Βροχή.

Αυτή η μονότονη βροχή πως με κουράζει!
Βαρέθηκα το κλάμα του ουρανού.
Σε σκοτεινά λημέρια του μυαλού
και πάλι η σκέψη μου με βγάζει.

Σ' αυτό το γκρίζο μεσ' στην τόση καταχνιά,
νομίζω πως αρχίζω να βουλιάζω.
Κοιτάζω τη ζωή μου και τρομάζω.
Πως την αντέχω τόση ερημιά!

Αυτή η βροχή δε λέει να σταματήσει.
Κάθε σταγόνα κι ένα δάκρυ της ψυχής.
Τι κρίμα που δε μπόρεσε κανείς,
λίγη λιακάδα στη ζωή μου να χαρίσει.