Της ψυχής μου το εύθραυστο

Δεν υπολόγισες ποτέ 

της ψυχής μου το εύθραυστο 

κι έστειλες τους πιο σκληρούς σου

ανέμους,

όσα είχε μέσα της να ισοπεδώσουν.

Κενή την ήθελες...

χωρίς του χθες σημάδια,

δίχως τα ίχνη κανενός.

Απάτητη γη.. 

να μπεις με όπλα και φωτιές, 

και μόνο εσύ πάνω της να πατήσεις.

Τώρα τρομάζεις μπρος στη ερημιά της

κι απελπισμένα ψάχνεις μέσα της βαθιά,

να βρεις μιαν άνοιξη...

Μα πώς; 

Πώς θες σε μια καμένη γη 

ν' ανθίσουνε λουλούδια;

Πώς σ' έναν τόπο παγερό 

νά 'ρθουνε πίσω τα πουλιά;

Μαρία Γασπαράτου