Οι φάροι

Μόνοι, ολομόναχοι 

στέκουν οι φάροι,

λυπημένοι,

στη μέση της θάλασσας,

σαν φωτεινές λαμπάδες

σ' έρημες εκκλησιές...

Κι αυτοί θαρρείς, 

αργά αργά 

πως λιώνουνε τις νύχτες,

σε κάποια μυστική ευχή 

ταμένοι

και σβήνουν πάλι μόνοι 

την αυγή.

Μα όταν στον ουρανό βγαίνει

ολόκληρη η σελήνη,

τρελά την ερωτεύονται

κι εκείνη αφήνει επάνω τους

τα πιο γλυκά, 

ασημένια της φιλιά.

Κάθε φορά που έχει

ολόγιομο φεγγάρι,

μέσα απ' τα μάτια της ψυχής

αν τους κοιτάξεις,  

θα δεις, η θλίψη τους πως φεύγει

και μοιάζουν άξαφνα χαρούμενοι 

και χαμογελαστοί οι φάροι.

Μαρία Γασπαράτου