Παγωνιά

 Μας αρνιέται η άνοιξη...

φοβάται ίσως 

τα χρώματά της σε μια άρρωστη γη

να τ' απλώσει...

το κίτρινό της μη θαμπώσει

μη λερωθεί το θαλασσί

και το βαθύ της κόκκινο μη γίνει μαύρο.

Θύμωσε ο Μάρτης 

για τη φωτιά και τους καπνούς

και για το αίμα.

Περίσσιος βλέπεις είναι ο πόνος

και  λιγοστεύει το ψωμί

κι η γη θαρρείς πως σ' όλους δεν ανήκει,

με μπάλα μοιάζει,

που την κλωτσούν βρώμικα πόδια

μια από δω και μια από κει.

Κι ο ουρανός 

ρίχνει ένα πυκνό αφράτο χιόνι,

σε μια προσπάθεια μάταια

τη φρίκη να καλύψει.

Γύρω μας, μέσα μας,

στα βλέμματα, στις σκέψεις, στις ψυχές,

παντού,

παγωνιά.

Μαρία Γασπαράτου