Κάτι χειμωνιάτικα απογεύματα.

Όταν περνάς απ' το λιμάνι
θυμήσου...
τα κρύα χειμωνιάτικα απογεύματα...
στα παγκάκια της παραλίας...
Το ηλιοβασίλεμα με γέμιζε θλίψη...
Η αγκαλιά σου δεν ήταν αρκετή...
Το ένιωθες...  μ' έσφιγγες...
όλο και πιο δυνατά...
να νιώσω την αγάπη...
τον έρωτα που φώναζε
μέσα απ' τους χτύπους της καρδιάς...
Άδικα...
Στεγνή η ψυχή μου...
Άκαμπτη...
Ο ήλιος αγωνιούσε...
κρεμασμένος
απ' το μακρύ σχοινί του ορίζοντα...

Όδευε προς το θάνατο...
Το αίμα του σκορπισμένο παντού...
Στον ουρανό... στη θάλασσα...
στα πλακόστρωτα της παραλίας...
στα μαλλιά σου...στα μάτια σου...
Έσταζε στην ψυχή μου...
Ζήλευα τα καράβια...
Ονειρευόμουν ταξίδια...
Μια σκέψη μόνο...
Να φύγω...
Ν' αλλάξω χρώμα στη ζωή μου...
Μα το σκοτάδι το είχα μέσα μου...
Το έσερνα μαζί μου...
Δε μιλούσες...
Κρατούσες σφιχτά τα χέρια μου...
Ονειρευόσουν το αύριο μαζί μου...
Το αύριο σε βρήκε μόνο...
Εμένα αλλού...
Τώρα τα κρύα απομεσήμερα
τριγυρνώ στο λιμάνι...
Μιλάω στη θάλασσα...
ζητάω συγγνώμη...
Γι' αυτά που δεν άξιζα...
γι' αυτά που δεν μπόρεσα...
για όσα προκάλεσα...
Μια συγγνώμη που άργησε...
Την ταξιδεύει ο άνεμος...
το αγριεμένο κύμα...
το αίμα του ήλιου που σκορπίζεται παντού...
Στάσου μπροστά στη θάλασσα...
Κάποιο χειμωνιάτικο δειλινό...
Εκεί στο παλιό λιμάνι...
Θα την ακούσεις...