Πάντα το σούρουπο
ανοίγει δειλά
της ψυχής σου η μυστική πόρτα
κι ένας άνεμος εγκλωβισμένος
που απελευθερώνεται επιτέλους,
σ' αρπάζει με βία σχεδόν.
Πού πάτε, δεν ξέρεις..
Φοβάσαι λίγο, μα στο βάθος
το θέλεις όσο τίποτα
αυτό το ταξίδι.
Κι όσα νομίζεις πως ξέχασες
σαν ξωτικά πετάνε γύρω σου
και πρόθυμα σ' ακολουθούν.
Κάθε που σουρουπώνει
ξαναβρίσκεις τη ζωή σου
εκεί που την παράτησες...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου