Περπάτησα ως εδώ,
σπρώχνοντας με το ένα χέρι,
της ψυχής μου τα σκοτάδια,
με το άλλο,
του κόσμου αυτού
την ατέλειωτη νύχτα.
Το μόνο φως που έπεφτε αμυδρά
στο δρόμο μου,
ήταν από ένα αστέρι μακρινό
που επέζησε
σ' έναν αδίστακτο,
προδότη ουρανό.
Κάποιοι μου είπαν
να κρατώ μαχαίρι...
Στο θάνατο,
με θάνατο να απαντώ.
Κάποιοι άλλοι,
να φορέσω το σκοτάδι...
νύχτα να γίνω κι εγώ...
Τ' αυτιά μου έκλεισα
σ' επίμονες φωνές
που με προέτρεπαν
να γίνω κάποια άλλη.
Κι αν με ρωτάς,
χωρίς μαχαίρι
και χωρίς συμβιβασμό,
όχι...σε ξέφωτο δε βγήκα...
ακόμα προσπαθώ...
μα κι αν ποτέ δε βγω,
αρκεί που εκείνο το μικρό,
πιστό μου αστεράκι,
δεν το ντρέπομαι.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου