Μια χώρα ουτοπική

  Εσύ, μια χώρα μακρινή,

χαμένη 

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη

κι εγώ, 

χωρίς πυξίδα ταξιδεύω,

με χάρτες, 

απ' του χρόνου την ορμή

φθαρμένους...

κι όλοι οι άνεμοι με κυνηγούν

κι όλα τα κύματα

επάνω μου ξεσπούν 

την καταστροφική τους

τη μανία..

κι ούτε λιμάνι,

ούτε ένα έρημο νησί,

ούτε ένας βράχος έστω,

μια στιγμή να ξαποστάσω.

Δεν έχει τέλος τούτο το ταξίδι...

δεν έχει νόημα...

δεν έχει λογική...

είσαι μια χώρα ουτοπική

χαμένη

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη.

Μαρία Γασπαράτου