Θα φύγει κι αυτό το φθινόπωρο,
θα ορφανέψουν τα δέντρα
κι όλα τα ωραία χρώματα,
τη θέση τους θα δώσουν ανόρεχτα,
σε τοπία μουντά.
T' ανθισμένα χρυσάνθεμα
θα γείρουν τα όμορφα κεφάλια τους,
σε μια στάση αποδοχής
του αναπόφευκτου τέλους.
Η φύση θα πέσει σ' έναν ύπνο βαθύ
κι αυτό το "τίποτα"
που ξαφνικά θ' απομείνει,
στην αγκαλιά του ασφυκτικά
θα κλείνει,
μια γαλήνη μελαγχολική
και οικεία συνάμα...
Κι εγώ, μέσα σ' αυτό το υγρό
και διάφανο κενό,
θα βουλιάξω απαλά όσα πονάνε,
μες στη σιωπή του χειμώνα
να κοιμηθούν, να ονειρευτούν,
να γιατρευτούν,
σαν κόκκινες νεογέννητες τουλίπες,
τα τρυφερά τους πέταλα
ν' ανοίξουν,
στο πρώτο φως της άνοιξης.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου