Εξόριστη ψυχή

Έτσι ξαφνικά κι αναίτια,
έτσι εντελώς ανόητα το αποφάσισα:
να πάψω πια να ζω για μένα...
Χρόνια και χρόνια στη σκιά...
στη σκοτεινή πλευρά...
μές στις ζωές των άλλων...
Τα θέλω μου επαναστατούσαν...
μα δικτατορικά τα έσπρωχνα
και τα φυλάκιζα σε μια στενή
κι ανήλια γωνίτσα της ψυχής μου...
Σα νεογέννητα μωρά τα εξόριζα
μακριά από την αγκαλιά της μάνας...
Να μην ακούω τις κραυγές...
τα κλάματα...τα παρακάλια...
Τα μάτια μου να μη θωρούν
τα απελπισμένα βλέμματα...
τα απλωμένα χέρια...
Ξεμπέρδεψα...
Έτσι νόμιζα...
Πίστεψα πως είχανε πεθάνει.
Ως άλλος Ηρώδης
τα χέρια μου έτριβα χαιρέκακα
σκεπτόμενη ετούτη τη βρεφοκτονία...
Μα αλίμονο...Αυτά θέριευαν...
Τρέφονταν απ' τη θλίψη μου...
το άδειο της ζωής μου...
Μεγάλωσαν...ξεχείλισαν...
έπνιξαν την ψυχή μου...
Τώρα δε φυλακίζονται.
Δικαίωση γυρεύουν.
Τα βράδια μ' εκδικούνται...
Έρχονται μες στα όνειρα...
Εικόνες γίνονται πολύχρωμες...
χαρούμενες...μιας όμορφης ζωής
που θα μπορούσε να ήτανε δική μου...