Για τα δικά μας λάθη

Μεθάει πάλι η Άνοιξη,

από βιολέτας άρωμα

κι από ιερό λιβάνι...

κι Εκείνος γι άλλη μια φορά

το δρόμο Του θα πάρει, 

της θυσίας...

Θα προδοθεί, θα χλευαστεί, 

θα πληγωθεί...

αγκάθια, και ραπίσματα,

υβριστικά συνθήματα

σε κάθε βήμα Του,

καρφιά στα χέρια,

στα χείλη ξύδι και χολή,

για τα δικά μας λάθη....

Ώσπου μια ώρα απόκοσμη

την πύλη του Άδη θα περάσει

κι έπειτα γι άλλη μια φορά

θ' αναστηθεί,

στον κόσμο αυτόν σκορπώντας, 

τον αχάριστο,

το Άγιο Του το Φως

και την Αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου