Ένα ρυάκι κόκκινο βαθύ

Αίμα έσταζαν τα χείλη μου

από άγρια κουρσάρικα φιλιά...

ένα ρυάκι άλικο 

πάνω στους λόφους

του αδιαπραγμάτευτου,

έβαφε κόκκινα, της αυταπάτης σου

τα πεισματάρικα άνθη.

Φοβόμουν...

ήταν νωπό ακόμα 

της φρεσκοβαμμένης αντοχής μου

το λευκό..

Χρόνο ζητούσα...

μια σταθερότητα να φέρω

σ' ό,τι μέσα μου πάσχιζε

όρθιο να σταθεί.

Αδύναμες οι ισορροπίες,

σαθρές οι αντιστάσεις

κι εσύ ένας άνεμος καυτός...

λίβας που βίαια θέλησες,

τους πάγους μέσα μου να λιώσεις..

Συγχώρα με

μα τρόμαξα...

Την πόρτα έκλεισα

σ' αυτό σου το ανυπόμονο,

που απ' την ψυχή μου ένοιωθα

πως ό,τι είχε μείνει ζωντανό,

βιαζότανε ν' αρπάξει...

Τώρα καμιά φορά τις νύχτες

ακούω να με περιγελούν

τ' άγνωστα καλοκαίρια 

κι ένα ρυάκι κόκκινο βαθύ

σε οικεία χειμωνιάτικα τοπία

πνίγει χαιρέκακα την άνοιξη,

πριν φτάσει.

Μαρία Γασπαράτου