Κάθε Απρίλη στα μισά

Πώς να μην τρέχει ο νους

κάθε Απρίλη στα μισά,

σε κάποια χρόνια άγουρα...

Μια γλυκιά ανοιξιάτικη αύρα

πάνω από στάσιμες ώρες,

άφηνε σκόπιμα 

να αιωρείται μια ελπίδα

σαν πλουμιστός χαρταετός

λίγο πριν γίνει κάρβουνο

πάνω σε σύρματα ηλεκτροφόρα.

Κάτι πικρό πάντα κρυβόταν

πίσω από κάθε επίπλαστη χαρά...

κάτι πικρό πολύ...

και στο λαιμό ένας κόμπος,

για όσα θα μπορούσανε 

να ´ταν αλλιώς

αλλά δεν ήταν.

Την αίσθηση μιας ήττας 

ακαθόριστης,

σε κάθε ανάσα της 

άφηνε η άνοιξη,

την ώρα που τ' όνειρο 

σκόνταφτε,

σε μιας αμετακίνητης ανάγκης

τη βαριά θωριά

και μονάχα ένα βλέμμα ασυμβίβαστο

κάθε απόγευμα

στην παλιά παραλία

χάρτες σχεδίαζε διαφυγής

ακολουθώντας σαν γλάρος

στα μακρινά ταξίδια τους,

τα εμπορικά καράβια. 

Μαρία Γασπαράτου