Το μαύρο του κόσμου

Φεγγάρι στη χάση του 

πάνω απ' τη γη, η αγάπη.

Κάθε νύχτα,
πιο μικρή,
όλο και πιο λίγο φωτίζει
το μαύρο του κόσμου.
Θ' απομείνει τελικά
μια ωχρή καμπύλη
σαν ανοιχτή παρένθεση
που ανοιχτή θα μείνει,
γιατί τέλος δεν έχει
το κενό και το σκότος.
Μια ανοιχτή παρένθεση
στο μαύρο του κόσμου...
σαν τεράστιο στόμα
πεινασμένου θηρίου
που λίγο λίγο
την ψυχή μας θα τρώει.
Έτσι συμβαίνει
όταν η αγάπη τελειώνει
και τίποτα πια δεν υπάρχει,
ούτε μια τόση δα ελπίδα,
μια αχτίδα έστω ανεπαίσθητη,
αμυδρά να φωτίσει
το μαύρο του κόσμου.
Ας ήτανε νά 'ρθει
μια νέα εποχή
με καινούριο  φεγγάρι
που αργά θα γεμίζει.
Πάνω απ' τη γη 

να γίνει η αγάπη πανσέληνος,
να διαλύσει μ' ένα φως μαγικό,
το μαύρο του κόσμου.

Μαρία Γασπαράτου