Ούτε μία ματιά...

 Μες στη φιλόξενη αγκαλιά 

της σιωπής,

σαν πρόωρο βρέφος, 

μεγαλώνει αργά

ένα παράπονο

που ξαφνικά γεννήθηκε

στα τέλη κάποιου άστοργου 

Φλεβάρη...

Δεν είναι που πια 

της ψυχής μου τα κύματα,

τις δικές σου ακτές 

δε μπορούνε ν' αγγίξουν.

Κι αλήθεια, ελεύθερη νιώθω,

βαθιά λυτρωμένη,

από μια ψυχοφθόρα 

κι αβάσταχτη ευθύνη,

της δικής μου 

ατίθασης θάλασσας,

να πασχίζω 

ν' αλλάξω τα κύματα,

προσαρμόσιμα να 'ναι 

στα δικά σου ακρογιάλια... 

ούτε η απρόσμενη άρνηση, 

ούτε καν 

η απροκάλυπτη απόρριψη είναι...

μα είναι που πια 

στα υγρά 

της καρδιάς μου τοπία, 

δε ρίχνεις ούτε μία ματιά...

ούτε μία ματιά...

Μαρία Γασπαράτου