Όλα ένας πόλεμος

 Σώθηκε της ψυχής το μελάνι...

πάνω στα τείχη των αιώνιων φυλακών

τα χείλη τίποτε δε γράφουν πια.

Σώθηκαν τα συνθήματα...

ξέφτισαν των σοφών τ' αποφθέγματα.

Νιώθω πως με ξεγέλασαν

πίσω από πυκνά συρματοπλέγματα

οι αμόλυντες λέξεις 

κι οι άσπιλες επιγραφές. 

Δεν είναι ιδανικός ο κόσμος...

δεν ήτανε ποτέ...

κι αυτή η ευθύνη 

που φόρτωσαν στους ώμους μου

άγιοι δήθεν και προφήτες,

αδέκαστοι κι απρόσιτοι υποκριτές,

πέτρινα αγάλματα 

με δείκτες προτεταμένους

να σημαδεύουν τα λάθη μου,

ασήκωτη είναι...

Σκόνη παντού και καπνοί...

όλα ένας πόλεμος...

κι εγώ 

δεν ξέρω πια γιατί ν' αγωνιστώ

αφού πριν μπω στη μάχη καν

είμαι με τους χαμένους.

Μαρία Γασπαράτου