέπει γρήγορα τραπέζι

σε κάποιο ρεστοράν, 

μην το αμελήσεις, δε θα βρεις 

τη νύχτα της γιορτής...

την ίδια ώρα που άνθρωποι

εδώ και μήνες βρίσκονται 

σε λίστα αναμονής,

για ένα χειρουργείο...

Κι είναι κι αυτή η αναιδής, 

η εξοργιστικά επίμονη φωνή

που απ' όλα γύρω βγαίνει

και πάει να σε τρελάνει:

"Πρέπει να χαίρεσαι...

πρέπει να χαίρεσαι...πρέπει να χαίρεσαι..."

Να φύγεις θέλεις...

να κρυφτείς...

τίποτα να μη βλέπεις...

η έστω απλά να κοιμηθείς 

και να ξυπνήσεις 

τον Φλεβάρη.

Μαρία Γασπαράτου

Άννα του Δεκέμβρη (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Άννα του Δεκέμβρη

Άννα του χειμώνα

σαν χρυσή ηλιαχτίδα 

μες στην παγωνιά

τα όνειρα μου φέγγεις

που τρομάζουν μόνα

το σκοτάδι διώχνεις

και την καταχνιά.

Άννα τ' όνομά σου

σαν γλυκό τραγούδι

στο άκουσμά του μόνο

χαίρεται η ψυχή

της βροχούλας μύρο

του χιονιά λουλούδι

της αγάπης θαύμα

της ζωής πνοή.

Μαρία Γασπαράτου

Αναστασία ( Αφιέρωμα στα ονόματα)

 Ίσως το 'χει το όνομά σου Αναστασία

κι όπου πας σκορπίζεις γύρω σου ζωή

κι οι στιγμές κοντά σου έχουν μια μαγεία

κι η ψυχή φτεροκοπάει σαν πουλί.

Ίσως να 'ναι το ωραίο όνομά σου

ίσως να 'ναι η γλυκιά σου η μορφή

κι ανασταίνομαι όταν βρίσκομαι κοντά σου

νιώθω μέσα μου ξανά μικρό παιδί.

Ίσως να 'ναι το όνομά σου Αναστασία

που γεμίζει η καρδιά μου με χαρά

έχεις φέρει στη ζωή μου ευλογία

στην ψυχή μου, της αγάπης ζεστασιά.

Μαρία Γασπαράτου

Στιγμές ζωής

Να 'μαι λοιπόν και πάλι εδώ,

στου χρόνου αυτού που αποχωρεί,

τον τελευταίο μήνα.

Κοιτώντας πίσω

έχω πολλά να θυμηθώ,

ωραία και άσχημα,

γλυκές στιγμές

μα και πικρές,

λιακάδες της ψυχής

κι αστροφεγγές

αλλά και μπόρες,

καταιγίδες,

σκούρα σύννεφα...

Ανατολές 

από σωτήριο φως ελπίδας,

καμωμένες,

και σούρουπα όμως,

μελαγχολικά,

που απογοήτευση έσταζαν...

Χαμόγελα χαρούμενα

και βλέμματα

αλλά και μάτια δακρυσμένα, 

στιγμές ζωής που δε θα ξαναρθούν,

δικές μου μόνο,

πόσες καλές, πόσες κακές, 

δεν τις μετρώ...

μες στης ψυχής μου 

τις κρυφές σελίδες,

όπως και να 'χει,

έγραψαν.

Μαρία Γασπαράτου

Εικόνα:  Bidtheewell

Καλό Δεκέμβρη εύχομαι σε όλους και χαρούμενες γιορτές, 

με υγεία, αγάπη και όμορφες στιγμές!!!

Σαν κόκκινες τουλίπες

Θα φύγει κι αυτό το φθινόπωρο,

θα ορφανέψουν τα δέντρα

κι όλα τα ωραία χρώματα, 

τη θέση τους θα δώσουν ανόρεχτα, 

σε τοπία μουντά.

T' ανθισμένα χρυσάνθεμα 

θα γείρουν τα όμορφα κεφάλια τους,

σε μια στάση αποδοχής

του αναπόφευκτου τέλους.

Η φύση θα πέσει σ' έναν ύπνο βαθύ

κι αυτό το "τίποτα"

που ξαφνικά θ' απομείνει,

στην αγκαλιά του ασφυκτικά

θα κλείνει, 

μια γαλήνη μελαγχολική

και οικεία συνάμα...

Κι εγώ, μέσα σ' αυτό το υγρό 

και διάφανο κενό,

θα βουλιάξω απαλά όσα πονάνε,

μες στη  σιωπή του χειμώνα

να κοιμηθούν, να ονειρευτούν, 

να γιατρευτούν,

σαν κόκκινες νεογέννητες τουλίπες, 

τα τρυφερά τους πέταλα 

ν' ανοίξουν,

στο πρώτο φως της άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Θαύματα

 Για δες πώς στόλισαν

των δέντρων τα γυμνά κλαδιά,

του ουρανού 

τα πιο λαμπρά αστεράκια!

Και το άδειο ακόμα,

το λειψό,

αυτό που μοιάζει από ζωή στεγνό,

αν το κοιτάξεις 

με τα μάτια της καρδιάς,

θα δεις επάνω του

ν' ανθίζουν θαύματα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε χάρτες καθαρούς

Κι αν τ' όνειρο προδόθηκε

σε κάλπικους καιρούς,

βρώμικη σκόνη αν κάλυψε

τ' αγνά οράματά μας,

δρόμους ας σχεδιάσουμε

σε χάρτες καθαρούς,

τα "θέλω" μας που χάθηκαν,

να 'ρθουν ξανά κοντά μας.

Πάμε για να γιατρέψουμε

όνειρα παιδικά,

που ο χρόνος τα παρέσυρε

στ' ορμητικό του ρεύμα

κι έσπασαν μες στη δίνη του

τ' άσπρα τους τα φτερά

και δε μπορέσαν στης χαράς

να φτάσουνε το τέρμα.

Απ' τον Νοέμβρη ας κλέψουμε

χρώματα πορφυρά

κι από το χρυσοχάλκινο,

μεταξωτό του ντύμα,

ουράνια τόξα ας φτιάξουμε,

να φέρουν τη χαρά,

μες στα καμένα της ψυχής,

ν' ανθίσει πάλι η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Άγιε μου Δημήτρη

Άγιε μου Δημήτρη,

στη Θεσσαλονίκη,

θα 'ρθω πάλι όπως παλιά 

για να σε βρω,

να σε προσκυνήσω

και να σου ζητήσω,

τ' όνειρό μου να κρατήσεις 

ζωντανό.

Άγιε Στρατηλάτη,

των πιστών προστάτη,

στην εικόνα σου 

μ' ευλάβεια θα σταθώ

κι ό,τι με βαραίνει

κι ό,τι με μαραίνει,

στης λαμπάδας θα το πνίξω, 

τον καπνό.

Άγιε καβαλάρη,

λάμπεις σαν φεγγάρι,

σε ανέφελο, 

καθάριο ουρανό.

Άπλωσε το φως σου,

το υπέρλαμπρό σου,

μες στου κόσμου τα σκοτάδια

μη χαθώ.

Μαρία Γασπαράτου

Χωρίς αιτία

 Σε σένα ταξιδεύει ο νους μου

σαν γλάρος πάνω απ' τα καράβια

του γυρισμού ψάχνει σημάδια

στους δακρυσμένους ουρανούς μου.

Χαράζει κι όμως δε θα φέξει

η αυγή ξανά θα με προδώσει

το φως της σ' άλλη γη θ' απλώσει

και πάλι νύχτα εδώ θα πέσει.

Φωτιά που καίει η απουσία

και πώς με τη φωτιά να παίξω

φοβάμαι πως δεν θα τ' αντέξω

έτσι να ζω χωρίς αιτία.

Μαρία Γασπαράτου

Κύκνειο άσμα

Μελένια χρώματα του φθινοπώρου,

στάζετε μαγικά, πάνω στον κόσμο,

απ' την υγρή παλέτα του Θεού.

Στης φύσης το μελωδικό,

κύκνειο άσμα,

όλα γλυκά και μελαγχολικά, 

χορεύουν...

σύννεφα, φύλλα, 

ταξιδιάρικα πουλιά,

της θάλασσας 

γαλάζια κυματάκια... 

Για δες, κάποιες φορές,

πριν τον χαμό της η ομορφιά,

πόσο απλόχερα σκορπά,

τα πιο ωραία της θαύματα!

Μαρία Γασπαράτου

Σαν νότιος άνεμος

Σαν πληγωθώ δε λέω πολλά 

ούτε και κάνω.

Αέρας γίνομαι.

Ποτάμι που γοργά κυλά.

Ήλιος που βιάζεται 

στη θάλασσα να δύσει.

Λίμνη που από έναν άνυδρο, 

καυτό καιρό, εξατμίζεται.

Θα ψάχνεις ίχνη μου να βρεις

και δε θα βρίσκεις.

Μέσα σε στίχους λυπημένους 

θα βουλιάξω

σαν βότσαλο σε θάλασσα βαθιά

και τίποτα από μένα δε θα μείνει...

δε θα 'χεις τίποτα...

Σαν πληγωθώ δεν πρόκειται

ποτέ ν' ανταποδώσω.

Ούτε εκδίκηση ζητώ, ούτε και οίκτο...

ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω...

δε θα χτυπήσω τα λάθη σου...

δε θα σε στήσω στον τοίχο...

Σαν πληγωθώ

αθόρυβα θα φύγω...

σαν δάκρυ από ματάκια παιδικά...

σαν νότιος άνεμος. 

Μαρία Γασπαράτου

Δέκα μποφόρ οι άνεμοι

 Δέκα μποφόρ οι άνεμοι 

που πνέουν στην καρδιά μου

αφού εγώ βρίσκομαι εδώ 

κι εσύ ΄σαι μακριά μου.

Βροχές προβλέπονται ισχυρές 

κι άγριες καταιγίδες

αφού μαζί σου φεύγοντας 

πήρες και τις ελπίδες.

Κάνε να αλλάξει ο καιρός 

στην έρημη ψυχή μου

διώξε μακριά τα σύννεφα 

τα μαύρα απ' τη ζωή μου.

Ο ήλιος πάλι θα φανεί 

θα έρθει καλοκαίρι

μονάχα όταν κάποια αυγή 

μαζί της θα σε φέρει.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτοί που μένουν

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει...

στη λύπη σου και στη χαρά,

στα δύσκολα και στα απλά,

στα λίγα, στα πολλά,

στης ζωής σου, κάποτε,

το "τίποτα",

που απλώνουν χέρια

να πιαστείς,

χαμόγελα να μοιραστείς,

ψυχή ν' αντέξεις.

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει,

τις ώρες που είσαι ανεπαρκής,

κλειστός σαν στρείδι,

ανασφαλής,

που χάνεσαι

και που δε θέλεις άνθρωπο να δεις,

που τίποτα δεν περιμένεις...

δε σε ξεχνούν,

δεν κάνουν σαν ποτέ να μην υπήρξες,

που όταν επιστρέφεις είναι εκεί,

γιατί κάτι σημαίνεις.

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει...

που στης ζωής σου το ασταθές τοπίο,

γίνονται δέντρα...

Δεν είναι όλα ψεύτικα, ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου

Ορίζοντες

 Τα παράθυρα 

που έμειναν κλειστά,

θα μας θυμίζουν πάντα

τους ορίζοντες, 

που έχασε το βλέμμα μας...

Μαρία Γασπαράτου

Μια χώρα ουτοπική

  Εσύ, μια χώρα μακρινή,

χαμένη 

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη

κι εγώ, 

χωρίς πυξίδα ταξιδεύω,

με χάρτες, 

απ' του χρόνου την ορμή

φθαρμένους...

κι όλοι οι άνεμοι με κυνηγούν

κι όλα τα κύματα

επάνω μου ξεσπούν 

την καταστροφική τους

τη μανία..

κι ούτε λιμάνι,

ούτε ένα έρημο νησί,

ούτε ένας βράχος έστω,

μια στιγμή να ξαποστάσω.

Δεν έχει τέλος τούτο το ταξίδι...

δεν έχει νόημα...

δεν έχει λογική...

είσαι μια χώρα ουτοπική

χαμένη

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη.

Μαρία Γασπαράτου

Ξημέρωμα Οκτώβρη

Σαν τον ανθό του λωτού, 

θ' ανοίξει η ψυχή μου,

ξημέρωμα Οκτώβρη...

Όλο το φως 

της φθινοπωρινής αυγής

θα εισχωρήσει μέσα μου

και ξαφνικά

του κόσμου αυτού του αδιάφορου,

τα ατάραχα νερά,

θα λαμπυρίσουν παράξενα...

αναταράξεις 

στον μαύρο βυθό τους

θ' αποκαλύψουν 

παλιούς θησαυρούς...

Είναι η κατάλληλη εποχή

για αφυπνίσεις...

Οκτώβριος της περισυλλογής

και των εκκαθαρίσεων,

των αποφάσεων 

και των ανατροπών,

Οκτώβριος του τέλους 

μα και της υποβόσκουσας αρχής...

Σαν τον ανθό του λωτού,

θ' ανοίξει η ψυχή μου,

πάνω απ' τα βρώμικα νερά...

να βρει ξανά 

όσα αγνά και ωραία χάθηκαν

στο διάβα των χρόνων.

Γιατί, πώς θες αλλιώς 

ν' αλλάξει αυτός ο κόσμος,

αν πρώτα η αλλαγή

δε γίνει μέσα μας;

Μαρία Γασπαράτου

Βράδυ στερνό του Σεπτέμβρη

Βράδυ στερνό του Σεπτέμβρη...

κι όπως γοργά προχωράμε, 

στου φθινοπώρου βαθιά,

τη μελένια καρδιά,

μια νοσταλγία γλυκιά,

στην ψυχή φώλιασε ήδη,

για κείνο τον ήλιο, 

για κείνο το φως,

για κείνο της θάλασσας

το απαλό γαλάζιο...

Θ' αλλάξουν όλα σιγά σιγά...

κι απ' αύριο πια,

τίποτα δε θα 'ναι

το ίδιο...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγει ο Σεπτέμβρης

 Γλυκά γλυκά 

φεύγει ο Σεπτέμβρης,

μέσα από φωτεινά μονοπάτια,

στρωμένα με νωπές ακόμα, 

αυγουστιάτικες αναμνήσεις.

Βαδίζουμε πάνω τους 

κι αφήνουν 

μια αίσθηση ανεπαίσθητη

στα πέλματά μας,

ζεστής άμμου,

ενώ μπροστά ο Οκτώβρης, 

με χέρια υγρά

σκάβει, 

του χρόνου το στεγνό χώμα,

ν' αφήσουμε απαλά,

σπόρους ελπίδων,

βολβούς ονείρων,

βλαστούς προσδοκιών

κι έπειτα να προσμένουμε

τις σωτήριες βροχές του.

Μαρία Γασπαράτου

Ροζ συννεφάκια

Ροζ συννεφάκια στη σειρά,

σαν τρένο για το πουθενά,

τα όνειρά μας...

στ' άστρα γυρεύουν μιαν ευχή,

όμως θα γίνουνε βροχή,

μες στην καρδιά μας.

Ροζ συννεφάκια εκεί ψηλά,

στου ανέφικτου την αγκαλιά,

ό,τι ποθούμε,

σ' ένα ταξίδι μακρινό,

ψάχνουν να βρουν προορισμό,

μα δεν θα βρούνε.

Μας ξεγελάσαν οι καιροί,

την άπειρή μας την ψυχή,

μας την προδώσαν

κι όσα μας τάξαν μια φορά,

στ' άγουρα χρόνια, τα γλυκά, 

δε μας τα δώσαν..

Μαρία Γασπαράτου

Τόσο φως

 Κοίτα...κοίταξε σήμερα, 

πόσο ψηλά τα στρέφουνε

τα χρυσαφένια τους κεφάλια 

τα ηλιοτρόπια!

Είναι που του Κυρίου μας 

υψώνεται ο Σταυρός

και πού αλλού θα βρούνε αλήθεια 

τόσο φως,

παρά στην Άγια, ευλογημένη Χάρη Του...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα κλαδάκι από βασιλικό

 Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές

και του βασιλικού το άρωμα,

θα φέρει πάλι στο μυαλό,

χιλιάδες αναμνήσεις.

Θα σηκωθώ νωρίς,

ένα κερί για "ευχαριστώ",

μ' ευλάβεια θ' ανάψω...

Θα θυμηθώ 

όλα όσα άντεξα,

όλα όσα μπόρεσα,

όλα όσα νίκησα, 

και πήγα παρακάτω.

Μα κι όλα τα όμορφα

που την ψυχή μου 

γέμισαν με φως 

και χρώματα χαράς...

Σαν αστραπή, 

όλες μου οι στιγμές,

την ώρα που τον Άγιο το Σταυρό Σου

θα φιλώ,

απ' το μυαλό μου θα περνάνε,

μια αίσθηση θ' αφήνουν μέσα μου

γλυκόπικρη...

ευγνωμοσύνη θα αισθανθώ

για τη ζωή, για το παρόν, 

γι αυτή τη μέρα

κι ένα κλαδάκι από βασιλικό

θα τρέξω πάλι, στο νερό να βάλω,

ρίζες να βγάλει, μαζί με τ' όνειρο,

σαν κάθε χρόνο,

τρυφερά να το φυτέψω 

στη γλάστρα μου.

Μαρία Γασπαράτου

Παιδικό

 Πέρασε το καλοκαίρι,

τα παιδάκια χέρι χέρι,

στο σχολείο ξαναπάνε

και τη σάκα τους κρατάνε.

Τα προσμένει η δασκάλα, 

και στα μάτια τα μεγάλα,

καθρεφτίζει τα όνειρά τους,

στη ζωή που 'ναι μπροστά τους.

Μαρία Γασπαράτου

 

Του Αυγούστου το αντίο

Κόκκινο, του Αυγούστου το αντίο,

σαν φιλί από χείλη ρόδινα,

που έναν έρωτα μεγάλο

δε τον χόρτασαν

κι απελπισμένα προσπαθούν 

ό,τι προλάβουν παραπάνω 

να γευτούν, πριν σβήσει.

Μέσα από το φλεγόμενο 

στερνό του δειλινό, 

παίρνει φωτιά 

το άσπρο του μαντήλι

κι ο Αύγουστος 

φαντάζει πιο όμορφος από ποτέ,

καθώς η χρυσοπόρφυρη θωριά του 

ξεμακραίνει... 

Απ' το παράθυρο κοιτώ,

στον ουρανό που γράφει, 

μ' άλικα χρώματα λαμπρά,

στίχους αποχαιρετισμού. 

Τι κρίμα κάθε ωραίο να τελειώνει...

Το βλέμμα μου 

στη λάμψη του εστιάζω,

τα τελευταία του ίχνη 

να προλάβω,

προτού απ' της νύχτας το μελάνι,

γίνει "χθες"... 

Μες στην καρδιά κρατώντας 

όσες μου χάρισε 

πολύτιμες στιγμές,

το χέρι υψώνω βιαστικά,

γνέφω μακριά, 

"Αντίο"...

Μαρία Γασπαράτου

Οι φάροι

Μόνοι, ολομόναχοι 

στέκουν οι φάροι,

λυπημένοι,

στη μέση της θάλασσας,

σαν φωτεινές λαμπάδες

σ' έρημες εκκλησιές...

Κι αυτοί θαρρείς, 

αργά αργά 

πως λιώνουνε τις νύχτες,

σε κάποια μυστική ευχή 

ταμένοι

και σβήνουν πάλι μόνοι 

την αυγή.

Μα όταν στον ουρανό βγαίνει

ολόκληρη η σελήνη,

τρελά την ερωτεύονται

κι εκείνη αφήνει επάνω τους

τα πιο γλυκά, 

ασημένια της φιλιά.

Κάθε φορά που έχει

ολόγιομο φεγγάρι,

μέσα απ' τα μάτια της ψυχής

αν τους κοιτάξεις,  

θα δεις, η θλίψη τους πως φεύγει

και μοιάζουν άξαφνα χαρούμενοι 

και χαμογελαστοί οι φάροι.

Μαρία Γασπαράτου

Αρχόντισσά μου Παναγιά

Αρχόντισσά μου Παναγιά, 

μάνα μου πελαγίσια

και μόνο τ' όνομά Σου,

στο νου μου φέρνει θάλασσα...

Γλυκιά μου και πονετική,

Πανάχραντη Μαρία

όποτε σ' αναζήτησα, 

κοντά μου ήρθες σαν κύμα...

την πίκρα
μου απομάκρυνες,

δρόσισες την καρδιά μου...

Κυρά Εκατονταπυλιανή 

και Γιάτρισσα 

κι Ηλιόκαλη

και Θαλασσομαχούσα,

πέλαγος η αγάπη σου

κι είναι η ψυχή μου ένα νησί

που ρίζωσε και βλάστησε

στην άγια αγκαλιά Σου.

Μαρία Γασπαράτου

Ο τόπος μου

 Κάθε καλοκαίρι 

καίγεται ο τόπος μου...

κάθε καλοκαίρι 

κλαίει η ψυχή μου...

Κανείς δε ευθύνεται...

κανείς ποτέ δε φταίει...

Κάποιοι είπαν κάποτε 

πως φταίει ο άνεμος...

κάποιοι πως φταίει η ξηρασία

και κάποιοι ανόητοι είπαν, 

ότι τον τιμωρεί ο Θεός...

μα εγώ ξέρω...

Είναι ωραίος ο τόπος μου

μα άτυχος.

Τόση ομορφιά να χάνεται

σε μια άδικη θυσία,

κάθε καλοκαίρι 

που καίγεται ο τόπος μου...

κάθε καλοκαίρι

που κλαίει η ψυχή μου.

Μαρία Γασπαράτου

Στους καθρέφτες του Αυγούστου

Μες στους υπέρλαμπρους καθρέφτες 

του Αυγούστου,

φιλάρεσκα ποζάρει η ζωή.

Σκορπάει χαμόγελα γλυκά

στο χρυσαφένιο φως του ήλιου,

κάτω από το φως του φεγγαριού

μ' ένα τριαντάφυλλο στο στήθος,

στίχους αγάπης τραγουδά...

γύρω της διάφανα νερά 

αντιφεγγίζουν...

Μάγισσα η θάλασσα 

κι όσα κρυφά της έχεις πει,

όσα έχεις ζητήσει,

μ' ένα της κύμα μαγικό,

αν το πιστέψεις, θα στα φέρει.

Μες στου Αυγούστου τους καθρέφτες,

όμορφες μέρες ταξιδεύουν,

σε χρυσαφένιες λεωφόρους 

και σοκάκια πορφυρά...

μην αναβάλλεις άλλο τη χαρά...

ταξίδεψε κι εσύ μαζί τους...

προλαβαίνεις...

Μαρία Γασπαράτου

Αύγουστος

Καθώς απ' το στερνό του 

μονοπάτι

θα περνά το καλοκαίρι,

ίχνη ασημένια και χρυσά

θ' αφήνει 

στον καθάριο ουρανό.

Μπορεί να μοιάζει η μέρα 

ότι βιάζεται νωρίτερα να φύγει,

να ξημερώνει κάπως πιο αργά,

μα ο ήλιος θα 'ναι πάντα 

το ίδιο φωτεινός.

Στις 12 του Αυγούστου, οι Περσείδες 

σαν αργυρή βροχή 

θα πέφτουνε από ψηλά,

χίλιες ευχές να κάνεις,

ν' ανθίζουν 

σαν της Παναγιάς τα κρίνα

μες στη νύχτα, 

τα όνειρα.

Στις 15 οι πιο γλυκές 

θα ηχήσουνε καμπάνες

και μια ευλογία ιερή θα νιώσεις

απαλά, 

να σου χαϊδεύει την ψυχή,

ενώ το πιο λαμπρό της πρόσωπο

θα σου χαρίσει η σελήνη,

κάποια βραδιά του Αυγούστου

στις 19.

Πολλά και θαυμαστά 

φέρνει για σένα, 

του όμορφου καλοκαιριού

ο μήνας ο στερνός...

Το νου σου μόνο...

Μην ξεχαστείς και δεν τα ζήσεις...

Μαρία Γασπαράτου

Γράμματα

Δεν έπαψα ποτέ μου

να σου γράφω γράμματα

για όσα μέσα μου ασφυκτιούν

και τρόπο ψάχνουν 

να ελευθερωθούν

μες στη γλυκιά ανάμνησή σου.

Tα χρόνια πέρασαν 

μα απόμεινα παιδί...

κι είναι φορές 

που αναζητώ την αγκαλιά σου,

όταν του κόσμου οι αλήθειες 

με τρομάζουν...

σαν τότε, 

στο κρεβάτι σου που τρύπωνα, 

όταν τα βράδια ξύπναγα,

από κάποιον εφιάλτη.

Τώρα, σ' ένα λευκό χαρτί,

χαράζω αγάπης δρόμους...

με λέξεις χτίζω γέφυρες

για να σε φτάσω... 

γράμματα γράφω...

κι όσο κι αν μοιάζει απίστευτο αυτό,

μέσα μου αισθάνομαι βαθιά,

πως τα διαβάζεις.

Μαρία Γασπαράτου

Δειλινά

Όμορφα δειλινά 

των αναμνήσεών μας,

ποτέ δε σβήνει ο ήλιος σας...

μες στην καρδιά 

για πάντα μένει η λάμψη του 

κλεισμένη,

στιγμές που φύγαν 

ζωντανές να κρατάει...

Τίποτα ωραίο 

στ' αλήθεια δε χάνεται,

ανοιχτή όταν είναι η ψυχή,

στο άγγιγμά του.

Μαρία Γασπαράτου

Δεν είσαι μόνη

Δεν κρύβεται αυτή η μελανιά,

όσο κι αν βάλεις μεϊκάπ,

όσο κι αν ρίξεις τα μαλλιά μπροστά,

στο ωραίο πρόσωπό σου...

δεν κρύβεται αυτή η μελανιά...

Μπρος στον καθρέφτη

το είδωλό σου ξένο.

Μέσα στα μάτια σου, 

αυτό που βλέπεις 

και πονάει πιο πολύ

κι απ' την απόγνωση

κι απ' την οργή

κι από το φόβο,

είναι μια άδικη που αισθάνεσαι 

ντροπή,

γι αυτή σου την ανείπωτη ανοχή,

γι  αυτόν τον δίχως λογική 

συμβιβασμό 

και για την εγκληματική 

αδράνειά σου.

Μην ψάχνεις τρόπο να καλύψεις 

άλλη μία μελανιά.

Ψάξε τη λύτρωση να βρεις.

Κι αν νιώθεις ότι πια έπιασες πάτο,

ένα σου νεύμα περιμένει η ζωή,

ψηλά να σε σηκώσει.

Υπάρχουν τρόποι.

Δεν είσαι μόνη.

Φτάνει ν' αρχίσεις,

όσο αξίζει ν' αγαπάς,

τον εαυτό σου.

Μαρία Γασπαράτου

Ιούλιος

 Αν ήταν να 'μουν μήνας,

Ιούλιος θα 'θελα να 'μαι.

Μέσα απ' το φως να έρχομαι

και φως να φέρνω.

Να 'ναι τα χέρια μου γεμάτα 

με αναμνήσεις παιδικές, 

από ανέμελα ωραία καλοκαίρια

και με υποσχέσεις

για ολοκαίνουριες χαρές, 

που στην ψυχή μας, 

νέες αναμνήσεις 

θα χαράξουν.

Αν ήταν να 'μουν μήνας,

Ιούλιος θα 'θελα να 'μαι.

Όλοι να μ' αγαπούν...

όλοι να με προσμένουν..

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε φορά που σε καλώ

Έρχεσαι πρόθυμα

κάθε φορά που σε καλώ,

μα πριν προλάβω καν

την αύρα σου να νιώσω,

φεύγεις πάλι...

Άσε μου λίγο 

από του χαμογέλιου σου

το φευγαλέο φως...

άσε μου, 

ό,τι μπορεί δικό σου,

τα κλειδωμένα μέσα μου κελιά 

ν' ανοίξει.

Πάλι κρατάς στα χέρια σου

λευκά χρυσάνθεμα...

πάλι φθινόπωρα 

στην πλάτη κουβαλάς. 

Μέσα σ' ενός αφύσικα 

ζεστού Ιούνη

το φλογάτο δειλινό,

έστω άφησέ μου κάτι

απ΄τις ατέλειωτες βροχές σου...

μες στην ψυχή μου όσα διψούν

να ξεδιψάσουν.

Μαρία Γασπαράτου

Άδικα ήρθες

Ήρθες μετά από καιρό,

στης θερινής βραδιάς 

τις στάσιμες ώρες...

επισκέπτης απρόσμενος

στα όνειρά μου.

Τα μάτια σου, 

έρημα φλεγόμενα νησιά,

εκλιπαρούσαν, 

του πελάγου μέσα μου

τα ήσυχα κύματα, 

να υψωθούν 

και τις άγριες φλόγες 

που ανελέητα σ' έκαιγαν,

να σβήσουν.

Ήρθες μετά από καιρό, 

στης ακίνητης νύχτας μου

την αφόρητη άπνοια.

Άδικα ήρθες...

Δε φυσάνε πια οι άνεμοι εδώ.

Μαρία Γασπαράτου

Αγριες ορχιδέες

Εκεί...

στο κομμάτι που λείπει,

θάλασσες άπλωσα

και ουρανούς 

και κάμπους,

τοπίο εύκρατο έγινε, 

το μίζερο και το λειψό,

σε δρόμους καλοκαιρινούς

να ταξιδεύει το όνειρο

και να πλαταίνει και ν' ανοίγει,

να μεγαλώνει αδιάκοπα,

ποτάμι να γίνεται,

στο σύμπαν να χύνεται,

να φτάνει ως το Θεό...

Σε μια καμμένη, στέρφα γη,

ελπίδας σπόρους φύτεψα

που βλάστησαν και θέριεψαν,

και γέμισαν ανθούς.

Τώρα πια δεν αγγίζω το κενό,

ούτε πονάει πια το άδειο.

Και δε φοβάμαι...

Κάθε φορά που ψηλαφώ

το θάνατο,

ζωή γεμίζουνε τα χέρια μου

κι άγριες ορχιδέες.

Μαρία Γασπαράτου

Καλοκαίρι ξανά

 Καλοκαίρι ξανά

κι ό,τι είναι όμορφο και φωτεινό,

θέλω να ελπίζω

πως μέσα απ' του Αιγαίου 

τα γαλάζια νερά,

με γιορτινά τραγούδια,

έρχεται.

Γοργόνες οι σκέψεις μου, 

κάθε καραβοκύρη 

με λαχτάρα ρωτούν,

αν ζει του κόσμου 

το χαμένο όνειρο...

αν κάπου εκεί 

στης γης τα πέρατα

το έχουν ανταμώσει...

Δεν απαντούν...

όμως το βλέμμα τους κοιτώ 

που χάνεται

στου ορίζοντα τα μάκρη,

σαν κάτι να προσμένουν 

που άργησε,

μα είναι βέβαιο πως θα 'ρθει...

Καλοκαίρι ξανά

και μέσα μου η πίστη

δοκιμάζει δειλά,

τα καινούρια φτερά της.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα πρόθυμο μικρό χελιδονάκι

Σε κούρασε 

αυτό το ατέρμονο ταξίδι

από το τίποτα στο πουθενά.

Μακρύς ο δρόμος

κι έχεις στα πόδια αλυσίδες

κι έχεις αδύναμα φτερά

κι είναι η ψυχή σου πεταλούδα

που ψάχνει μια φωτιά,

το τελευταίο της πέταγμα 

να της χαρίσει.

Πίσω στου χρόνου

τα ολοπράσινα λιβάδια,

κάποια ανθισμένη Κυριακή,

ήρθε ένα πρόθυμο 

μικρό χελιδονάκι...

στα χείλη σου ήθελε  

ν' αφήσει απαλά,

το πιο γλυκό φιλί της άνοιξης... 

μα στον παλιό καθρέφτη

ο φόβος σου ψιθύρισε,

πως ίσως κάποτε 

να σου το πάρει πίσω...

Τον πίστεψες...

κι έφυγε θυμωμένη η άνοιξη

και πέταξε μακριά το χελιδόνι.

Έκτοτε σε ψυχρά φιλιά

ψάχνεις να βρεις 

εκείνο το γλυκό 

που αρνήθηκες φιλί...

μα πώς...

αφού από τότε σε φιλούν 

μονάχα οι χειμώνες...

Μαρία Γασπαράτου

Μια αχνή γραμμή στον ουρανό

Είμαστε στάλες της βροχής 

μιας ανοιξιάτικης αυγής,

χάδια υγρά,

που στα καινούρια ανθάκια

μιας τρυφερής ροδακινιάς , 

με αγάπη θα κυλήσουν

κι απ' τον ψηλό της τον κορμό

σε μια μοιραία διαδρομή, 

θα φτάσουν ως το χώμα 

και θα σβήσουν.

Είμαστε κύματα κι εμείς

μιας θάλασσας αλαργινής,

που ταξιδεύουμε 

για λίγο στο γαλάζιο

κι όταν θα έρθει η στιγμή

κάποιο θλιμμένο δείλι,

από μια απόκοσμη ακτή,

στερνά θα στείλουμε φιλιά,

στου ορίζοντα 

τα ματωμένα χείλη.

Είμαστε σύννεφα λευκά

που ταξιδεύουμε γοργά,

άσπρα πουλιά

στο φως μιας αυταπάτης.

Σ' ένα ταξίδι απατηλό

που κάποτε τελειώνει,

μια αχνή γραμμή στον ουρανό

θ' αφήσει μόνο η ψυχή,

που μ' ότι αγάπησε βαθιά

θα την ενώνει.

Μαρία Γασπαράτου

Για τα δικά μας λάθη

Μεθάει πάλι η Άνοιξη,

από βιολέτας άρωμα

κι από ιερό λιβάνι...

κι Εκείνος γι άλλη μια φορά

το δρόμο Του θα πάρει, 

της θυσίας...

Θα προδοθεί, θα χλευαστεί, 

θα πληγωθεί...

αγκάθια, και ραπίσματα,

υβριστικά συνθήματα

σε κάθε βήμα Του,

καρφιά στα χέρια,

στα χείλη ξύδι και χολή,

για τα δικά μας λάθη....

Ώσπου μια ώρα απόκοσμη

την πύλη του Άδη θα περάσει

κι έπειτα γι άλλη μια φορά

θ' αναστηθεί,

στον κόσμο αυτόν σκορπώντας, 

τον αχάριστο,

το Άγιο Του το Φως

και την Αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου

Φεγγάρια λαμπρά

Φεγγάρια λαμπρά,

πάνω απ' της ερημιάς μας

τους αδιάβατους δρόμους...

Πόσες αλήθειες 

φοβούνται το φως τους

και βρίσκουν γαλήνη

στην κρυφή τους πλευρά...

Μη με ψάξεις 

στης λαμπρής πανσελήνου

το αργυρόλευκο φως...

Στη σκοτεινή της, αθέατη όψη... 

εκεί θα με βρεις...

αν τολμάς...

Μαρία Γασπαράτου