Μέρες χαράς.

Η θλίψη πάλι έγινε αγχόνη.
Σχοινί ο χρόνος...ο πόνος θηλιά...
Μέρες χαράς...
μα η πόρτα της ψυχής κλειδωμένη...
Λάμπει ο ήλιος στις λευκές εκκλησίες
λιλά και άσπρες πασχαλιές
σκορπίζουν
το αβάσταχτο άρωμα τους...
Πίσω στον τόπο της σιωπής
ένα κορίτσι με ροζ κορδέλες...
η θλίψη ανατέλλει στο βλέμμα του...
είναι που όσο πόθησε
δεν αγαπήθηκε ποτέ...
Ύπουλα που μπερδεύεται ο χρόνος...
δεν ξέρω καν αν κάποτε υπήρξε...
Γέλια παντού... πρόσωπα φωτεινά...
μα ο κόσμος ξένος...
Κάθε χαρά μια μαχαιριά...
Γιορτάζει γύρω το ανεκπλήρωτο...
το ημιτελές...το λάθος...
Βράδιασε κιόλας...
γλυκανασαίνουν τα νυχτολούλουδα
την Απριλιάτικη νύχτα...
Νύχτα που πάντα η ζωή νικά...
Νύχτα Ανάστασης...
Τι κρίμα που δε γίνεται αυτό
με όλους τους θανάτους...

Μαρία Γασπαράτου