Εκεί...
στο κομμάτι που λείπει,
θάλασσες άπλωσα
και ουρανούς
και κάμπους,
τοπίο εύκρατο έγινε,
το μίζερο και το λειψό,
σε δρόμους καλοκαιρινούς
να ταξιδεύει το όνειρο
και να πλαταίνει και ν' ανοίγει,
να μεγαλώνει αδιάκοπα,
ποτάμι να γίνεται,
στο σύμπαν να χύνεται,
να φτάνει ως το Θεό...
Σε μια καμμένη, στέρφα γη,
ελπίδας σπόρους φύτεψα
που βλάστησαν και θέριεψαν,
και γέμισαν ανθούς.
Τώρα πια δεν αγγίζω το κενό,
ούτε πονάει πια το άδειο.
Και δε φοβάμαι...
Κάθε φορά που ψηλαφώ
το θάνατο,
ζωή γεμίζουνε τα χέρια μου
κι άγριες ορχιδέες.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου