Λες και δεν έφυγες ποτέ

Ήρθες σα να μην έφυγες ποτέ

με το γνωστό πικρό χαμόγελό σου.

Το χέρι άπλωσες κι έπιασες το δικό μου

με μια γλυκιά 

κι επώδυνη ταυτόχρονα στοργή...

κι ήταν τα πάντα γύρω φωτεινά 

σαν το χρυσό πρωί κάποιου Αυγούστου.

Χάδι ψυχής το άγγιγμά σου.

Τα υγρά σου μάτια, 

της λησμονιάς πύλες λυτρωτικές.

Λες και δεν έφυγες ποτέ...

λες και ποτέ δεν σ' είχα χάσει.

Μα ξαφνικά μια δυνατή ψυχρή βροχή

του ονείρου μου πληγώνει το τοπίο.

Τα μάτια ανοίγω...

Ένας συννεφιασμένος ουρανός

μου ψιθυρίζει ειρωνικά 

πως δεν υπάρχουν θαύματα

κι εγώ απομένω μια έκπληκτη σκιά...

κρυώνω...

ενώ στα μάτια μου 

κάποιου Αυγούστου ανύπαρκτου ο ήλιος

αντιφεγγίζει ακόμα...

κι απελπισμένα ψάχνω μες στην καταχνιά

το καλοκαιρινό εκείνο φως

παράδοξα εντελώς

Γενάρη μήνα...

σχεδόν στη μέση του χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου