Ναυαγοί πόλεων.

Απρόσωπη πόλη,
πολύβουοι δρόμοι,
περπατάω προσεχτικά
στα σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια.
Πόση ερημιά σε τόση πολυκοσμία!
Πόση σιωπή σε τόση φασαρία!
Στρέφω τα μάτια μου δεξιά, αριστερά,
μπρος, πίσω...
Ψάχνω απεγνωσμένα λίγο γαλάζιο.
Μια υποψία θάλασσας ν' απλώσω το βλέμμα μου.
Μάταια.
Φυλακισμένη η ματιά μου
σ' ένα τεράστιο, πολύχρωμο κελί.
Σ' ένα κακόγουστο τσίρκο
 γεμάτο μαϊμούδες.
Μέσα στις γεμάτες πλατείες,
κάνει περίπατο η μοναξιά,
ντυμένη με τα καλά της.
Στο ζαρωμένο χέρι της
κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι,
έτοιμη να στολίσει το ιδρωμένο κεφάλι
αυτού που θα σκοτώσει την ψυχή του.
Τα καταστήματα με ορθάνοιχτες πόρτες
-πελώρια στόματα-
περιμένουν να καταπιούν κάποιους ανύποπτους.
Κάποια παιδιά στα παγκάκια,
στις καφετέριες, μοιάζουν χαμένα.
Κανείς δε μιλά σε κανένα.
Κρατούν το κινητό-προέκταση του χεριού τους-
και υπάρχουν μέσα σ'αυτό και μέσ' απ' αυτό.
Δεν υπάρχει αίσθηση του χρόνου,
του τόπου, της ζωής.
Αν είναι πρωί ή μεσημέρι,
απόγευμα ή βράδυ,
δεν έχει σημασία.
Ποιός νοιάζεται;
Ζωή στριμωγμένη σε μιαν άκρη.
Είναι τόσο στενά εδώ πέρα.
Πνίγομαι...
Πνιγόμαστε...
Τόσοι ναυαγοί σ' έναν τόπο δίχως θάλασσα!