Γλυκοχάραμα.

Νόμιζα πως θα 'ρχόταν το χάραμα
κι ήρθε η δύση.
Πίστευα πως θα 'χα δικούς μου
κάμπους μ' αγριολούλουδα
και βρήκα στη θέση τους πέτρες,
που είχαν κρυμμένα στα σπλάχνα τους φίδια.
Ο ήλιος που πρόσμενα
να ρίξει χρυσάφι το φως στα μαλλιά μου,
χάθηκε μέσα στα σύννεφα.
Κι ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω και πάλι
τη δύναμη που 'χαν τα χέρια μου,
μα εκείνα λύγισαν.
Δεν άντεξαν το βάρος που ρίξαν επάνω τους
και πέσαν στη γη τσακισμένα.
Τα μάτια μου όμως υψώθηκαν πάνω.
Μια ικεσία που πέταξε αγκομαχώντας απ' την ψυχή μου,
ανέβηκε στα ουράνια,
ψάχνοντας το Θεό.
Κι εγώ προσμένω το γλυκοχάραμα
κι από τον ουρανό μια αχτίδα του ήλιου
μου λέει πως θα΄ρθει.

Μαρία Γασπαράτου