Άργησε πολύ η χαρά

 Άργησε πολύ η χαρά...

κι εκείνο το  σύννεφο
που μέσα του άφηνα
υγρές προσευχές
γι' αλλού τράβηξε.
Κι εδώ ούτε μια βροχή...
ούτε μια στάλα ονείρου...
δροσιά στη στεγνή μου ψυχή.
Προχωρά ο χειμώνας κουτσαίνοντας.
Χτυπά με το μπαστούνι του αργά
τους μεταλλικούς λεπτοδείκτες.
Παραπατά σαν μεθυσμένος ναύτης
που μάταια γυρεύει ένα καράβι...
στο λιμάνι δε θα φτάσει ποτέ.
Άργησε πολύ η χαρά...
Στο μετέωρο βήμα της
παγιδεύτηκε ο χρόνος
κι οι ώρες ανάπηρες
δεκανίκια ζητούν
σε παλιές υποσχέσεις.
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα την άνοιξη
κι ένα γέρικο βαρύ μπαστούνι
χτύπαγε αργά
τους μεταλλικούς λεπτοδείκτες...
τακ...τακ...τακ...
καρφιά στ' ανθισμένα πόδια του Απρίλη.
Άργησε πολύ η χαρά...
κι όλα μαζί της αργούνε...

Μαρία Γασπαράτου