Είμαστε στάλες της βροχής
μιας ανοιξιάτικης αυγής,
χάδια υγρά,
που στα καινούρια ανθάκια
μιας τρυφερής ροδακινιάς ,
με αγάπη θα κυλήσουν
κι απ' τον ψηλό της τον κορμό
σε μια μοιραία διαδρομή,
θα φτάσουν ως το χώμα
και θα σβήσουν.
Είμαστε κύματα κι εμείς
μιας θάλασσας αλαργινής,
που ταξιδεύουμε
για λίγο στο γαλάζιο
κι όταν θα έρθει η στιγμή
κάποιο θλιμμένο δείλι,
από μια απόκοσμη ακτή,
στερνά θα στείλουμε φιλιά,
στου ορίζοντα
τα ματωμένα χείλη.
Είμαστε σύννεφα λευκά
που ταξιδεύουμε γοργά,
άσπρα πουλιά
στο φως μιας αυταπάτης.
Σ' ένα ταξίδι απατηλό
που κάποτε τελειώνει,
μια αχνή γραμμή στον ουρανό
θ' αφήσει μόνο η ψυχή,
που μ' ότι αγάπησε βαθιά
θα την ενώνει.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου