Τετράγωνη ζωή.

Έβαζες πάντα τη ζωή σου σε τετράγωνα.
Ωραία τακτοποιημένα, πράξεις και συναισθήματα
σε όμοια κουτιά.
Απ' τ' αυστηρά σου όρια, τίποτε δεν άφηνες
να σου ξεφύγει.
Κάπου μέσα σ'αυτό το ακανθώδες συρματόπλεγμα,
μια ωραία θέση έφτιαξες και για μένα.
Με κάθε λεπτομέρεια σχεδίασες τη φυλακή μου.
Όμορφη με παράθυρα στον ήλιο,
που όμως ήταν αεροστεγώς κλειστά.
Για να μην κρυώνω είπες...
Η πόρτα της μεγάλη κι ατσαλένια
και κλειδωμένη επτά φορές.
Πέταξες το κλειδί, ποτέ να μην ανοίξει.
Για να 'μαι είπες πιο ασφαλής...
Ήθελες να 'μαι από πηλό.
Σ' ένα μικρό καλούπι να με βάλεις,
το σχήμα να μου δώσεις που ήθελες εσύ.
Να βελτιώσεις είπες τη ζωή μου...
Μα εγώ ήμουν αέρας και σου ξέφευγα.
Κάστρο απόρθητο η ψυχή μου,
που δεν κατάφερες να αλώσεις.
Η ήττα αυτή για σένα ήταν αβάσταχτη,
γιατί ποτέ δεν έμαθες να χάνεις.
Πάντα σκεφτόσουν κι αισθανόσουν με αριθμούς.
Στη θέση της ψυχής εσύ είχες τεφτέρι.
Τόση η αγάπη, τόσος ο πόνος,
τόση η κατανόηση, τόσος ο σεβασμός.
Μα όμως η ψυχή είναι άλλο πράγμα.
Τίποτε δεν μετράς μ' αυτή.
Μονάχα την ανοίγεις.
Γιατί η ψυχή είναι ατέλειωτη
κι ατέλειωτη χωράει αγάπη,
για να 'χει να χαρίζει.
Αλίμονο σ' αυτούς που είναι μικρή η ψυχή τους.
Ανίκανοι είναι ν' αγαπήσουν,
κι ανάξιοι ν' αγαπηθούν.


Στον πέτρινο τον κόσμο σου
εγώ δεν έχω θέση.
Μες στα στενά δωμάτια της μίζερης ζωής σου,
μου είναι αδύνατον να ζω.
Γι αυτό γυρνώ στον άνεμο,
εκεί όπου ανήκω,
κι εσύ μπρος στα τεφτέρια σου,
κάνε απολογισμό.